بیانات امام در جمع علمای غرب تهران

‏‏بیانات امام در جمع علمای غرب تهران‏

‏‏30 / 7 / 58‏

‏‏ ‏

‏‏بسم الله الرحمن الرحیم‏

‏‏اسلام را تا حالایی که شما می بینید، اینجا ما نشسته ایم، سیدالشهدا زنده‏‎ ‎‏نگه داشته است سیدالشهدا ـ سلام الله علیه ـ تمام چیز خودشان را، همۀ‏‎ ‎‏جوانان خودش را، همۀ مال و مَنال، هرچه بود، هرچه داشت ـ مال و مَنال‏‎ ‎‏که نداشت ـ هرچه داشت، جوان داشت، اصحاب داشت، در راه خدا داد‏‎ ‎‏و برای تقویت اسلام و مخالفت با ظلم قیام کرد. ‏‏[‏‏در‏‏]‏‏ مخالف با امپراتوری‏‎ ‎‏آن روز، که از امپراتوریهای اینجا زیادتر بود، قیام کرد در مقابل او با یک‏‎ ‎‏عدۀ قلیل. و با این عدۀ قلیل در عین حالی که شهید شد، غلبه کرد. غلبه‏‎ ‎‏کرد بر این دستگاه ظلم و شکست داد آنها را. ما که دنبالۀ او هستیم و‏‎ ‎‏مجالس عزا از آن وقت، به امر حضرت صادق ـ سلام الله علیه ـ و به‏‎ ‎‏سفارش ائمۀ هدیٰ ـ علیهم السلام ـ ما بپا می کنیم این مجالس عزا را، ما‏‎ ‎‏همان مسأله را داریم می گوییم؛ مقابل ظلم است، مقابل ظلم ستمکاران.‏‎ ‎‏ما زنده نگه داشتیم، خطبای ما زنده نگه داشتند، قضیۀ کربلا را؛ و زنده‏‎ ‎‏نگه داشتند قضیۀ مقابلۀ یک دستۀ کوچک اما با ایمان بزرگ را در مقابل‏‎ ‎‏یک رژیم طاغوتی بزرگ. گریه کردن بر شهید؛ نگه داشتن زنده نگه داشتن‏
‏‎

‏‏     بیخود نبود که رضاخان ـ مأمورین ساواک رضاخان ـ تمام مجالس عزا‏‎ ‎‏را قَدَغَن کردند. این همین طوری نبود. رضاخان همچو نبود که از اصل‏‎ ‎‏مخالف با این مسائل بشود، رضاخان مأمور بود، مأمور بود ‏‏[‏‏برای‏‎ ‎‏]‏‏آنهایی‏‎ ‎‏که کارشناس بودند؛ آنهایی که ملتفت بودند مسائل را. دشمنهای ما، که‏‎ ‎‏مطالعه کرده بودند در حال ملتها و مطالعه کرده بودند در حال ملت شیعه،‏‎ ‎‏می دیدند آنها که تا این مجالس هست و تا این نوحه سراییهایِ بر مظلوم‏‎ ‎‏هست و تا آن افشاگری ظالم هست، نمی توانند برسند به مقاصد‏‎ ‎‏خودشان. زمان رضاخان قدغن کردند، به طوری که تمام مجالس در ایران‏‎ ‎‏قدغن شد، کارهای خودشان را انجام دادند. دست اهل منبر را، دست‏‎ ‎‏علما را بستند و نگذاشتند که اینها تبلیغات خودشان را بکنند؛ و آنها‏‎ ‎‏تبلیغات را از آن طرف شروع کردند، و ما را به عقب راندند و تمام مخازن‏‎ ‎‏ما را به چپاول بردند. در زمان محمدرضا هم به همین معنا، منتها با فرم‏‎ ‎‏دیگر، به فرم دیگر، نه با آنطور سرنیزه، به یک جور دیگر، این طایفه را‏
‏‎

‏‏     این تابع، این یک شعاعی است از آن نهضت. نمی دانند که گریه‏‎ ‎‏کردن بر عزای امام حسین، زنده نگه داشتن نهضت، و زنده‏‎ ‎‏نگه داشتن همین معنا‏‏[‏‏ست‏‏]‏‏ که یک جمعیت کمی در مقابل یک امپراتوری‏‎ ‎‏بزرگ ایستاد. دستور است. آن دستور عمل امام حسین، سلام الله علیه.‏‎ ‎‏دستور است برای همه: کُلُّ یَوْمٍ عَاشُورَا؛ وَ کُلُّ أَرْضٍ کَرْبَلاء دستور است‏‎ ‎‏به اینکه هر روز و در هر جا باید همان نهضت را ادامه بدهید، همان برنامه‏‎ ‎‏را.‏

‏‏     امام حسین با عدۀ کم همه چیزش را فدای اسلام کرد؛ مقابل یک‏‎ ‎‏امپراتوری بزرگ ایستاد و «نه» گفت؛ هر روز باید در هر جا این «نه»‏‎ ‎‏محفوظ بماند. و این مجالسی که هست مجالسی است که دنبال همین‏‎ ‎‏است که این «نه» را محفوظ بدارد. بچه ها و جوانهای ما خیال نکنند که‏‎ ‎‏مسأله، مسأله «ملتِ گریه» است! این را دیگران القا کردند به شماها که‏‎ ‎‏بگویید «ملتِ گریه»! آنها از همین گریه ها می ترسند، برای اینکه گریه ای‏‎ ‎‏است که گریه بر مظلوم است؛ فریاد مقابل ظالم است. دسته هایی که‏‎ ‎‏بیرون می آیند، مقابل ظالم هستند؛ قیام کرده اند. اینها را باید حفظ کنید.‏‎ ‎‏اینها شعائر مذهبی ماست که باید حفظ بشود. اینها یک شعائر سیاسی‏‎ ‎‏است که باید حفظ بشود. بازیتان ندهند این قلمفرساها! بازیتان ندهند این‏
‏‎

‏‏     توجه ندارند جوانهای ما! بازی این بزرگها را نخورید. اینها‏‎ ‎‏خیانتکارند! اینهایی که تزریق می کنند به شما «ملت گریه»، «ملت گریه»،‏‎ ‎‏اینها خیانت می کنند. بزرگهایشان و اربابهایشان از این گریه ها می ترسند؛‏‎ ‎‏دلیلش این است که رضاخان آمد همۀ اینها را برد از بین، و مأمور بود.‏‎ ‎‏دلیلش این است که رضاخان آخرش که رفت، انگلستان در رادیوی دهلی‏‎ ‎‏اعلام کرد که ما این را آوردیم، حالا هم بردیم! درست هم می گفتند.‏‎ ‎‏آورده بودند برای سرکوب کردن اسلام، و یکی از راههایش همین بود که‏‎ ‎‏این مجالس را از دست شما بگیرند. جوانهای ما خیال نکنند که دارند یک‏‎ ‎‏خدمتی می کنند می روند توی مجلس اگر صحبت عزا بشود، می گویند نه،‏‎ ‎‏این را نگو، غلط است این حرف، باید این را بگوید، باید این ظلمها را‏‎ ‎‏بگوید، تا مردم بفهمند که چه گذشته آن وقت؛ و باید هر روز این کار‏‎ ‎‏بشود. این جنبۀ سیاسی دارد؛ جنبۀ اجتماعی دارد.‏‎[2]‎

‏‏*  *  *‏

‏‏ ‏

‏‎ ‎

‏‎

• )) «... وَ مَنْ بَکیٰ اَوْ أَْبکیٰ وٰاحداً فله الجَنَّةُ وَ مَنْ تَباکیٰ فَلَهُ الجنَّةُ.» بحارالانوار؛ ج 44، ص 288.
• )) صحیفه امام؛ ج 10، ص 26.