در نهایت نماز را به پایان ببریم. خانه شیطان،خانه فراموشی ماست. «فرشته کوچولو» یک شانس است و تشویق برای رفتن به واجب بعدی. رفتن به روی خانه شیطان به این معنی است که باید از ابتدا شروع کرد.
بازی چند روش دارد؟
فرشته کوچولو به دو روش بازی میشود، یکی از طریق کارتها که با انتخاب کارتهای هم شکل میتوان مراحل و منو را مرور کرد و امیتاز گرفت. روش دوم همان بازی روی صفحه است که با انداختن تاس و آغاز از خانه شروع پیگیری میشود، بچّهها در این بازی انگاری نماز میخوانند و تمامی اعمال را قدم به قدم تمرین میکنند البته استفاده از تاس نیز با توجه به نظر مراجع بوده است.
چرا نام بازی «فرشته کوچولو» شد؟
خیلی از بازیهای خارجی یک شخصیت اصلی دارند که معرف یک داستان یا فیلم و کارتون است. ما سعی کردیم نامی باشد که زیاد با محتوای اثر تضاد نداشته باشد. فرشته عبارت لطیفی است که برای بچّهها معنای شیرینی دارد و میتواند همان کودک یا نوجوانی باشد که این بازی را انجام میدهد و هم به این معنا که یک فرشته کوچک است که به آنها تعلق دارد و به نماز خواندن تشویقشان میکند. البته طراحی این بازی را به شکلی انجام دادیم که جای گسترش و ادامه داشته باشد.
اگر منصف باشیم و به عبارت «ویژه 9 تا 99 سالهها» به دید طنز نگاه کنیم. این بازی زیاد مناسب نوجوانها نیست. برای آنها چه کردهاید؟
کار برای نوجوانها، به خصوص امر آموزش فرق دارد. البته هیچ کس نمیتواند بگوید از سن من گذشته است. بازی در خون ماست که شاید اسمش را سرگرمی بگذاریم. برای نوجوانها اتودهایی زدهام و پیگیر اجرایی کردن طرحهایم هستم. در شبکه اینترنت و بازار هم در حال تحقیق هستم. برای این دوره بازیهای جعبهای معنا ندارد.
زمان ما بازی نوجوانها را لی لی و چند بازی دیگر شکل میداد. طراحی دارم که روی صفحهای بزرگ اجرا میشود و در خانههای آپارتمانی هم میتوان از آن استفاده کرد، مثل بازیهای سنتی خودمان که بچّهها در وسط آن بنشینند و بازی کنند. اگر تیمی باشند که روی خط فکری و احتیاج ذهنی بچّهها کار کنند میشود به طور متمرکز بازیهای خاص برای سنین مختلف ابداع کرد.
تولید کنندههای بازیهای فکری از اینکه شما وارد گود شدید خوشحال هستند یا ناراحت؟!
جالب است بدانید که همین چند ماه پیش کار را پیش بزرگترین تولید کننده بازیهای فکری بردم. نگاهی کرد و گفت: من میتوانم تعدادی از آن را بخرم و توزیع کنم. مثل این بازی را ندیدهایم. بازیهای خارجی از نظر گرافیک شاید قابل مقایسه نباشند اما آنها در اغلب موارد محتوا ندارند.
چرا هنوز در بازار بازیای نیست که هویت ملی ما در آن دیده شود و برای کودک و نوجوان ایرانی نوشته، طراحی و چاپ شده باشد؟
قبول ندارم که نیست ولی کم است. چرا که بسیار هزینه بر است.
خود ما هم گاهی به کارهای سفارشی و کلیشهای رغبت زیادی نشان دادهایم. در داخل شرکتهای تولید سرگرمی هم گاهی به جای هزینههای گزاف طراحی و اجرا با یک مبلغ مختصر یک بازی خارجی را با ترجمهای ناقص چاپ میکنند و حتی به جای کلمه شروع همان «استارت» را مینویسند. اینها هم یعنی نرسیدن به آن مجموعههای ایرانی. بازیهایی که مشتری و مجری مشخصی دارد راحتتر و ارزانتر است.
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 59صفحه 13