بیانات امام در جمع گروهی از علما، ائمه جماعات و روحانیون و وعاظ قم و تهران

‏‏بیانات امام در جمع گروهی از علما، ائمه جماعات و روحانیون و وعاظ قم و تهران‏

‏‏30 / 3 / 61 ‏

‏‏آن مطلبی را که راجع به آقایان خطبا عرض می کنم این است که عمق این‏‎ ‎‏کاری را که شما دارید و عمق ارزش مجلسهای عزاداری، کم معلوم شده‏‎ ‎‏است و شاید پیش بعضی هیچ معلوم نشده است. اینکه در روایات ما‏‎ ‎‏برای یک قطره اشک برای مظلوم کربلا آنقدر ارزش قائلند، حتی برای‏‎ ‎‏تباکی ـ به صورت گریه درآمدن ـ ارزش قائلند، نه از باب این است که سید‏‎ ‎‏مظلومان احتیاج به این کار دارد و نه آن است که فقط برای ثواب بردن‏‎ ‎‏شما و مستمعین شما باشد. گرچه همه ثوابها هست، لکن چرا این ثواب‏‎ ‎‏برای این مجالس عزا آنقدر عظیم قرار داده شده است، و چرا خداوند‏‎ ‎‏تبارک و تعالی برای اشک و حتی یک قطره اشک و حتی تباکی، آنقدر‏‎ ‎‏ثواب داده است؟ کم کم مسأله از دید سیاسی اش معلوم می شود و‏‎ ‎‏ان شاءالله بعدها بیشتر معلوم می شود. ‏

‏‏     اینکه برای عزاداری، برای مجالس عزا، برای نوحه خوانی، برای‏‎ ‎‏اینها، اینهمه ثواب داده شده است، علاوه بر آن امور عبادیش و‏‎ ‎‏روحانیش، یک مسأله مهم سیاسی در کار بوده است. آن روزی که این‏‎ ‎‏روایات صادر شده است، روزی بوده است که این فرقۀ ناجیه مبتلا بودند‏‎ ‎‏به حکومت اموی و بیشتر عباسی و یک جمعیت بسیار کمی، یک اقلیت‏‎ ‎‏کمی در مقابل قدرتهای بزرگ در آن وقت، برای سازمان دادن به فعالیت‏‎ ‎‏سیاسی این اقلیت، یک راهی درست کردند که این راه، خودش سازمانده‏‎ ‎‏است و آن، نقل از منابع وحی ‏‏[‏‏است‏‏]‏‏ به اینکه برای این مجالس اینقدر‏‎ ‎‏عظمت است و برای این اشکها آنقدر در دور و برِ این اشکها و عزاداریها،‏
‏‎

‏‏     در دفعۀ اول که مرا از قم گرفتند و بردند، در بین راه بعضی از این‏‎ ‎‏مأمورینی که بودند در آن اتومبیل من، می گفت که ما که آمدیم سراغ شما،‏‎ ‎‏از این چادرهایی که در قم بود، می ترسیدیم که مبادا اینها مطلع بشوند و‏‎ ‎‏ما نتوانیم انجام وظیفه کنیم. اینها که هیچ، قدرتهای بزرگ از این چادرها‏‎ ‎‏می ترسند. قدرتهای بزرگ از این سازمانی که بدون اینکه دست واحدی‏‎ ‎‏در کار باشد که آنها را مجتمع کند، خود به خود ملت را به هم‏‎ ‎‏جوشانده اند در سراسر یک کشور، کشور پهناور، در ایام عاشورا و در دو‏‎ ‎‏ماه محرم و صفر و در ماه مبارک، ‏‏[‏‏می ترسند‏‏]‏‏. این مجالس است که مردم‏‎ ‎‏را دور هم جمع کرده است. و اگر یک مطلبی بخواهد برای اسلام خدمتی‏‎ ‎‏بکند و شخصی بخواهد که مطلبی را بگوید، سرتاسر کشور به واسطۀ‏‎ ‎‏همین گویندگان و خطبا و ائمۀ جمعه و جماعت یکدفعه منتشر می شود و‏‎ ‎‏اجتماع مردم در تحت این بیرق الهی، این بیرق حسینی، اسباب این‏‎ ‎‏می شود که سازمان داده شده باشد. اگر قدرتهای بزرگ در منطقه های‏‎ ‎‏خودشان بخواهند که یک اجتماعی ایجاد کنند، با فعالیتهای زیادی که‏‎ ‎‏شاید چند روز یا چند دهه می کنند، در یک شهری، یک عده ـ فرض کنید‏
‏‎

‏
‏‎

‏‏     شما گمان نکنید که اگر این مجالس عزا نبود و اگر این دستجات‏‎ ‎‏سینه زنی و نوحه سرایی نبود، 15 خرداد پیش می آمد. هیچ قدرتی‏‎ ‎‏نمی توانست 15 خرداد را آنطور کند، مگر قدرت خون سیدالشهدا. و‏‎ ‎‏هیچ قدرتی نمی تواند این ملتی که از همه جوانب به او هجوم شده است و‏‎ ‎‏از همۀ قدرتهای بزرگ برای او توطئه چیده اند، این توطئه ها را خنثی کند،‏‎ ‎‏الاّ همین مجالس عزا. در این مجالس عزا و سوگواری و نوحه سرایی برای‏‎ ‎‏سید مظلومان و اظهار مظلومیت؛ یک کسی که برای خدا و برای رضای او‏‎ ‎‏جان خودش و دوستان و اولاد خودش را فدا کرده است، اینطور ساخته‏‎ ‎‏جوانانی را که می روند در جبهه ها و شهادت را می خواهند و افتخار به‏‎ ‎‏شهادت می کنند و اگر شهادت نصیبشان نشود متأثر می شوند و آنطور‏
‏‎

‏‏     ما که داد می زنیم که ما اسلام را می خواهیم و جمهوری اسلامی را‏‎ ‎‏می خواهیم، برای این ‏‏[‏‏است‏‏]‏‏ که در جمهوری اسلامی به نام اینکه‏‎ ‎‏«اسلامی» است و برای خداست، همۀ ملت مجتمع هستند. و ما دیدیم که‏‎ ‎‏برای خاطر همین جمهوری اسلامی بودند و برای خاطر همین که برای‏‎ ‎‏خدا قیام کردند، این جمهوری اسلامی برخوردار از چه قدرتی از ملت و‏‎ ‎‏از سایر کشورها هم برخوردار شده است.‏

‏‏     ملت ما قدر این مجالس را بدانند، مجالسی است که زنده نگه می دارد‏
‏‎

‏‏     تقریباً ما به این مرتبه رسیده ایم که ملت ما یکدفعه یک انقلابی کرد و‏‎ ‎‏یک انفجاری درش حاصل شد که نظیر آن در هیچ جا نبود. یک ملتی که‏‎ ‎‏همه چیزش وابسته بود و این رژیم سابق همه چیز این را از دست داده بود‏‎ ‎‏و همۀ شرافت انسانی این کشور را از دست داده بود و همه چیز ما را‏‎ ‎‏وابسته کرده بود، یکدفعه یک انفجاری حاصل شد که این انفجار در‏‎ ‎‏برکت همین مجالسی ‏‏[‏‏بود‏‏]‏‏ که همۀ کشور را، همۀ مردم را دور هم جمع‏‎ ‎‏می کرد و همه به یک نقطه نظر می کردند. این مسأله را باید آقایان خطبا و‏‎ ‎‏ائمۀ جماعت و ائمه جمعه درست بیشتر از آن قدری که من می دانم، برای‏‎ ‎‏مردم تشریح کنند تا اینکه گمان نکند که ما یک ملت گریه هستیم. ما یک‏‎ ‎‏ملتی هستیم که با همین گریه ها، یک قدرت 2500 ساله را از بین‏‎ ‎‏بردیم.‏‎[2]‎

‏‏*  *  *‏

‏‎ ‎

‏‎

• )) ثقة الاسلام کلینی ـ رضوان الله تعالی علیه ـ بسند حسن روایت کرده است که حضرت امام محمد باقر ـ علیه السلام ـ هشتصد درهم برای تعزیه و ماتم خود وصیت فرمود. و به سند موثق از امام جعفر صادق ـ علیه السلام ـ روایت کرده است که پدرم گفت: ای جعفر، از مال من وقفی بکن برای ندبه کنندگان، که ده سال در مِنا در موسم حج بر من گریه کنند و رسم ماتم را تجدید نمایند و بر مظلومیت من زاری کنند. جلاء العیون؛ ص 692؛ بحارالانوار؛ ج 79، ص 106، ذیل حدیث 53.
• )) صحیفه امام؛ ج 16، ص 343ـ348.