در یونان و مصر باستان فقط مقامات بلندمرتبه کشور، کفش به پا میکردند. صدها سال بعد با دیدن کفشهای هر کس می شد به مقام و منزلتش پی برد.
در قرن چهاردهم کفشهای نوک تیز در میان مردم اروپا باب شد و مدتی نگذشت که تمام اروپاییان کفشهای نوک تیزبه پا کردند. این کفشها هم پس از مدتی به شکلهای مختلفی درآمد. طبقات کارگر و سطح پایین جامعه کفشهایی به پا میکردند که نوک تیزش 15 سانتیمتر بود . کفشهای طبقه متوسط 30 سانتیمتر نوک تیز و خمیده به پا میکردند. در آن زمان کفشهای با 60 سانتیمتر نوک تیز و خمیده به پا میکردند.
در آن زمان کفشها دست ساز بودند و دوختن یک کفش وقت و هزینه زیادی می برد. در نتیجه کفش، کالایی گران قیمت و مجلل بود. این جریان تا قرن نوزدهم که کارگاهی کفاشی به دستگاههای خودکار مجهز شدند ادامه داشت.
کفشهای پاشنه بلند، برای اولین بار در خاورمیانه و کشورهای عربی ساخته شد. اعراب برای محافظت از پاهایشان در برابر شنهای داغ و سوزان بیابانها، به فکر ساخت کفشهای پاشنه بلند افتادند. اروپاییها هم از این طرح خوششان آمد و د ر فصلهای بارانی و مرطوب برای عبور ا زمناطق پر گل و لای، کفشهای پاشنه بلند به پا کردند.
یکی از راهنماهای موزه می گوید:" کفش د رفرهنگ هر مللی نقش مهمی داشته، ولی همه فکر می کنند موضوع بی اهمیت و سطح پایینی است. با این حال همه ما به اهمیت کفش واقفیم و خوب می دانیم که یکی از مهمترین پوششها است. اینجا یک تضاد ایجاد می شود و این تضاد دقیقا همان چیزی است که موزه قصد دارد به نمایش بگذارد."
در موزه کفش "باتا" مراحل تکامل کفش خوبی نمایش داده شده است . بازدیدکنندگان با کمی دقت به راحتی می توانند تفاوت بین کفش های ملت ها و تمدن های مختلف را تشخیص دهند.
یک گروه از بچه های دبستانی از طرف مدرسه شان به موزه آمده اند. یکی از راهنماهای موزه به آنها می گوید:" کفش هایتان را به من نشان دهید تا بگویم چه شخصیتی دارید." سپس ادامه می دهد:" در قرن هفدهم پوشیدن کفش های پاشنه دار بین خانم های فرانسوی باب شد. در همان زمان، کفش های لژدار هم وارد بازار شد خوبی این کفش ها این بود که آقایان هم می توانستند از آنها استفاده کنند. بعضی از این کفش ها 30 سانتی متر لژ داشت و کسانی که از آنها استفاده می کردند معمولا اشرافی بودند که دلشان می خواست قدشان بلندتر شود . آنها برای راه رفتن در خیابان، همیشه دو مستخدمشان را هم به همراه می بردند تا تعادلشان حفظ شود و زمین نخورند."
قسمتی از موزه به نمایش کفش های کابوهای معروف اختصاص داده ده است. یکی دیگر از بخش های پرطرفدار موزه، نمایشگاه کفش های هنرپیشگان و شخصیت های معروف است . در اولین نظر یک کفش سیاه رنگ و بی بند خودنمایی می کند که به گاندی تعلق داشته و چندین کفش عجیب و جالب هم از "التون جان" خواننده ایتالیایی به نمایش گذاشته شده تقریبا کفش تمام بازیگران هالیوودی را می توان دید.
در قسمتی دیگر، کفش های مردمان پاکستان و هند دیده می شود. "سونجا" می گوید:" این کفش ها را پنجاه سال پیش در سفری که به هند و پاکستان داشتم جمع کردم. آن موقع تصویر دقیقی از موزه در ذهنم نبود. فقط دلم می خواست این کفش ها را به کانادا بیاوریم.نمی دانستم می خواهم با آنها چه کار کنم." سپس لبخندی می زند و اضافه می کند:" من تمام عمرم را صرف کفش کرده ام و اصلا هم ناراضی نیستم. ارزشش را دارد. "
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 55صفحه 31