عارف از دید امام

‏‏عارف از دید امام‏

‏‏عارف از دید امام، مبارزی نستوه است که‏‎ ‎‏جامۀ رزم بر تن کرده، و در دو میدان به‏

‏‎ ‎‏مبارزه برمی خیزد. عاشقی است که تنها به معشوق می اندیشد و فقط از او‏‎ ‎‏تمنا می کند.‏

‏‏     از آنجا که عارف نمی تواند حکومت پلیدی، زشتی، زورگویی و‏‎ ‎‏خودمداری را بر انسان تحمل کند، «جهاد» در اینجا معنای حقیقی خود را‏
‏‎

‏‏     عارف، مجاهدی است نستوه؛ مبارزی است دلاور که هدفی جز‏‎ ‎‏کمال طلبی و نیل به مقام معنوی و فانی شدن در مطلق و ابدیت ندارد.‏

‏‏     عارفِ وارستۀ واصل، برای انسان ارزش و منزلتی خاص قائل است،‏‎ ‎‏او را جانشین خدا بر روی زمین می داند و هرگز روا نمی دارد که بر چنین‏‎ ‎‏موجودی هواهای نفسانی(در بعد داخلی) و طواغیت زمان(در بعد‏‎ ‎‏خارجی) حکومت رانند و سلطه جویی کنند. از دید عارف، انسان عصارۀ‏‎ ‎‏عالم هستی است. جلای آیینۀ وجود است؛ چشمی است که خداوند از‏‎ ‎‏طریق او به عالم می نگرد،‏‎[1]‎‏ و بالاخره او اشرف مخلوقات است و باید در‏‎ ‎‏نظر داشت که یک چنین ارزش و اعتباری برای انسان قائل بودن، هرگز با‏‎ ‎‏نظریه اصالت انسان، «اومانیسم»‏‎[2]‎‏ قابل قیاس نیست.‏

‏‎ ‎

‏‎

• )) محیی الدین عربی؛ فصوص الحکم؛ فص آدمی؛ ص 50.
• )) یا هومانیسم (Humanisme)؛ انساندوستی، اصول انسانیت. نهضت فکری که در قرن چهاردهم میلادی در اروپا پیدا شد و هدف آن بالا بردن مقام و حیثیت انسانی بود. طرفداران این نهضت اغلب به مذهب پروتستان گرویدند.