مجله نوجوان 138 صفحه 10

محسن وطنی میزان، رأی ملّت است مردم داری و دوست داشتن مردم به قدری در خلق و خوی امام پر رنگ بود که نمی­شود مردم داری ایشان را به عنوان یکی از مهمترین ابعاد شخصیت والای ایشان نادیده گرفت. امام هیچگاه جریان یا فکری را به مردم تحمیل نکرد. او مردم را رهبری کرد چون مردم این را می­خواستند. امام معلم مردم بود و مردم را در انتخابهایشان راهنمایی می­کرد و با روشنگری، جامعه را به سمت تعالی پیش می­برد. امام هیچگاه نظر و عقیدۀ عمومی مردم را نادیده نگرفت. به عنوان مثال گرچه خود به جمهوری اسلامی اعتقاد راسخ داشت، تثبیت این نوع حکومت را وابسته به تأیید عمومی مردم دانست. مردم داری امام، فقط شعار نبود مردم داری برای امام ما تنها شعار نبود. امام ما به مردم اعتقاد داشت. او می­دانست مردمی که با چنین ارادۀ محکمی چنان انقلاب بزرگی به راه انداختند و این چنین مردانه در دفاع مقدّس ایستادگی کردند به این درک و شعور رسیدهاند که بتوانند برای خودشان تصمیم بگیرند و خیر و صلاح جامعۀ خودشان را تشخیص دهند. امام باور مردم ایران را باور داشت و این باور به این خاطر بود که ایشان خودشان را برتر از مردم نمی­دانستند و خود را خادم مردم نامیدند و مردان خدا همینگونهاند. مردان خدا هیچ گاه خود را برتر از دیگران نمی­پندارند چرا که عالم هستی را متعلّق به خداوند می­دانند و می­دانند که نشست و قضاوت کردن دربارۀ مقام و مرتبِۀ دیگران برای انسانی که همه چیز را دربارۀ دیگران نمی­داند، شرک بزرگی است. امام ما قلباً به مردم ایران اعتقاد داشت.