انس با دعا و مناجات

‏‏ ‏

‏‏ ‏

‏‏انس با دعا و مناجات‏

‏‏ ‏

‏‏ ‏

‏‏اتکال به خدا‏

‏‏باید قوای ما در سرحَدّات ـ که الآن جانفشانی می کنند ـ اتکال به خدا‏‎ ‎‏کنند.(140)‏

‏‏25 / 10 / 59‏

‏‏*  *  *‏

‏
‏‎

‏‏شمایی که امروز لشکر اسلام هستید، ارتش اسلام هستید، پاسداران‏‎ ‎‏اسلام هستید، باید با آنهایی که پاسدار کفرند ونفاق اند فرق داشته‏‎ ‎‏باشید. شما باید جاهایی که زندگی می کنید مسجد شما باشد. معبد شما‏‎ ‎‏باشد. شما در عبادت خدا هستید. شما در سنگرها که هستید عبادتگاه‏‎ ‎‏شماست سنگرها؛ برای اینکه شما دنبال اسلام هستید و دنبال امام‏‎ ‎‏مسلمین، علی بن ابیطالب ـ سلام الله علیه.(141)‏

‏‏28 / 2 / 60‏

‏‏*  *  *‏

‏‏ ‏

‏‏ ‏

‏‏تهجد و مناجات رزمندگان‏

‏‏امروز بحمدالله در جبهه های ما جوانهایی هستند از ارتشی، از سپاهی،‏‎ ‎‏از بسیج، از مردمی که هر کس آنجا رفته است و آمده است با من‏‎ ‎‏ملاقات کرده است، می گوید آنها به ما دل می دهند و شجاعت‏‎ ‎‏می دهند. ما می رویم که آنها را تشجیع کنیم، می بینیم که نه، ما‏‎ ‎‏تحت تأثیر آنها واقع می شویم. و حقیقتاً یک امری است که خدای تبارک‏‎ ‎‏تعالی عنایت خاصش را به اینها کرده است. اینهایی که شبها به‏‎ ‎‏دعا برمی خیزند و به مناجات بر می خیزند، البته در جنگها پیروز خواهند‏‎ ‎‏شد.(142)‏

‏‏26 / 2 / 61‏

‏‏*  *  *‏

‏‏ ‏

‏‏ ‏

‏‏فداکاری همراه با مناجات‏‏ ‏

‏‏در جبهه ها، می بینید که این جوانهای عزیز سپاه و ارتش و سایر قوا، اینها‏‎ ‎‏چه فداکاریها می کنند و چه مناجاتها با خدا می کنند، اینها ساخته شدۀ‏‎ ‎‏اسلام هستند.(143)‏

‏‏26 / 10 / 61‏

‏‏*  *  *‏

‏
‏‎

‏‏دیدید که جبهه های ما مسجد است ـ الآن ـ جبهه های ما از مسجد بیشتر‏‎ ‎‏الآن ذکر خدا گفته می شود.(144)‏

‏‏23 / 2 / 63‏

‏‏*  *  *‏

‏‏ ‏

‏‏ ‏

‏‏عبادت در سنگرها‏

‏‏امروز شما در عبادت هستید، مراکز شما عبادت است و همان طور که‏‎ ‎‏اشخاص حول کعبه می گردند و عبادت می کنند، شما هم در‏‎ ‎‏سنگرهایتان عبادت می کنید.(145)‏

‏‏6 / 12 / 63‏

‏‏*  *  *‏

‏‏ ‏

‏‏ ‏

‏‏عجز در سنجش بعد معنوی قوای مسلح‏

‏‏این شجاعتها و فداکاریها و پیروزیهای عظیم کم سابقه یا بی سابقه در بُعد‏‎ ‎‏نظامی و میدان نبرد از طرف نیروهای مسلح عظیم القدر جمهوری‏‎ ‎‏اسلامی، آنچنان افتخارآفرین و اعجاب آمیز است که با مقیاسهای عادی‏‎ ‎‏و معیارهای نظامی  و جنگی نتوان ارزش پرعظمت و غرورآفرین آن را با‏‎ ‎‏الفاظ محدود و عبارات معدود توصیف نمود و شجاعت و حملۀ برق آسای‏‎ ‎‏سلحشوران ایران بزرگ را به ذهن آورد، و با قلم و بیان اظهار کرد. گر چه‏‎ ‎‏این شکل پیروزیها و سلحشوریها در باب خود بی نظیر یا کم نظیر است، و‏‎ ‎‏گر چه این نحو تاختن بر نیروهای زمینی و هوایی دشمنانی که تا بن‏‎ ‎‏دندان با سلاحهای سنگین و سبک مدرن غربی و شرقی مسلح بودند، در‏‎ ‎‏جنگهای جهان نمونه است که در ظرف کمتر از یک هفته آنچنان مات‏‎ ‎‏شوند که هر چه دارند بگذارند و فرار نمایند و یا تسلیم شوند، به صورتی‏‎ ‎‏که  قوای مسلح ما تاکنون نتوانند اسیران و کشتگان و غنایم را به شمار‏‎ ‎‏آورند، و گر چه تمام این امور بر خلاف عادت به صورتی معجزه آسا تحقق‏‎ ‎‏یافت، لکن آنچه انسان را در مقابل رزمندگان جبهه ها و پشتیبانان آنان‏
‏‎

‏‏     ما عقب ماندگان و حیرتزدگان، و آن سالکان و چله نشینان و آن‏‎ ‎‏عالمان و نکته سنجان و آن متفکران و اسلام شناسان و آن روشنفکران و‏‎ ‎‏قلمداران و آن فیلسوفان و جهان بینان و آن جامعه شناسان و انسان یابان‏‎ ‎‏و آنهمه و همه، با چه معیار این معما را حل و این مسأله را تحلیل می کنند‏‎ ‎‏که از جامعۀ مسمومی که در هر گوشۀ آن عفونت رژیم ستمشاهی فضا را‏‎ ‎‏مسموم نموده بود،بازار و مغازه هایش مسموم، خیابانها و‏‎ ‎‏گردشگاههایش مسموم، تفریحگاهها و سینماهایش مسموم، مطبوعات‏‎ ‎‏و رسانه های گروهی اش مفتضح و مسموم، وزارتخانه ها و اداراتش‏‎ ‎‏مسموم، مجلس شورا و دادسراها و دادگاههایش مسموم، مراکز تعلیم و‏‎ ‎‏تربیتش از کودکستان تادانشگاهش مسموم و بدتر از مسموم، و فضای‏‎ ‎‏حاکم بر سرتاسر کشور مسموم، که هر یک برای مسموم نمودن جوانان و‏‎ ‎‏به فساد کشاندن آنان عاملی فعال بود، و نونهالان و تازه جوانان ما در یک‏‎ ‎‏چنین محیطی به جوانی و رشد رسیده بودند که به حسب موازین و‏‎ ‎‏عادت باید سرشار از مسمومیت و فساد اخلاق و عقیدت باشند، که اگر‏‎ ‎‏معلم و مربی اخلاق و مهذب نفوس بخواهد تنها یکی از آنها را با صرف‏‎ ‎‏سالهای طولانی متحول گرداند میسر نگردد، چگونه در ظرف سالهای‏‎ ‎‏معدود از بطن این جامعه و انقلاب ـ که خود نیز اگر معیارهای عادی را‏‎ ‎‏حساب کنیم باید کمک به فساد کند ـ یک همچو جوانان سرشار از‏‎ ‎‏معرفت الله و سراپا عاشق لقاءالله و با تمام وجود داوطلب برای شهادت‏‎ ‎‏جان نثار برای اسلام که پیران هشتاد ساله و سالکان کهنسال به جلوه ای‏
‏‎

‏‏     اینجانب هر وقت با یکی از این چهره ها روبه رو می شوم و عشق او را به‏‎ ‎‏شهادت در بیان و چهرۀ نورانی اش مشاهده می کنم احساس شرمساری‏‎ ‎‏و حقارت می کنم. و هر وقت در تلویزیون، مجالس و محافل این عزیزان‏‎ ‎‏که خود را برای حمله به دشمن خدا مهیا می کنند، و مناجات و‏‎ ‎‏راز و نیازهای این عاشقان خدا و فانیان راه حق را در آستانۀ هجوم به‏‎ ‎‏دشمن می نگرم که با مرگ دست به گریبان هستند و از شوق و عشق در‏‎ ‎‏پوست نمی گنجند، خود را ملامت می کنم و بر حال خویش تأسف‏‎ ‎‏می خورم. اکنون ملت ما دریافته است که: «کُلُّ یَومٍ عٰاشُورا وَ کُلُّ اَرْضٍ‏‎ ‎‏کَرْبِلا».‏‎[1]‎‏ مجالس حال و دعای اینان شب عاشوراهای اصحاب‏‎ ‎‏سیدالشهداء را در دل زنده می کند.(146)‏

‏‏10 / 1 / 61‏

‏‏*  *  *‏

‏‎ ‎

‏‎ ‎

‏‎

• )) هر روز عاشورا و هر زمینی کربلاست.