مقداری شیر برای علی (ع) حاضر نمودند . کمی میل کرد و فرمود : به زندانی خود نیز از این شیر بدهید و او را اذیت و شکنجه نکنید . اگر من زنده ماندم خود ، دانم و او و اگر درگذشتم فقط یک ضربت به او بزنید زیرا او یک ضربت بیشتر به من نزده است و رو به فرزندش حسن (ع) نمود و فرمود :
پسر جانم پس از من تو ولی امری و صاحب خون من هستی اگر اورا ببخشی خوددانی و اگر به قتل رسانی در برابر یک ضربتی که به من زده است یک ضربه به او بزن .
چون علی (ع) در اثر سمی که به وسیله شمشیر از راه خون وارد بدن نازنینش شده بود بی حال و قادر به حرکت نبود لذا در این مدت نمازش را شکسته می خواند و دائم در ذکر خدا بود ، شب 21 رمضان که رحلتش نزدیک شد دستور فرمود برای آخرین دیدار اعضای خانواده او را حاضر نمایند تا در حضور همگی وصیتی دیگر کند .
آخرین لحظات مولا
در این هنگام علی (ع) در سکرات موت بود و پس از لحظاتی چشمان مبارکش بآهستگی فرو خفت و در آخرین نفس فرمود :
اشهد ان لا اله الا الله و حده لا شریک له و اشهد ان محمداً عبده و رسوله .
پس از ادای شهادتین آن لب های نیمه باز و نازنین به هم بسته شد و طایر روحش به اوج ملکوت اعلا پرواز نمود و بدین ترتیب دوران زندگی مردی که در تمام مدت عمر جز حق و حقیقت هدفی نداشت به پایان رسید .
هنگام شهادت سن شریف علی (ع) 63 سال و مدت امامتش نزدیک سی سال و دوران خلافت ظاهریش نیز در حدود پنج سال بود . امام حسن (ع) به اتفاق حسین (ع) و چند تن دیگر پس از انجام تشریفات مذهبی جسد آن حضرت را در پشت کوفه در غری که امروز به نجف معروف است دفن کردند و همچنان که خود حضرت امیر (ع) سفارش کرده بود برای این که دشمنان وی از بنی امیه و خوارج جسد آن جناب را از قبر خارج نسازند و بدان اهانت و جسارت ننمایند محل قبر را با زمین یکسان نمودند که معلوم نباشد و قبر علی (ع) تا زمان حضرت صادق (ع) از انظار پوشیده و مخفی بود و موقعی که منصور دوانیقی دومین خلیفه عباسی آن حضرت را از مدینه به عراق خواست هنگام رسیدن به کوفه به زیارت مرقد مطهر حضرت امیر (ع) رفته و محل آن را مشخص نمود .
باری حسنین علیهماالسلام و همراهان پس از دفن جنازه علی (ع) به کوفه برگشتند و ابن ملجم نیز همان روز (21 رمضان) به ضرب شمشیر امام حسن (ع) مقتول و راه جهنم را در پیش گرفت .
پی نوشت ها :
(1)بنا به روایت شیخ مفید ابن ملجم و همراهانش در داخل مسجد نزدیک در ورودی کمین کرده و به محض ورود علی (ع) شمشیرهای خود را غفلة بر آن حضرت فرود آوردند شمشیر شبیب به طاق مسجد گرفت ولی شمشیر عبدالرحمن به فرق مبارک وی اصابت نمود.
(2) سوره مبارکه طه آیه 55 منبع:تبیان
دوست نوجوانان
سال پنجم / شماره 21 پیاپی 233 / 14 شهریور 1388
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 233صفحه 9