مجله نوجوان 133 صفحه 8

مرتضی سورج سیاسی بازی بزرگان این وعده ی قرآن است موسی علی السلام یک شبان است.لباس فاخری به تن ندارد و چوبدستی شبانی اش مزین به الماس و جواهر نیست.پیروان زیادی ندارد چرا که تازه رسالتش آغاز شده و مردمی که چشم حقیقت بین داشته باشند، همواره و در تمامی دورانها تعداداندکی هستند.موسی در زبان،دچار لکنت است گرچه کلیم الله است و بی واسطه با خدا سخن می گوید. فرعون اما صاحب تخت و تاج پادشاهی است.آن هم نه یک پادشاهی معمولی بلکه پادشاهی گسترده ای که هنوز هم آثار به جا مانده از مصر باستان مایه ی شگفتی باستان شناسان است.هزاران برده در اختیار دارد و دانشمندان بسیاری در دربار او به کار مشغولند.او مملکت را چنان اداره می کند که مردمان او را خالق جهان به حساب می آورند و او را با خداوند یکتا اشتباه می گیرند. موسای شبان با چوبدستی ساده اش از نیل می گذرد و فرعون با همه ی شوکتش در آب غرق می شود. این وعده ی خداست که مستکبرین در جهان باقی نمی مانند و وعده ی اوست که زمین به مستضعفین و بندگان صالح خدا به ارث می رسد. این وعده ی خداست که در قرآن بیان شده است و وعده ی خداوند به یقین واقع خواهد شد. برگهای برنده سیاست عمل یا عکس العمل در روابط دیپلماتیک همواره عملها و عکس العملهاست که پشت سر هم می آید.حالا سوال اینجاست که آن کس که دست به عمل می زند موقعیت بهتری دارد یا آن کس که عکس العمل نشان می دهد؟ بعضیها فکر می­کنند که ابتکار عمل دردست کسی است که عمل را بر عکس العمل ترجیح می­دهد. به عقیدۀ این افراد کسی که عمل می کند مسیر بازی را تعیین می کند و حریف را به دنبال خود می کشاند. اما به عقیده ی من این طور نیست یعنی من فکر می کنم کسی که عکس العمل نشان می دهد موقعیت خیلی بهتری دارد چرا که از حرکات اضافی پرهیز می کند،با دقت نظر برنامه ریزی و اهداف حرکت حریف را مورد مطالعه قرار می دهد چون نوبت بازی در اختیار اوست می تواند بهترین عکس العمل را در برابر عمل حریف انتخاب کند.شما می توانید انتخابهای عمل و عکس العمل را را در بازی شطرنج تمرین کنید و خودتان دریابید که ترجیح می دهید وارد عمل شوید یا نسبت به حرکت حریف،عکس العمل نشان بدهید.