بلیت تماشاگران از ابتدا تا انتهای بازیهای مرحله اول زرد بود. بلیت نمایندگان رسانههای گروهی هم آبی و همین مسأله باعث میشد تا نظارت بر ورود و خروج علاقهمندان به ورزشگاهها به حداقل برسد.
بازار گرمی مسئولان فیفا در واگذاری بلیت به خبرنگاران نیز جای تعجب بسیار داشت.
آنها پیش از برگزاری بازیها بلیت تعدادی از خبرنگاران را تأیید و برای برخی از بازیها هم نام آنها را در لیست انتظار گذاشتند، تا به واسطه این مسأله برای خود و برخی از افراد وابسته به فیفا کار و کاسبی پر رونقی را فراهم آورند. هر چند که خیلی از نمایندگان رسانهها بی توجه به این بازار گرمی مسئولان فیفا خیلی راحت به درون ورزشگاهها راه یافته و به تماشای بازیها مینشستند. در ایام برگزاری رقابتهای جام جهانی در آفریقای جنوبی، همه شهر به نوعی درگیر فروش شال و کلاه و پرچم مربوط به کشورهای دیگر شده بودند، کار و کاسبی نان و آب داری که در این ایام خیلیها را به نام و نانی فراوان رساند.
ورزشگاه الیس پارک در مرکز شهر ژوهانسبورگ و در یک منطقه کاملاً ناامن قرار داشت، به طوری که وقتی عقربههای ساعت در این منطقه از 8 شب میگذشت و تاریکی همه جای شهر را فرا میگرفت، آنگاه رفت و آمد در این منطقه با وحشت بسیار صورت میپذیرفت. مردم ساکن اطراف الیس پارک در ایام برگزاری بازیها همگی به اجاره دادن پارکینگ برای ماشین مسافران جام جهانی مشغول بودند، آنها در قبال توقف 3 ساعت اتومبیل مسافران در مقابل خانههایشان چیزی حدود 50 رند را از آنها طلب میکردند، مبلغی که برای آنها مبلغ گزافی به نظر می رسید.
تعویض پی در پی پلیس ورزشگاهها که در پی اعتصاب آنها انجام میشد هم مشکل دیگری بود که گریبان بازیها را گرفته بود.
خلاصه کلام اینکه آفریقای جنوبی به هیچ وجه شایستگی میزبانی رقابتهای جام جهانی را نداشت.
آفریقای جنوبی دردهایی داشت که مرهمهایی قویتر از فوتبال هم نمیتوانست بمانند مسکن برای آن عمل کند.
در فرودگاه O.R.TAMBO مسافران جام جهانی به محض ورود با چهرهای مواجه میشدند که با لبخند به آنها خوشامد میگفت و آن چهره کسی به جز نلسون ماندلا نبود.
فرودگاه به طرز جالبی از رنگهای متعدد تزیین شده بود و هر تازه واردی را مجذوب خود میساخت، غافل از اینکه در بیرون از شهر چهرهای دیگر از جام جهانی انتظار مسافران را میکشید.
در فرودگاه TAMBO آقایان و خانمهایی با
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 250صفحه 32