مجله نوجوان 19 صفحه 14

تلویزیون زمان هیچ وقت منتظر ما نمی ماند مسعود ملک یاری وقتی با برو بچه های هم سن و سال می نشینیم و برنامه هایی را که آن زمان در دوران نوجوانی از تلویزیون می دیدیم، مرور می کنیم، فهرست بلند بالایی از نامهای آشنا و خاطره برانگیز جلویمان صف می کشند که در آن روزگار به یاد ماندنی با روح آزاد و پاک نوجوانی مان، به تماشای سرگذشت زندگیشان می نشستیم. با غمها و غصه هایشان ناراحت می شدیم و هنگام شادی، همراهشان می خندیدیم. برایشان نگران می شدیم و تا پایان قصه پا به پایشان سفر می کردیم تا موقع رسیدن به هدف چندان دور را مرور می کنم، می بینم که نوجوانی خوبی را پشت سر گذاشتیم. دورانی سرشار از احساس ناب و دوستانی خیالی اما تاثیرگذار.تلویزیون آن موقع تنها راه آشنایی ما با آدمهای دیگر بود. آشنایی با بچه های همسن و سالمان در نقاط دیگر دنیا و دیدن تجبه هایشان. امروز که به تلویزیون و برنامه هایی که برای نوجوانان پخش می شود نگاه می کنم، آن شور و حال را نمی بینم. اگرچه هنوز هم گاهی همان برنامه ها راپخش می کنند اما گمان نمی کنم برای این بچه ها که هزار و یک راه ارتباطی زا کتاب و مجله گرفته تا اینترنت در اختیارشان هست، جذابیت چندانی داشته باشد. صحبت بر سر کیفیت برنامه ها نیست،( اگر چه این حرف هم جای بحث فراوان دارد) بلکه موضوع، تغییر نسل و نیازهایشان است و متناسب بودن تعداد و نوع برنامه هایی که برای نوجوانان امروز تهیه می شود. آیا همه نیازهای مشترک آنها مورد بررسی قرار می گیرد و حساسیتهای سن و سال سرنوشت ساز آنها برای برنامه سازان مشخص است؟ یا هنوز همان ذهنیتی که برای نوجوانی کما برنامه ها را تدارک می دید، برای این نسل پیچیده و محاصره شده با انواع وسایل ارتباطی، برنامه می سازد؟ متاسفانه با دیدن برنامه های مخصوص نوجوانان ، جواب امیدوار کننده ای دریافت نمی کنیم. چون اولا آنقدر تعداد این گونه برنامه ها کم است که قابل توجه نیست و ثانیا به هیچ عنوان پاسخگوی تمام نیازهای مشترک این نوجوانان پرسشگر و باهوش نیست. نسلی که کمی از زمان خود جلوتر است و آگاهی مقایسه و انتخاب دارد. بعید به نظر می رسد که با دیدن چند تا عروسک که مدام حرف می زنند و یا فیلمها و انیمیشن هایی که 10 سال از ساختنشان می گذرد، باز هم تلویزیون را برای ارتباط با آدمهای هم نسلش انتخاب کند. به هر حال قطعاً برنامه سازان، بیشتر به این واقعیت ها آگاهی دارند و حتما برنامه هایی برای ارتباط بهتر با نوجوانان امروز دارند اما امیدوارم زودتر به فکر انجام آنها بیفتند، قبل از آنکه آنها جوان شوند و خاطرات نوجوانی و دوستان خیالیشان به اندازه ما شیرین نباشد. زمان هیچ وقت منتظرما نمی ماند.