مجله نوجوان 211 صفحه 7

یک هنرگر و کسی که تنها کار هنری انجام می­‏دهد، در همین زنده بودن یا زنده نبودن اثر هنری اوست. اگر یک روز صبح که از خواب بیدار می­‏شوید ببینید مجسمه­‏هایتان راه می­‏روند و با شما حرف می­‏زنند، چه احساسی پیدا می‏­کنید؟ آن وقت تازه می­‏فهمم که کارم را درست انجام داده‏­ام. البته این سؤال یک سؤال بسیار سورئال و خاص است که به اعتقاد من نشانۀ نگاه هوشمندانه و هنری شماست اما اگر دقیق­‏تر به آن بنگریم، خواهیم فهمید که عین واقعیت است؛ یعنی یک اثر هنری باید در جامعه راه برود و پیام خودش را برساند و اگر همیشه داخل یک موزه یا نگارخانه بنشیند و وارد متن جامعه نشود، رسالت واقعی خود را انجام نداده است. من امیدوارم روزی را ببینم که مجسمه­‏هایم راه می­‏روند و حرف می­‏زنند. دوست دارید تندیس چه کسی را بسازید؟ آرزوی قلبی من این است که آنقدر توانایی و امکانات داشته باشم که بتوانم همۀ طرحهایی را که در ذهن دارم به عینیت برسانم اما متأسفانه مجسمه‏­سازی هنر پرخرجی است و تبدیل آن به ابعاد بزرگتر، پر خرج­‏تر هم خواهد بود. با این حال مهمترین دغدغۀ این روزهای من ساختن مجسمه­‏ای با ابعاد قابل قبول و در محیطی تأثیرگذار است که از لحاظ محتوا بیانگر ارزشهای انسانی، شجاعت، زیبایی و عشقی باشد که انسانها به یکدیگر و به باورهای قلبی خودشان دارند و چون خداوند همواره به این بندۀ کوچکش لطف داشته است، این نوید را می­‏دهم که این کار نیز اتفاق خواهد افتاد. پس شخصیت خاصی را مدّ­نظر ندارید تا تندیس او را بسازید. نه! به نظر من انسانهای بزرگ هر کدام دارای جنبه‏­هایی از زیبایی و شکوه هستند که اینها هم در چند شاخه به هم می­‏رسند و من دوست دارم نقطۀ تلاقی همۀ این خوبیها را در هنرم پیاده کنم.