6 ـ پذیرش معاد

‏‏     ‏‏6ـ پذیرش معاد‏

‏‏     ‏‏حضرت امام برای تبیین نظر خود، یعنی فطری بودن معاد به دو دلیل‏‎ ‎‏فطری تمسک می جویند:‏

‏‏     الف) عشق به آسایش و آرامش بی شوب، خواستۀ همیشگی انسان‏‎ ‎‏است و این خواسته را در هرکس و در هر چیز تصور کند، به دنبالش روان‏‎ ‎‏خواهد شد، و از آنجا که چنین آسایش و آرامش مطلوب انسان، در این‏‎ ‎‏دنیا که دار تزاحم است، با همه نعمتهای بیکرانش، امکانپذیر نخواهد بود‏‎ ‎‏و با تجربه درمی یابد که هر چه بیشتر می جوید کمتر می یابد، زیرا لذتهای‏‎ ‎‏دنیوی با آلام و شداید همراه است، پس آن خواستۀ فطری که آسایش‏‎ ‎‏ابدی و مطلق است، در این دنیا دست نیافتنی است. بنابراین، باید در‏‎ ‎‏مکانی دیگر محقق شود، آسایشی که با درد و رنج آمیخته نباشد و‏‎ ‎‏استراحت مطلق و بی آلایش در آنجا مفهوم و معنی پیدا کند. آن مکان،‏
‏‎

‏‏    ‏‏ب) حریت و آزادی، قدرت عمل داشتن و نفوذ اراده نیز از اموری‏‎ ‎‏است که انسان همواره خواستار و مفطور به آن است، و چون این خواستۀ‏‎ ‎‏فطری در این دنیا ظهور تام و تمام ندارد، بنابراین عالَمی را می طلبد که در‏‎ ‎‏آن عالَم، «فعال ما یشاء» و «حاکم ما یرید» باشد و ارادۀ او ساری و جاری‏‎ ‎‏بوده، «کُن» او چون امر خالق، به فعلیت برسد و «یکون» گردد.‏

‏‏     از منظر امام:‏

‏‏     جناح عشق به راحت و عشق به حریت، دو جناحی است که به حسب‏‎ ‎‏فطرت اللّه غیرمتبدله در انسان به ودیعه گذاشته که با آن، انسان طیران کند‏‎ ‎‏و به عالم ملکوت اعلا و قرب الهی راه یابد.‏

‏‏     در پایان، پندی پدرانه از پیر طریق را حسن ختام این مقال می آوریم:‏

‏‏     ‏‏ای سرگشتگان وادی حیرت، و ای گمشدگان بیابان ضلالت! نه، بلکه ای‏‎ ‎‏پروانه های شمع جمال جمیل مطلق، و ای عاشقان محبوب بی عیب‏‎ ‎‏بی زوال، قدری به کتاب فطرت رجوع کنید و صحیفۀ کتاب ذات خود را‏‎ ‎‏ورق زنید ببینید با قلم قدرت، فطرت اللهی در آن مرقوم است: وجَّهتُ‏‎ ‎‏وجهیَ لِلَّذی فَطَرَ السَّمواتِ وَالاَرْض.‏‎[2]‎

‏‏والسلام 1378‏

‏‎ ‎

‏‎

• )) همان جا.
• )) همان؛ ص 184.