مجله نوجوان 116 صفحه 7

* آقای رضا زاده، متأسفانه عادت بدی که بعضی از دانش آموزان در مدارس دارند، این است که سر به سر بچه‏هایی که نسبت به دیگران درشت هیکل‏تر هستند، می‏گذارند. این مسئله در مورد شما هم صادق بود؟ رضا زاده: نخیر، من با اکثر بچه‏ها دوست بودم و حتی آنها از من اطاعت می‏کردند و البته بعد از وارد شدن به تیم ملی، دوستانم بیشتر شدند. * به عنوان یک ورزشکار چه توصیه‏ای برای نوجوانان دارید؟ باقری: نوجوانان باید واقع بین باشند. خیلی پیش آمده که نوجوانی، ورزشی را شروع کرده به این امید که مثل فلان قهرمان باشد، در صورتی که اصلاً استیل بدنش جواب نمی‏دهد. به طور مثال، شاید بعد از پنجاه سال یک نفر در دنیا مثل رضازاده پدیده شود. بنابراین اگر نوجوان با آرزوهای دست نیافتنی وارد این عرصه شود، بعدها سرخورده خواهد شد. رضا زاده (صحبتهای باقری را تأیید می‏کند و ادامه می‏دهد): ما هم از هیچ کاری برای جذب نوجوانان به ورزش دریغ نمی‏کنیم. مسؤولان هم باید بدانند که اگر به نوجوانان بها بدهند، قهرمانی دست یافتنی‏تر خواهد بود. در حال حاضر نیز، یک پایگاه قهرمانی وزنه‏برداری در «تهرانسر» زیر نظر «سردار آجرلو» برای نوجوانهای تهرانی ایجاد کرده‏ایم که قصدمان، استعدادیابی و پرورش استعداد است. * آقای رضا زاده، تصویر شما نسبت به ورزشکاران دیگر، بسیار در تابلوهای تبلیغاتی و یا کالاهای مصرفی دیده می‏شود. چرا؟ باقری (قبل از رضا زاده پاسخ می‏دهد): خوب، این طبیعی است. مثل «دیوید بکام» چون شناخته شده‏تر است تبلیغاتش هم بیشتر است. رضازاده: مایل نیستم راجع به این موضوع صحبت زیادی شود اما همۀ این تبلیغات مربوط به امور خیریه است. (با شنیدن این جمله، ناخودآگاه به یاد آگهی بانکی در تلویزیون می‏افتم که گوینده می‏گوید «این بار جوایز خود را از دست سفیر نیکوکاری دریافت کنید.»