مجله نوجوان 194 صفحه 15

این سوسول بازیهایی که برای ساخت سریالهای خارجی متداول است، فقط وقت هدر دادن است. ببیندۀ عزیز ما طبق یک اصل دیگر در سریالهای تلویزیون به راحتی متوجه می‏شود که وقتی مثلاً بازیگر غش کرد یا دستش را جلوی دهانش گرفت و خودش را توی دستشویی پرتاب کرد، یک مرضی دارد. حالا ممکن است یارو بازیگره همینجوری لوس شده باشد و چیز خاصی‏اش نباشد، ممکن هم است باردار باشد یا سرطان داشته باشد و یا اچ­آی­وی و یا هر مرضی که در طول تاریخ پزشکی شناخته شده است با هرنوع علایمی. قرار نیست برنامۀ پزشکی بسازیم و کارشناس و دکتر دعوت کنیم که! قرار است سریال بسازیم. همین که بازیگر جلوی دوربین یک عق بزند، ببیننده می‏فهمد یک مرضی دارد. حالا شما هر مرضی دوست داشتی بهش ببند. خیالت راحت باشد؛ ببیندگان عزیز عادت کردند که باور کنند وگرنه سریال بی سریال. هرکسی دوست ندارد نگاه نمی‏کند و می‏رود هرچی که دوست دارد نگاه می‏کند. مجبور که نیست! ... نه، عصبانی چیه؟! شما هم اینقدر گیج­بازی در نیاور. اصلاً مگر سریال ساختن برای تلویزیون چکار دارد که هی گیر می‏دهید؟! تحقیق برای چه؟ حالا می‏خواهیم به ملت مثلاً بگوییم این بابا سرطان دارد، حتماً باید مثل خارجیهای بی­عقل برویم شصت تا کتاب سرطان شناسی بخوانیم؟! شما انگار عادت کردید هی این وقت باارزشتان را هدر بدهید... مرحلۀ آخر را بخوانید بروید دنبالت زندگیتان. مرحلۀ آخر: در مرحلۀ آخر و پس از پایان سریال ممکن است تلویزیون برای شما یک برنامۀ نقد بگذارد و به زور دعوتتان کند تا ضایعتان بنماید. شما در این مرحله سعی کنید تا جایی که می‏توانید با خونسردی و بدون خجالت بروید جلوی دوربین و مورد انتقاد منتقدها و مردم قرار بگیرید و اصلاً به روی مبارکتان نیاورید. بالاخره هرچی که نباشد چند میلیارد پول زبان بسته از جیبشان رفته است و باید یک جوری عصبانیتشان را خالی کنند اما نگران نباشید! به مرور زمان عصبانیتشان فروکش می‏کند و سال آینده دوباره از شما می‏خواهند که برایشان سریال بسازید. نوش جانتان. ما که بخیل نیستیم. بروید خوش باشید تا دو روز مانده به سریال مناسبتی بعدی.