عرفان از دیدگاه امام و تجلّی آن در نظر و عمل ایشان

‏‏عرفان از دیدگاه امام و ‏‏تجلّی آن در نظر و عمل ایشان‏

‏‏از دیدگاه امام، عرفان یعنی رسیدن به‏‎ ‎‏معبود، فانی شدن در او، حقیقت «لا» و «الاّ»‏‎ ‎‏را باور کردن، جز او ندیدن، جز سخن او‏‎ ‎‏نشنیدن، از «علم الیقین» گذشتن، از ‏

‏‎ ‎‏«عین الیقین» فراتر رفتن و در جایگاه رفیع «حق الیقین» تکیه زدن و از‏‎ ‎‏ساحت ظاهر به باطن رفتن.‏

‏‏     اگر پدیده ها و حسّیات با علم شناخته می شوند و حقایق و کلیات با‏‎ ‎‏عقل ادراک می شوند؛ اما با عرفان مشهود می گردند. پس در حقیقت،‏‎ ‎‏عرفان رسیدن و یافتن است، و به تعبیر رسای امام، رفع حجب است نه‏‎ ‎‏جمع کتب.‏‎[1]‎

‏‏    ‏‏در این ساحت، هرگونه دوگانگی از میان می رود. دیگر نه عاقلی‏
‏‎

‏‏     پس به کوتاه سخن، عرفان یک گذر است. گذر از محسوسات و‏‎ ‎‏معقولات و رسیدن به حقیقت ناب، و شهود آن؛ عرفان یک حرکت است؛‏‎ ‎‏حرکتی صعودی، پویایی است، تحرک است، جوش و خروش است،‏‎ ‎‏سعی و کوشش است، مبارزه است و جهاد، جهادی پیوسته و مستمر،‏‎ ‎‏سعی و جهاد برای رهایی، رهایی از بندگی، رهایی از اسارت نفس (جهاد‏‎ ‎‏اکبر) و گریز از دشمن بیرونی (جهاد اصغر).‏

‏‎ ‎

‏‎

• )) خمینی، روح اللّه ؛ ره عشق؛ مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی(س)، ص 32.
• )) کاشانی، عبدالرزاق؛ شرح منازل السائرین؛ تحقیق و تعلیق محسن بیدارفرد، انتشارات بیدار، قم، سال 1372، ص 294.
• )) شرح قیصری بر فصوص الحکم؛ شرح دیباچه؛ ص 48.