رفتی و رفتن تو، آتش نهاد بر دل
از کاروان چه ماند، جز آتشی به منزل؟
نه! اصلاً مقایسه نکنید. راهپیماییهایی که شما در یومالله 22 بهمن یا روز قدس میبینید، به هیچ وجه با تظاهرات 15 خرداد قابل مقایسه نیست.
این راهپیماییها با هیچ کدام از تظاهرات قبل ازانقلاب اسلامی قابل مقایسه نیست.
آن روزها این تظاهرات روبروی رگبار گلولههای دشمن راه میافتاد.
مردمی که به تظاهرات رفته بودند، معلوم نبودکه بعد از تظاهرات به خانههایشان برگردند. یعنی صف تظاهرات، دقیقاً خط مقدم جبهه بود و خیلی از مردم ورامین که برای تظاهرات از خانههاشان بیرون رفته بودند، دیگر به خانههایشان برنگشتند. حالا وقتی صف تظاهرات با شهادت، یک قدم بیشتر نداشته باشد، آدمها باید انگیزه بالایی برای شرکت در این تظاهرات داشته باشند.
برعکس تعریفی که این روزها از خیلی از روشنفکران غربزده شنیده میشود، انگیزه اصلی ملت ایران از تظاهرات در برابر رگبار گلولهها، آن هم با دست خالی به هیچ وجه انگیزههای اقتصادی و بهتر شدن وضعیت رفاهی و معیشتی نبود.
مردمی که سینههاشان را در برابر گلوله سپر کرده بودند، دلشان برای دین مبین احمدی میتپید و آرزو داشتند که مملکتشان، مملکت اسلام و قرآن باشد و میخواستند این کشور زیر پرچم مقدس ولایت آقا امام زمان (عجالله تعالی فرجه الشریف) اداره شود.
آن روز، رژیم طاغوت به حوزۀ علمیه که مرکز تفکرات دینی بود، حمله کرده بود و بسیاری از علمای دین را به شهادت رسانده بود.
مردم سینههاشان را در برابر گلولهها سپر کردند تا به دژخیمان بفهمانند که تعصبات مذهبی و میهنی این ملت، شوخیبردار نیست.
این غیرت را امام در دل ملت ایران زنده کرده بود. امامی که شانزده سال پیش، در سحرگاهی پر از اندوه، فرزندانش را تنها گذاشت تا به دیدار خدایش بشتابد.
این بغض تا همیشه در گلوی فرزندان امام باقی ماند و این روزها که خبر اهانت به ساحت مقدس قرآن کریم از گوشه و کنار جهان شنیده میشود، جای خالی آن پدر مهربان را بیشتر احساس میکنیم.
نکند دور از چشم پدر، غیرت دینی از یادمان رفته باشد!
مجلات دوست نوجوانانمجله نوجوان 21صفحه 3