ادب امام

‏‏ادب امام‏

‏‏در عین اینکه حماسه، الهام بخش نوعی از‏‎ ‎‏ادبیات است که به ادب حماسی معروف‏

‏‎ ‎‏است، عرفان هم فضایی است که تجربه های ادبی در آن کمال یافته و‏‎ ‎‏گسترده شده است؛ اما باز هم درباره قداست و حرمت شعر و ادب جای‏‎ ‎‏سؤالی باقی مانده بود که غزلیات امام این مشکل را در ادبیات انقلاب‏‎ ‎‏گشود، و ثابت کرد که یک وارستۀ تمام عیار می تواند از «خال» و «موی» و‏‎ ‎‏«می» و «ساغر» و «باده» سخن بگوید.‏

‏‏     خرده گیریهایی که به حافظ می شد، همه از همین جا مایه می گرفته‏
‏‎

‏‏ماه رمضان شد، می و میخانه برافتاد‏‎ ‎‏عشق و طرب و باده به وقت سحر افتاد‏‎ ‎‏افطار به می کرد بَرَم پیر خرابات‏‎ ‎‏گفتم که تو را روزه به برگ و ثمر افتاد‏‎ ‎‏با باده وضو گیر که در مذهب رندان‏‎ ‎‏در حضرت حق این عملت بارور افتاد‏‎[1]‎‎ ‎‏     ‏‏یا:‏

‏‏ ‏

‏‏ساقی به روی من در میخانه باز کن‏‏             ‏‏از درس و بحث و زهد و ریا بی نیاز کن‏‎[2]‎

‏ ‏

‏‏در شعر دیگری توضیح می دهند که «می» با وجود سالک چه خواهد کرد:‏

‏‏الا یا ایّها الساقی ز می پر ساز جامم را‏‎ ‎‏که از جانم فرو ریزد هوای ننگ و نامم را‏‎ ‎‏از آن می ریز در جامم که جانم را فنا سازد‏‎ ‎‏برون سازد ز هستی هستۀ نیرنگ و دامم را‏‎[3]‎‎ ‎‏     ‏‏یا:‏

‏
‏‎

‏‎

• )) دیوان امام؛ ص 300.
• )) همان؛ ص 171.
• )) همان؛ ص 40.
• )) همان؛ ص 83.