از خودگذشتگی

‏‏از خودگذشتگی‏

‏‏ـ خصلت دیگری که احمد داشت و من آن‏‎ ‎‏را در کمتر کس دیگری دیده بودم، از‏

‏‎ ‎‏خودگذشتگی ایشان بود؛ او خیلی راحت خود را فدا و فنا می کرد و از‏‎ ‎‏خودش می گذشت؛ مثلاً احمد به درس و مطالعه و ادامۀ تحصیل علاقه‏‎ ‎‏شدیدی داشت؛ اما به خاطر درگیری با مسائل مربوط به انقلاب و‏‎ ‎‏رسیدگی به امور دفتر امام، مجبور شده بود درس و بحث خود را کنار‏‎ ‎‏بگذارد. گاهی می گفت: بعضی اوقات می نشینم و فکر می کنم آنچه مرا در‏‎ ‎‏مقابل ناراحتی کنار گذاشتن و رها کردن درس و تحصیل تا اندازه ای راضی‏‎ ‎‏می کند این است که توانسته ام دفتر امام را از خیلی خطرهایی که آن را‏‎ ‎‏بشدت تهدید می کرد، حفظ کنم و خوشحالم که با تمام توانم آن را سالم‏‎ ‎‏نگه داشته ام؛ هرکس به خاطر حفظ انقلاب، چیزی داده است؛ یکی‏‎ ‎‏جانش را فدای انقلاب کرده، یکی سلامتی اش را از دست داده است، و‏‎ ‎‏من حداقل چیزی که از دست داده ام، همین تحصیل و درس خواندن بوده‏‎ ‎‏است و در مقابل، حفظ دفتر امام به بهترین شکل صورت گرفته است.‏‎ ‎‏واقعیت این بود که احمد تمام وقتش را در دفتر سر می کرد و اگر بگوییم‏‎ ‎‏که او تنها کسی بود که سلامت و صلابت دفتر امام را حفظ کرد، گزاف‏‎ ‎‏نگفته ایم؛ او در مقابل افرادی که می خواستند در دفتر نفوذ کنند، خیلی‏‎ ‎‏هوشیارانه عمل می کرد و در کارش هم موفق بود.‏

‏‏     احمد دارای هوشی سرشار بود و سرعت انتقال عجیبی داشت؛ بسیار‏‎ ‎‏دقیق و نکته بین بود؛ تا به مطلبی خوب احاطه پیدا نمی کرد از کنارش‏‎ ‎‏نمی گذشت. گاهی در مورد مسائل مختلف که بحث می کردیم و متنهایی‏‎ ‎‏که با هم می خواندیم، این ویژگی بیشتر خود را نشان می داد؛ دقت و‏‎ ‎‏موشکافی او عجیب بود؛ خیلی خوب مطلب را حلاجی می کرد. من‏
‏‎

‏‏     او ارتباط بسیار قوی و محکمی با کلام وحی داشت؛ هر روز قرآن‏‎ ‎‏می خواند و روی کلماتش با دقت خاصی تکیه می کرد؛ او به تعمق و تأمل‏‎ ‎‏در قرآن بیشتر اهمیت می داد و تدبّر در مفهوم آیات حق را مفیدتر‏‎ ‎‏می دانست تا اینکه صرفاً ختم قرآن کند یا بخشهایی از آن را بخواند. حتی‏‎ ‎‏یک بار ترجمه، فارسی قرآن را به دقت خواند و مورد بررسی قرار داد تا‏‎ ‎‏ببیند ترجمه چقدر بیانگر عمق عظمت قرآن است.‏

‏‏     ‏‏شما در گفته هایتان به مسألۀ حفظ دفتر امام اشاره کردید، اگر امکان دارد‏‎ ‎‏درباره چگونگی حفظ جان حضرت امام و بیت شریف ایشان توضیحاتی‏‎ ‎‏بدهید.‏

‏‏     ‏‏ـ در سؤال شما دو بخش جداگانه مطرح است؛ یکی، حفظ دفتر امام و‏‎ ‎‏دیگر، محافظت از جان حضرت امام، و من سعی می کنم به طور مجمل به‏‎ ‎‏هر دو مقوله بپردازم:‏

‏‏     در مورد حفظ دفتر امام، یادم می آید وقتی جریان منافقین پیش آمد،‏‎ ‎‏قرار شد دفتر و بیت امام حفاظت شود. مراکز دیگر از جمله: حزب‏‎ ‎‏جمهوری اسلامی، ساختمان نخست وزیری و... به نحوی دچار مشکل‏‎ ‎‏شده بودند؛ احمد نشست و فکر کرد که حفاظت دفتر و بیت امام را‏‎ ‎‏به عهدۀ چه کسی بگذارد، این را خودش برای من تعریف کرد و گفت: به‏‎ ‎‏این نتیجه رسیدم که انجام این کار را خودم بر عهده بگیرم و طرحی هم‏‎ ‎‏برای حفاظت بیت و شخص حضرت امام تهیه کرده ام. من از ایشان‏‎ ‎‏پرسیدم: چه طرحی تهیه کرده ای؟ گفت: فکر کردم که باید چند دایره‏‎ ‎‏حفاظتی برای خانۀ امام لحاظ کنیم؛ مثلاً اگر یکصد نیرو از سپاه پاسداران‏
‏‎

‏‏     افرادی که برای دفتر انتخاب می شدند، خیلی سالم بودند. می گفت:‏‎ ‎‏لازم نیست همه سیاسی باشند. ما از این مسأله تعجب می کردیم که یک‏‎ ‎‏آدم خیلی معمولی را مسئول تلکس کرده بودند؛ اما احمد عقیده داشت‏‎ ‎‏که این آدم، هیچ خطری ندارد؛ نهایت کار او این است که تلکس را از این‏
‏‎

‏‏     مسألۀ دیگر، تلاش بیش از حد احمد برای حفظ سلامت حضرت امام‏‎ ‎‏بود. او فکر و نیروی زیادی را صرف این مسأله می کرد؛ مثلاً اگر خودش‏‎ ‎‏می خواست چند ساعتی از امام دور شود، حتماً می بایستی من وظیفۀ او را‏‎ ‎‏در غیابش بر عهده بگیرم؛ حالا چون من به خودش مربوط بودم، یا خانه‏‎ ‎‏ما نزدیک بود، یا اینکه به کس دیگر نمی توانست بگوید برو یا نرو؛ اما‏‎ ‎‏رویش با من بازتر بود؛ اگر می خواست مثلاً دو روز در خانه نباشد، به من‏‎ ‎‏می گفت: فاطی، تو اینجا باش و اگر مطمئن نمی شد که من هستم، اصلاً از‏‎ ‎‏خانه خارج نمی شد. چون معتقد بود برای حفاظت امام، غیر از تمام‏‎ ‎‏اقدامات دیگر، باید یک نفر از طرف خودش نیز به همین صورت، ایشان‏‎ ‎‏را حفظ کند.‏

‏‏     برای نمونه باید به مسألۀ «کشمیری» اشاره کنم. همان کسی که عضو‏‎ ‎‏سازمان منافقین بود و ساختمان نخست وزیری را منفجر کرد و آقای‏‎ ‎‏رجایی و آقای باهنر را به شهادت رساند. من یادم می آید که آقای رجایی‏‎ ‎‏آمده بود که به حضور امام برسد، کشمیری هم تلاش می کرد به بیت وارد‏‎ ‎‏شود، تنها کسی که ایستادگی کرد و اصرار نمود که بدون بازرسی کیف‏‎ ‎‏نباید کسی وارد بیت شود، احمد بود. این مقررات و ضوابطی بود که خود‏
‏‎

‏‏     از تلاشهای دیگر او برای حفظ جان امام، احداث بیمارستان‏‎ ‎‏بقیة اللّه (عج) جماران بود؛ و مثل همیشه از تیز هوشی و آینده نگری و‏‎ ‎‏واقع بینی خود در این مورد استفاده کرد. او در بدو امر از امام می خواهد‏‎ ‎‏که برای تأسیس بیمارستانی برای سپاه کمک کنند، ایشان هم می پذیرند و‏‎ ‎‏مقدار قابل توجهی کمک مالی به منظور احداث بیمارستان در اختیار سپاه‏‎ ‎‏قرار می دهند، بیمارستان پس از چندی افتتاح می شود و بخش «سی. سی.‏‎ ‎‏یو»ی آن نیز به راه می افتد و احمد برای تأمین کادر پزشکی متخصص آن‏‎ ‎‏نیز تلاش می کند. مدتی از تأسیس بیمارستان گذشته بود که حال امام به‏‎ ‎‏هم خورد و ایشان را به بیمارستان بردیم. وقتی امام بهبود نسبی یافتند،‏‎ ‎‏پرسیدند: اینجا کجاست؟ و وقتی پاسخ شنیدند که خیلی از منزل دور‏‎ ‎‏نیست، پرسیدند: چقدر نزدیک است؟ در حالی که در همان زمان ایشان‏‎ ‎‏حتی تصور می کردند که ممکن است در حین بیماری به خارج منتقل شده‏‎ ‎‏باشند، به همین جهت از شنیدن پاسخ حاضران تعجب کردند و وقتی به‏‎ ‎‏ایشان گفته شد که این بیمارستان تا منزل چند متری بیشتر فاصله ندارد،‏‎ ‎‏بسیار متعجب شدند؛ قدر مسلّم این است که از موارد مهم امنیتی برای‏‎ ‎‏حفظ جان امام، مسألۀ بیمارستان و تأمین پزشک متخصص مورد نیاز بود‏‎ ‎‏که با این اقدام هوشیارانۀ احمد، این کار عملی شد؛ نکتۀ دیگر اینکه اگر‏
‏‎

‏‏     ‏‏سخنان سرکار، پرسشهای تازه ای را ایجاد می کند و اینکه حاج احمد آقا‏‎ ‎‏دربارۀ انقلاب چگونه می اندیشیدند؟ در روزهای اوج مبارزه چه می کردند و‏‎ ‎‏چه چیزهایی را مقدس می دانستند؟ اگر در این زمینه ها مطالبی بفرمایید باعث‏‎ ‎‏امتنان خواهد بود.‏

‏‏     ‏‏ـ انقلاب اسلامی و پیروزی آن از هر چیز دیگری برایش مقدستر بود.‏‎ ‎‏یادم می آید، همان روزهای اولی که در خدمت حضرت امام به پاریس‏‎ ‎‏رفته بود، به آقای لاهوتی تلفن کرد که وقتی از قم به تهران برمی گردد، دو‏‎ ‎‏تا پسرهای مرا هم به تظاهرات ببرند؛ آقای لاهوتی می خندید و می گفت:‏‎ ‎‏حاج احمدآقا، طوری از دو فرزندش سخن می گوید که هرکس نداند،‏‎ ‎‏تصور می کند دو جوان رشیدش را به صحنۀ کارزار می فرستد؛ و حال‏‎ ‎‏آنکه، یکی از پسرهایش (پسر بزرگش) هفت سال دارد و پسر دیگرش‏‎ ‎‏دو ماهه است.‏

‏‎