مجله نوجوان 129 صفحه 26

قربان ولیئی آسمانی ها درکــــوچه بـــــاغ حکـــایت در زمان حضرت موسی علیه السلام در سرزمین بنی اسرائیل خشکسالی پیش آمده بود. حضرت موسی سه بار با مردم برای نماز باران به بیابان رفت و باران نیامد. به حضرت موسی وحی شد که ((در میان شما یک سخن چین هست و تا او در بیابان شما باشد، دعایتان مستجاب نخواهد شد.)) حضرت فرمود: «بارخدایا! آن فرد کیست تا او را برون کنیم؟» وحی آمد که: «من شما را از سخن چینی منع می­کنم ؛ چگونه خود سخن چینی کنم؟» حضرت موسی به پیروانش فرمود:« باید همه از سخن چینی توبه کنیم.» همه توبه کردند و باران رحمت باریدن گرفت. چگونه دعا کنیم؟ دعا، خواستن است؛ خواهش است؛ از خدا خواستن است. مغز و مرواریدی که در صدف پرستش است، همانا دعاست. هرکس که بیشتر احساس نیاز به خداوند داشته باشد، بیشتر دعا می­کند و به خداوند نزدیک تر است. و کیست که در هر نفس به خداوند نیاز نداشته باشد؟ دعا، جلب توجه خداوند است و کسی که دعا نمی­کند، گویی خدا او را فراموش کرده است. دعا، در بعضی زمانها و مکانها، سبک­تر به پرواز درمی­آید؛ در سحرگاهان، هنگام بارش باران، در زیارتگاهها؛ آنجا که دوستان خدا را خاک در آغوش گرفته است. درهنگام دعا، باید یقین داشته باشیم که خداوند دعای ما را مستجاب می­کند. دعا باید از ژرفای جان و با تمام وجود باشد. تکرار و پافشاری در دعا، و ناامید نشدن شرط دیگر است. آخر اینکه آن که دعا می­کند به توفیقی دست یافته است که بالا­تر از آن نیست؛ و آن هم سخنی با خداوند است.