تأکید به ادامه مبارزه

‏‏تأکید به ادامه‌ مبارزه‏

‏‏همان‌طوری که قبلاً گفتم وقتی ایشان آزاد شدند و به قم تشریف آوردند،‏‎ ‎‏چند روزی مشغول دید و بازدید بودند و منزلشان خیلی شلوغ می‌شد. من‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‏به هر حال وقتی دید و بازدیدها تمام شد، حضرت امام تصمیم‏‎ ‎‏گرفتند تدریس خود را ادامه بدهند. ایشان می‌فرمودند: کار اصلی ما‏‎ ‎‏طلبگی است و باید درس و بحث را ادامه بدهیم. فقط فقه را شروع‏‎ ‎‏کردند و چون جمعیت زیاد بود، به مسجد اعظم منتقل شد. موضوع‏‎ ‎‏بحث یادم نیست ولی مسجد اعظم مملو از جمعیت می‌شد. همه حتی‏‎ ‎‏سیوطی‌خوان‌ها و بازاری‌ها نیز می‌آمدند؛ چون ایشان گاهی در میان‏‎ ‎‏درس، به مسائل روز می‌پرداخت به همین خاطر اکثراً می‌آمدند ببینند چه‏‎ ‎‏خبر است. یک روز که به تناسب موضوع وارد بحث سیاسی شدند، یک‏‎ ‎‏آقایی که خیلی از ما بزرگ‌تر و ملاتر بود، پیش خود گفتند: درس را‏‎ ‎‏بفرمایید و از موضوع اصلی خارج نشوید.‏

‏‏معلوم بود که ایشان دست خودشان نیست و در واقع احساس وظیفه‏‎ ‎‏و مسئولیت می‌کنند و تصمیم دارند هر طور شده، مسأله انقلاب را دنبال‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‏امام خیلی مایل نبودند کسی همراه ایشان باشد، دوست داشتند تنها‏‎ ‎‏بروند و تنها بیایند، البته گاهی با بعضی از افراد که بیشتر ارتباط داشتند و‏‎ ‎‏صمیمی بودند، کاری نداشتند. مثلاً آقای هاشمی رفسنجانی این‌گونه بود،‏‎ ‎‏یک مقدار رویشان با امام باز بود و گاهی مزاح‌هایی هم می‌کرد، به درس‏‎ ‎‏هم خوب گوش می‌داد، امام نیز به او علاقه داشتند، فقط او گاهی همراه‏‎ ‎‏امام می‌رفت و من کس دیگری را ندیدم که اجازه بدهند.‏

‏‏ولی ایشان در این مقطع با سر و صدا به درس می‌آمدند و می‌رفتند.‏‎ ‎‏جمعیت در اطرافشان موج می‌زد، سلام و صلوات برایشان می‌فرستادند؛‏‎ ‎‏چون این دیگر یک مسأله شخصی نبود و امام از تمام این امور به نفع‏‎ ‎‏انقلاب و اهداف مقدس خویش بهره‌برداری می‌کردند. در منزل نیز‏‎ ‎‏برنامه‌شان تغییر پیدا کرد، اگر قبلاً حداکثر یک ساعت در بیرونی منزل‏‎ ‎‏می‌نشستند ولی در این مقطع اغلب در بیرونی تشریف داشتند و ارتباط‏‎ ‎‏مردمی را زیاد کردند. ایشان قبلاً چندان به اقامه نماز جماعت تمایلی‏‎ ‎‏نداشتند، در مدرسه فیضیه هم گاهی که آقای خوانساری یا آقای اراکی و‏‎ ‎‏یا آقای زنجانی نبودند، ایشان نماز می‌خواندند و نماز جماعت مستقل‏‎ ‎‏نداشتند. اما از این به بعد اجازه دادند در حیاط منزل زیلوهایی تهیه و‏‎ ‎‏پهن شد و ایشان هر روز نماز مغرب و عشا را اقامه می‌کردند و افراد‏‎ ‎‏زیادی هم شرکت می‌نمودند. وقتی هم که نماز را تمام می‌کردند، داخل‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‏تمام قرائن و شواهد نشان می‌داد که امام خیلی صریح و قاطع مصمم‏‎ ‎‏هستند مبارزه با شاه و رژیم را ادامه بدهند.‏

‏‏با این که ایشان اهل درس و بحث و تحقیق بودند و در این امور هم‏‎ ‎‏از همه جلوتر بودند و از دیگران بیشتر اهتمام داشتند ولی همه را به‏‎ ‎‏خاطر انقلاب کنار گذاشتند؛ چون احساس خطر کردند، مسائل نهضت را‏‎ ‎‏محور امور قرار دادند. با سخنرانی‌‌های روشنگرانه‌ای که در میان تدریس‏‎ ‎‏و منزل داشتند، اذهان مردم را برای یک مبارزه سخت و طولانی آماده‏‎ ‎‏کردند. گاهی می‌فرمود: این یک وظیفه است، والله وظیفه است. حتی‏‎ ‎‏گاهی به بزرگان خطاب می‌کردند و می‌فرمودند: امروز نباید سکوت کرد،‏‎ ‎‏گاهی هم خیلی تند می‌شدند، البته تندی به همان معنای غیرت دینی،‏‎ ‎‏غیرت الله. ایشان وقتی ظلم و ستم و فساد و ذلت مسلمین را می‌دیدند‏‎ ‎‏نمی‌توانستند سر جای خود بنشینند.‏

‏‏حضرت امام گاهی که با نزدیکان و شاگردان صحبت می‌کردند آن‌ها‏‎ ‎‏را به مقاومت و پایداری و خسته نشدن دعوت می‌نمودند. یک بار یادم‏‎ ‎‏هست فرمودند: این قیام پانزده خرداد، سی سال دیگر نتیجه خواهد داد.‏‎ ‎‏بعد خطاب به آقایان می‌فرمود: این کاری که می‌خواهید انجام بدهید،‏‎ ‎‏فکر نکنید همین فردا تمام می‌شود، نخیر، این مبارزه است، زحمت‏‎ ‎‏می‌خواهد، فداکاری می‌خواهد، ما باید برای این که قیام پانزده خرداد را‏‎ ‎‏به نتیجه برسانیم سی سال تلاش و مبارزه کنیم. بعد می‌فرمود: همان‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‏از سوی دیگر تعداد زیادی از طلاب و فضلای جوان هم بودند که‏‎ ‎‏فرمایشات ایشان را به سر تا سر ایران حتی به روستاها می‌فرستادند و به‏‎ ‎‏دست مردم می‌رساندند. تعداد افرادی هم در اطراف ایشان ـ اعم از طلبه‏‎ ‎‏و غیرطلبه ـ بودند که واقعاً آماده جانبازی و فداکاری بودند و مثل خود‏‎ ‎‏ایشان از هیچ کس نمی‌ترسیدند. مثلاً در آن سالی که رژیم دستور داده‏‎ ‎‏بود که دختران باحجاب را در مدارس ثبت‌نام نکنند، استقامت و پیگیری‏‎ ‎‏و سخنان حماسی امام باعث شد این بخشنامه مسکوت بشود. بعد شنیدم‏‎ ‎‏که اشرف پهلوی خواهر شاه گفته بود: پدر بزرگوارم این همه زحمت‏‎ ‎‏کشید حجاب را برداشت و آزادی زنان را برای مردم به ارمغان آورد،‏‎ ‎‏حالا چند آخوند می‌خواهند این آزادی را از آن‌ها بگیرند و دوباره آن‌ها‏‎ ‎‏را به زنجیر اسارت بکشند.‏

‏‏مردم وقتی فداکاری و شجاعت و دلسوزی حضرت امام را نسبت به‏‎ ‎‏سرنوشت خودشان مشاهده کردند، علاقه‌مند و مرید امام شدند. محبت و‏‎ ‎‏نفوذ کلام امام در میان مردم به‌طور آشکار دیده می‌شد، گویا منتظر بودند‏‎ ‎‏هر چه فرمان بدهد اطاعت بکنند. این حالت را من حتی در زمان مرحوم‏‎ ‎‏آقای بروجردی هم ندیده بودم؛ با این که ایشان مرجعیت مطلق داشتند‏‎ ‎‏ولی این طور روابط مردمی قوی نداشتند. حضرت امام در قلوب مردم‏‎ ‎‏جای پیدا کرد، حتی در روستاها نیز این‌گونه بود. این همه در عرض‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‎ ‎

‏‎