1 ـ پذیرش مبدأ هستی و کامل مطلق

‏‏     ‏‏1ـ پذیرش مبدأ هستی و کامل مطلق‏

‏‏     ‏‏از منظر امام، انسان فطرتاً طالب کمالی است که نقص نداشته باشد،‏‎ ‎‏عاشق جمالی است که عیبی چهره او را مخدوش نسازد، عاشق علمی‏‎ ‎‏است که جهل در او راه نداشته باشد، قدرت و سلطنتی را خواهان است‏‎ ‎‏که عجز همراه آن نباشد و بالاخره حیاتی را طالب است که هرگز فنا‏
‏‎

‏‏    ‏‏زیرا همواره حجابهای ظلمانی و نورانی وجود دارند که انسان را به‏‎ ‎‏اشتباه می اندازند و امر ناقص را کامل جلوه می دهند.‏‎[2]‎

‏‏    ‏‏اما به محض درک نقص و یافتن معشوق و معبودی کاملتر، متوجه او‏‎ ‎‏می شوند و خود این پویایی و خرسند نماندن به معبودی ناقص، دلیل بر‏‎ ‎‏وجود معبود کامل است. بنابراین، معشوق مطلق، معشوق بی عیب و‏‎ ‎‏نقص، معشوق ابدی و فناناپذیر، مطلوب نهایی همه افراد بشر است و‏‎ ‎‏زبان حال همه آدمیان این است که:‏

‏‏     ‏‏ما عاشق کمال مطلق هستیم، ما حبّ به جمال و جلال مطلق داریم، ما‏‎ ‎‏طالب قدرت مطلقه و علم مطلق هستیم.‏‎[3]‎

‏‏    ‏‏امام پس از بیان مقدماتی نتیجه می گیرند که این عشق فعلی، معشوق‏‎ ‎‏فعلی می خواهد و هرگز نمی تواند چنین معشوقی امری متوهم و خیالی‏‎ ‎‏باشد، زیرا امر موهوم، ناقص است و چنانچه گفته شد امر ناقص نمی تواند‏‎ ‎‏متوجهٌ الیه فطرت باشد. پس، عاشق فعلی و عشق فعلی جز با معشوق‏
‏‎

‏‎ ‎

‏‎

• )) شرح چهل حدیث؛ ص 182.
• )) ره عشق؛ ص 24.
• )) شرح چهل حدیث؛ ص 184.
• )) «اگر با ریسمانی به ژرفنای زمین فرو فرستاده شوید، بر خداوند فرود می آیید»؛ فیض کاشانی؛ علم الیقین؛ ج 1، مقصود اول، باب 3، فصل 5، ص 54، قم: انتشارات بیدار، 1358.