مجله نوجوان 193 صفحه 20

حامد قاموس مقدم در پناه مسافرخانه سعادت حضور محمد رحمانیان در تلویزیون، یک فرصت مغتنم است برای همۀ بینندگان و سازندگان و شنوندگان و حتی خوانندگان مجلّۀ دوست نوجوانان. برنامۀ خانواده نه تنها جذابیت خاصّی به جز برای جمعیت نسوان یعنی خانمها ندارد بلکه با توصیه‏های پاستوریزۀ آقای شجاعی مهر و دکور وحشتناک این برنامه که آدم را به یاد فیلم خانۀ شمعی می‏اندازد، بند دل آدم هم پاره می‏شود. پس دیدن کارهای آقای رحمانیان در بخش نمایش برنامۀ خانواده در تقویت فضای برنامۀ خانواده هم خیلی مؤثر است؛ درست مثل یک قرص یا آمپول مولتی ویتامین برای مریض بی حال که امیدش از دنیا بریده است. پیش از این سریالهای نمایشی «نیمکت» و «توی گوش سالمم زمزمه کن» را از آقای رحمانیان دیده‏ایم. این آثار نسبت به سایر برنامه‏های سیما یک سر و گردن بالاتر است و ویژگیهای یک برنامۀ استاندارد را برای پخش تلویزیونی دارد. برنامه‏های او زمان کوتاهی دارد و همان زمان کوتاه، پیام مورد نظر را منتقل می‏کند. پیامهایی که قرار است به بیننده منتقل شود کاملاً غیر مستقیم است و از قالب نصیحت خارج است. نگاه دراماتیک نویسندگان و البته کارگردان باعث می‏شود که همه چیز، از دیالوگ گرفته تا شخصیت پردازی و انتقال پیام، جذابیت تصویری داشته باشد و بیننده را تا آخر دنبال خود بکشد و دست پر از پای برنامه بلند کند. گروه ثابت بازیگران رحمانیان که تقریباً در همۀ برنامه‏های ساخت او، همراهی‏اش می‏کنند نیز از دیگر عوامل موفقیت این برنامه است.