مجله نوجوان 187 صفحه 20

تلویزیون شهریار زنجانی هر سال می‏گیم دریغ از پارسال قدیمیها خوب گفته‏اند که «سال به سال دریغ از پارسال»! این ضرب‏المثل در مورد هیچ چیز هم اگر صادق نباشد، شرح حال سریالهای تلویزیونی، اعم از مناسبتی و بی‏مناسبتی است. ماه مبارک رمضان امسال هم شبکه‏های مختلف سیما زورشان را زده‏اند و هنرشان را ریخته‏اند روی دایره و مخاطبان مشتاق، مجبور هستند که این سریالها را تحمل کنند. روز حسرت از تیزر سریال می‏شد حدس زد که باز هم پای سیروس مقدم در میان است. نوع قاب‏بندیهای تصویر، زوایای دوربین، استفاده از لنزهای واید و تونالیته‏های سرد و کم رنگ داخل تصویر نشان دهندۀ حضور مقدم است. او در سالهای اخیر و پس از سریال «اغما» سراغ این نوع تصویربرداری رفته است و همه جوره دارد این تکنیک را تجربه می‏کند. این توجه بیش از حدّ او به تکنیکهای ساخت فیلم، او را از داستان و کارگردانی غافل کرده است. دیالوگهای بسیار لوس و زننده میان کاراکترهایی که «فرامرز قریبیان» و «افسانه بایگان» نقششان را بازی می‏کنند، نشان دهندۀ این بی‏توجهی به متن است. این دو بازیگر توانا تمام تلاش خود را برای درست درآوردن نقش انجام می‏دهند ولی ضعفهای متن را نمی‏توان با بازیهای درخشان پوشاند. گره‏ای که در داستان وجود دارد هر لحظه پیچیده‏تر می‏شود و معلوم نیست عاقبت آن چگونه به کجا می‏انجامد. مثل هیچکس نام عبدالحسن برزیده، یاد و خاطرۀ شیرین فیلم «دکل» را برای مخاطبانش زنده می‏کند. این فیلم از فیلمهای موفق دفاع مقدس است که رضا ایرانمنش در آن بازی می‏کند. ژانر مورد علاقۀ برزیده، گونۀ دفاع مقدس است. او تجربۀ بازیگری در این ژانر را نیز دارد. بازی او در فیلم- سریال «سیمرغ» که داستان زندگی و شهادت شهیدان شیرودی و کشوری را روایت می‏کند، از نقشهای به یاد ماندنی اوست. داستان سریال «مثل هیچکس» کاملاً قابل پیش­بینی است. بیش از 12 سال پیش سریال «پدر سالار» نیز با این مضمون ساخته شد. حالا اینکه برزیده اولین تجربۀ سریال مناسبتی خود را به این مضمون اختصاص داده است، کمی عجیب به نظر می‏رسد. البته دیالوگهای زیبا و آهنگین این سریال و فضای خانوادگی آن، بیننده را جذب می‏کند و به احتمال بسیار زیاد این سریال، موفق‏ترین سریال این ماه مبارک خواهد بود.