مساله 1 ـ انسان باید زکات را به قصد قربت، یعنی برای انجام فرمان خداوند عالم بدهد و در نیت معین کند که آنچه را می دهد، زکات مال است یا زکات فطره.
مساله 2 ـ اگر کسی را وکیل کند که زکات او را بدهد، وکیل باید مباشر نیت زکات شود در وقت اداء آن.
مساله 3 ـ اگر مالی را به عنوان زکات به شخص امینی داد که به مستحق برساند، باید شخص مالک خود مباشر نیت باشد، به این معنی که نیت کند آنچه را که آن شخص به فقرا می رساند زکات است.
مساله 4 ـ اگر مالک بدون نیت زکات را به فقیر بدهد و پیش از آنکه آن مال از بین برود مالک نیت زکات کند، زکات حساب می شود.
مساله 5 ـ کسی که می تواند زکات را به مستحق برساند اگر ندهد و به واسطۀ کوتاهی او از بین برود، باید عوض آن را بدهد.
مساله 6 - اگر پیش از آنکه زکات بر او واجب شود چیزی بابت زکات به فقیر بدهد زکات حساب نمی شود، و بعد از آنکه زکات بر او واجب شد، اگر چیزی را که به فقیر داده از بین نرفته باشد و آن فقیر هم به فقر خود باقی باشد، می تواند چیزی را که به او داده زکات حساب کند.
کتابرسالۀ نجاة العبادصفحه 187
مساله 7 ـ مستحب است خویشاوندان را بر غیر خویشاوندان، و اهل علم و تقوی را بر غیر اهل علم و تقوی، و فقراء عفیف را که اهل سوال نیستند بر آنهایی که اهل سوالند مقدم بدارد.
مساله 8 ـ احتیاط واجب آن است که در صورت امکان، اخراج زکات را اگرچه به جدا کردن باشد تاخیر نیاندازد.
مساله 9 ـ اگر کسی که می خواهد زکات بدهد در شهر مستحق نیابد و نتواند زکات را به مصرف دیگری هم که برای آن معین شده برساند، چنانچه امید نداشته باشد که بعداً مستحق پیدا کند، باید زکات را به شهر دیگر ببرد و به مصرف زکات برساند و اگر زکات تلف شود ضامن نیست.
مساله 10 ـ اگر در شهر خودش مستحق پیدا شود، می تواند زکات را به شهر دیگر ببرد، ولی مخارج بردن به آن شهر را باید از خودش بدهد، و اگر زکات تلف شود ضامن است.
مساله 11 ـ اگر کسی بر او زکات یا حقوق دیگری واجب گردیده و هنگام مرگ او رسیده باشد، باید وصیت نماید که آنها را از ترکۀ او اخراج نمایند.
مساله 12 ـ اجرت وزن کردن و پیمانه نمودن گندم و جو و کشمش و خرمایی را که برای زکات می دهد با خود او است.
کتابرسالۀ نجاة العبادصفحه 188