علت مخالفت امام

‏‏علت مخالفت امام‏‏ ‏

‏‏در آن ایام من معمولاً به منزل حضرت امام رفت و آمد داشتم. اما چندان‏‎ ‎‏یادم نیست که از خود ایشان در این مورد مطلبی شنیده باشم. چون‏‎ ‎‏ایشان خیلی دقت داشتند که دامنه اختلافات گسترش پیدا نکند و تا حد‏‎ ‎‏امکان از طرح آن پرهیز می‌کردند. ولی مخالفت ایشان محرز بود و دو‏‎ ‎‏جهت هم داشت، جهت اول این بود که ـ به احتمالی من از خود ایشان‏‎ ‎‏شنیدم ـ می‌فرمود: حالا وقت این کارها نیست؛ چون ایشان درست در‏‎ ‎‏همان ایام، مبارزه سختی را با رژیم شاه آغاز کرده و به مرحله اوج‏‎ ‎‏رسانده بودند. فضای حوزه کاملاً برای ادامه این مبارزه آماده شده بود،‏‎ ‎‏در این هنگام ناگهان مسأله تأسیس دار التبلیغ مطرح شد، آن هم با این‏‎ ‎‏شعار که اصل برای ما، تبلیغ و ارشاد جامعه است و حوزه نیاز به آرامش‏‎ ‎‏و امنیت دارد و فعالیت‌های مبارزاتی، امنیت و آرامش را از بین می‌برد.‏

‏
‏‎

‏‏جهت دیگر مخالفت حضرت امام، ذهنیتی بود که ایشان از مدرسه‏‎ ‎‏سپهسالار تهران (شهید مطهری فعلی) داشتند. شاه یک برنامه مخصوصی‏‎ ‎‏آن‌جا به راه انداخته بود؛ از طلاب اسم‌نویسی می‌کردند، درس‌های‏‎ ‎‏مخصوصی داشتند و مدرک هم می‌دادند. در آن زمان بسیاری از طلاب و‏‎ ‎‏بعضی از دوستان ما جذب این مدرسه شدند، چون از نظر مادی مزایای‏‎ ‎‏خوبی داشتند و در نهایت به استخدام ادارات دولتی درمی‌آمدند.‏

‏‏از طرفی هم نوع طلبه‌ها در شدت فقر و گرسنگی به سر می‌بردند و‏‎ ‎‏مجبور می‌شدند به این‌گونه مراکز پناه بیاورند. وقتی هم به آن‌جا می‌رفتند‏‎ ‎‏اغلب انحراف فکری و عقیدتی پیدا می‌کردند؛ حتی بعضی‌ها دست به‏‎ ‎‏قلم شدند و علیه اسلام مطالبی نوشتند. حضرت امام با توجه به تجربه‏‎ ‎‏تلخی که از این‌گونه امور داشت، می‌فرمودند: این دار التبلیغ هم مثل آن‏‎ ‎‏می‌شود. بالاخره کنترل را از دست حوزه می‌گیرند و خودشان آنچه‏‎ ‎‏می‌خواهند انجام می‌دهند و همان طوری هم داشت می‌شد. اساتید از‏‎ ‎‏دانشگاه می‌آمدند و ظاهراً در آن‌جا تدریس می‌کردند، ولی در لابه‌لای‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‏همچنین افرادی که از دار التبلیغ فارغ التحصیل می‌شدند و در ایام‏‎ ‎‏تعطیلی و ماه رمضان به شهرهای مختلف اعزام می‌شدند، همان طرز‏‎ ‎‏تفکر مخالف امام و انقلاب را ترویج می‌کردند. وقتی که در تهران بودم،‏‎ ‎‏یکی از این‌ها که سه، چهار سال در آن‌جا دوره دیده بود، آمد و چند‏‎ ‎‏جلسه‌ای صحبت کرد. خیلی هم خوش‌بیان، مرتب و منظم صحبت کرد‏‎ ‎‏و اهالی او را خیلی پسندیدند. بعد هم چند مرحله دیگر از او دعوت‏‎ ‎‏کردند. آن‌ها بسیار آرام و ملایم برخورد می‌کردند و کاری با مسائل‏‎ ‎‏سیاسی نداشتند، گاهی هم به‌طور غیر مستقیم مبانی امام و انقلاب را زیر‏‎ ‎‏سؤال می‌بردند و سعی می‌کردند امام و تفکر امام را همچنان در حاشیه‏‎ ‎‏نگه دارند.‏

‏‏در نهایت مخالفت امام با این مرکز باعث شکست آن شد و نتوانست‏‎ ‎‏پیشرفت زیادی داشته باشد. به همین خاطر بعضی از اساتید که برای‏‎ ‎‏تدریس می‌رفتند، دیگر نرفتند. برخی از فضلا هم که برای تحصیل‏‎ ‎‏ثبت‌نام کرده بودند، انصراف دادند، البته به‌طور کلی تعطیل نشد ولی به‏‎ ‎‏توقعات و اهدافی که از این مرکز در نظر داشتند، نتوانستند دست پیدا‏‎ ‎‏کنند.‏

‏‏حضرت امام با درایت کامل به تمام مسائل آگاهی داشت و‏‎ ‎‏می‌دانست که کار دار التبلیغ به آخر نمی‌رسد؛ چون موقعیت و شرایط‏‎ ‎‏اقتضای آن را نداشت؛ وگرنه امام با اصل کار مخالفتی نداشت. مخالفت‏‎ ‎‏حضرت امام بیشتر به اوضاع و شرایط زمانی آن بود که توضیح دادم.‏

‏‏در همدان، شخصی به نام «میرزا عبدالرزاق» زندگی می‌کرد که در‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‎ ‎

‏‎