انجمن حجتیه

‏‏انجمن حجتیه‏

‏‏در طول تاریخ، سلاطین و صاحبان قدرت‌های طاغوتی، چون تعلیمات‏‎ ‎‏انبیا و اولیا را به ضرر خود می‌دیدند، همواره در تلاش بودند تا با‏‎ ‎‏دسیسه‌ها و نقشه‌های شیطانی، مردم را در جهل و نادانی و بی‌تفاوتی نگه‏‎ ‎‏دارند. این کار گاهی با زور سر نیزه انجام می‌گرفت، گاهی نیز به‏‎ ‎‏صورت غیر مستقیم و سربسته اقدام می‌کردند. این‌ها وقتی برنامه‌ریزی‏‎ ‎‏می‌کنند که فرهنگ و مذهب جامعه‌ای را از میان بردارند، برای این کار‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‏در دوران رژیم ستمشاهی از این قبیل زیاد بود. وقتی که مبارزه‏‎ ‎‏مستقیم با دین و مذهب مردم رضاخان نتیجه نداد، پسرش (محمدرضا‏‎ ‎‏شاه) روش دوم را در پیش گرفت. آن‌ها می‌خواستند از همان مسیری که‏‎ ‎‏مردم دارند می‌روند، یعنی در حالی که نماز می‌خوانند، روزه می‌گیرند،‏‎ ‎‏عزاداری می‌کنند، محتوا را از آنان بگیرند، روح اسلام و تشیع را از میان‏‎ ‎‏مردم بردارند و آن‌ها را مسلمان شناسنامه‌ای بکنند و در حال مسلمانی،‏‎ ‎‏عبد شیطان و طاغوت باشند، چنان‌که در اجرای این توطئه و نقشه تا‏‎ ‎‏حدودی هم پیش رفته بودند.‏

‏‏به نظر من مسأله ولایتی‌ها و انجمن حجتیه‌ نیز یکی از این نقشه‌ها‏‎ ‎‏بود. مؤسس انجمن حجتیه آقای شیخ محمود حلبی بود، او در تهران‏‎ ‎‏فعالیت و شهرت داشت، دور و برش شلوغ می‌شد و مرد مقدسی هم‏‎ ‎‏بود. او راه و روشی برای خود انتخاب کرد که با ظواهر شرع نیز موافق‏‎ ‎‏بود. گاهی اوقات حرکت‌هایی می‌کرد، ولی کارهایش با فکر و تأمل نبود‏‎ ‎‏و عمق نداشت. اهل بحث و مشورت با افراد دیگر نبود تا بفهمد چه‏‎ ‎‏کاری باید انجام دهد و بداند امروز دشمن از کجا وارد می‌شود و از کجا‏‎ ‎‏خارج می‌شود. فقط به ذهنش آمده بود که ولی امر زمان، حضرت ولی‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‏در زمان مرحوم آقای بروجردی، یک سال آقای حلبی به قم آمد و در‏‎ ‎‏مدرسه فیضیه چند جلسه منبر رفت،‌ من که در آن‌جا حجره داشتم،‏‎ ‎‏شرکت می‌کردم و معمولاً طلبه‌ها از سایر مدارس نیز می‌آمدند و به‏‎ ‎‏صحبت‌ها گوش می‌دادند. او وضعیت خاصی داشت، وقتی روی منبر‏‎ ‎‏می‌نشست از شرایط منبرش این بود که می‌گفت: وقتی درود و سلام و‏‎ ‎‏صلوات به پیامبر و امامان می‌فرستم، چون که به نام امام زمان(عج)‏‎ ‎‏‌رسیدم، باید همه بلند شوید و رو به قبله سه صلوات بفرستید، بعد‏‎ ‎‏بنشینید، آن وقت من صحبتم را شروع کنم. این آدم‌ها معمولاً در حوزه‌ها‏‎ ‎‏زود جا باز می‌کنند؛ چون طلبه‌ها بچه‌های صاف و ساده و خوبی هستند،‌‏‎ ‎‏حمل بر صحت می‌کنند و هر چه بگویی اطاعت می‌کنند. وقتی هم یک‏‎ ‎‏نفر به تدین و تقدّس شهرت پیدا کرد، یک لباس معصومیتی به او‏‎ ‎‏می‌پوشانند که آدم جرأت نمی‌کند به او چپ نگاه کند. در این یکی دو‏‎ ‎‏شب همه حرف‌های آقای حلبی پیرامون امام زمان(عج) دور می‌زد و‏‎ ‎‏حرف تازه‌ای نداشت که آدم نشنیده باشد. البته نمی‌توان گفت که ایشان‏‎ ‎‏در آن زمان انحراف فکری یا برنامه‌ خاص دیگری داشته‌اند؛ نه، اصلاً این‏‎ ‎‏حرف‌ها نبود.‏

‏‏کم‌کم ایادی شاه و ساواک دست به کار شدند و دیدند این فرد مورد‏‎ ‎‏خوبی است که می‌توان از او به نفع خود بهره‌برداری کرد. هم سادگی‏‎ ‎‏دارد، هم اطلاعات زیادی در این مسائل دارد، هم علاقه‌مند و مرید‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‏این حالت تنها مربوط به آقای حلبی نبود، بلکه من بعضی از آقایان را‏‎ ‎‏می‌شناختم ـ که همین اواخر مرحوم شدند ـ خیلی با انقلاب میانه‌ای‏‎ ‎‏نداشتند و به ما می‌گفتند: این راهی را که شما طی می‌کنید اسلامی‏‎ ‎‏نیست، شما مسائل ضد اسلامی را به نام اسلام به خورد ملت می‌دهید،‏‎ ‎‏این‌ها به اصطلاح، ولایتی‌ها بودند. من با بسیاری از اینها بحث کردم،‏‎ ‎‏یکی از آن‌ها قسم می‌خورد (قسم حضرت عباس) که راه امام خلاف‏‎ ‎‏است. ایادی ساواک با این‌ها تماس می‌گرفتند و به نفع خود استفاده‏‎ ‎‏می‌کردند.‏

‏‏من آقای حلبی را از نزدیک می‌دیدم، چه قبل از انقلاب و چه بعد از‏‎ ‎‏انقلاب، او اخیراً (یکی دو سال پیش) مرحوم شد. افرادی اطراف او را‏‎ ‎‏گرفته بودند که اگرچه ظاهر الصلاح هم بودند ولی آدم‌های نامیزانی‏‎ ‎‏بودند ـ حالا من یقین ندارم که مأمور بودند یا نبودند، ولی چون با آن‌ها‏‎ ‎‏بحـث و گفت‌وگو زیاد کردم به من ثابت شد آدم‌های نامیزانی هستنـد ـ‏‎ ‎‏آن قدر رفتند و آمدند و گفتند تا فکر او را کاملاً در اختیار دستگاه قرار‏‎ ‎‏دادند، بدون این‌که خودش خبر داشته باشد؛ حتی از دنیا رفت ولی باز‏‎ ‎‏هم متوجه نشد.‏

‏‏قبل از پیروزی انقلاب که به همدان می‌رفتم و با اقشار مختلف در‏‎ ‎‏آن‌جا تماس داشتم، آدم‌های مبارز و انقلابی زیادی بودند که بعضی از‏‎ ‎‏آن‌ها حتی زندانی شدند و شلاق خوردند. گاهی که به قم می‌آمدند و به‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‏همچنین نمونه دیگری که از نزدیک دیدم خدمت شما عرض می‌کنم.‏‎ ‎‏من مدتی برای تبلیغ به شهر بیجار می‌رفتم. آن‌جا با تعدادی از جوان‌های‏‎ ‎‏انقلابی که از دوستان ما بودند، ارتباط داشتیم. گاهی هم نوار سخنرانی‏‎ ‎‏امام و اعلامیه‌های ایشان را داخل قوطی سوهان می‌گذاشتم و برایشان‏‎ ‎‏می‌فرستادم. یک سال ماه رمضان به آن‌جا رفتم چند نفرشان جهت‏‎ ‎‏استقبال به گاراژ آمده بودند، وسائل و ساک مرا برداشتند و به منزل یکی‏‎ ‎‏از آن‌ها رفتیم، سایر دوستانشان را نیز خبر کردند و آمدند. متوجه شدم‏‎ ‎‏تعداد زیادی از جزوات انجمن حجتیه در آن خانه است؛ وقتی به من‏‎ ‎‏دادند، دیدم همان برنامه‌های ضد بهائیت انجمن حجتیه است. گفتم:‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‏مرحوم پدرم اهل علم نبود ولی به قم زیاد می‌آمد، خیلی علاقه‌مند به‏‎ ‎‏علما و مراجع بود. می‌رفت در درس آقایان شرکت می‌کرد، مخصوصاً به‏‎ ‎‏تدریس حضرت امام خیلی عشق و علاقه داشت ولی وقتی در درس،‏‎ ‎‏بعضی از شاگردان به امام اشکال می‌کردند و بحث و سر و صدا می‌شد،‏‎ ‎‏پدرم ناراحت می‌شد. زمانی که به خانه می‌آمد با ناراحتی می‌گفت: من‏‎ ‎‏نمی‌فهمم شما طلبه‌ها چه می‌گویید؟ شما چرا آقای به این بزرگواری را‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‏به هر حال این آقا را از کرمان آوردند که ما را آرام بکند ولی من‏‎ ‎‏هرگز تسلیم نشدم و در منبر آنچه که باید بگویم، گفتم و مسائل انجمن‏‎ ‎‏حجتیه را افشا کردم. گفتم که این‌ها دسایسی است که از طرف اجانب‏‎ ‎‏برای ما درست کرده‌اند. حتی شبی که همه اینها آمده بودند، خیلی صریح‏‎ ‎‏و تند و با حرارت صحبت کردم ولی آخرش نتوانستم بر آن‌ها غلبه کنم‏‎ ‎‏و این‌ها موفق شدند چند نفر از جوانان انقلابی و مبارز را از دست من‏‎ ‎‏بگیرند و منزوی و منحرف کنند.‏

‏‏بعضی از اینها کارهایی می‌کردند ـ آن هم به عنوان امر به معروف و‏‎ ‎‏نهی از منکر ـ که خلاف شرع آشکار بود. مثلاً در همدان وقتی فردی‏‎ ‎‏مجلس عروسی داشت، افراد انجمن، شب‌ها به طور مخفیانه می‌رفتند و از‏‎ ‎‏پشت بام مردم مجلس عروسی را تحت کنترل قرار می‌دادند و مثلاً اگر‏‎ ‎‏آن‌جا یک خلاف شرعی می‌شد فردا صاحب خانه را به طرق مختلف اذیت‏‎ ‎‏می‌کردند. از قبیل این کارها و افراط و تفریط‌ها زیاد داشتند، در حالی که‏‎ ‎‏بزرگ‌ترین مروّج منکر در کشور، رژیم شاه و ساواک بود با آن‌ها کاری‏‎ ‎‏نداشتند. این اواخر هم طوری شده بود که اوضاع از کنترل آقای شیخ‏‎ ‎‏محمود حلبی هم خارج شده بود، یعنی به حرف او نیز گوش نمی‌دادند.‏

‏
‏‎

‏‏مرحوم آقای حلبی از افرادی بود که نتوانست اهم و مهم بکند و‏‎ ‎‏سرش کلاه گذاشتند. این شیاطین (شاه و ساواک) آدم‌های باهوش و‏‎ ‎‏دوره دیده‌ای بودند. آدم‌های کودن نبودند، وقتی آدم را بازجویی‏‎ ‎‏می‌کردند آدم می‌فهمید که اینها هوش و استعداد قوی دارند ولی در مسیر‏‎ ‎‏غلط استفاده می‌کنند. اینها با این هوش و استعداد و با عواملی که داشتند‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‏یادم هست در دوران مبارزات حضرت امام یک سفر به تویسرکان‏‎ ‎‏رفتم. در آن‌جا آقای محترمی بود و به اصطلاح آیت الله آن شهر به شمار‏‎ ‎‏می‌آمد. سواد خوبی هم داشت. من نیز با کمال اشتیاق می‌رفتم و پشت‏‎ ‎‏سرش نماز می‌خواندم. یک وقت که در محضرش بودم صحبت از امام و‏‎ ‎‏مبارزه با شاه شد. ایشان گفتند: من این راه و روش امام را قبول ندارم،‏‎ ‎‏راه ایشان بر خلاف سیره علمای گذشته است که تقیه و مدارا در پیش‏‎ ‎‏گرفتند. بعد گفت: اگر شاه به تویسرکان بیاید من به استقبالش می‌روم،‏‎ ‎‏بعد هم چند کلمه موعظه‌اش می‌کنم و تذکراتی می‌دهم و این بهترین راه‏‎ ‎‏اصلاح است، علمای سابق هم این گونه عمل می‌کردند.‏

‏‏این تفکر شبیه همان تفکر انجمن حجتیه‌‌ بود، آن‌ها درک نمی‌کردند‏‎ ‎‏که هر زمانی شرایط خاص خودش را دارد. همان طور که حضرت امام‏‎ ‎‏می‌فرمود و قسم می‌خورد که: والله امروز اگر حاج شیخ عبدالکریم‏‎ ‎‏حائری زنده بود، وظیفه‌ای به جز این که مبارزه کند، نداشت.‏

‏‎ ‎

‏‎