مناجات شعبانیه

‏‏مناجات شعبانیه‏

‏‏امام به دعا خیلی اهمیت می دادند،‏‎ ‎‏بخصوص به مناجات شعبانیه. این مطلب را‏

‏‎ ‎‏به عناوین مختلف و به دلایل گونه گون در صحبتهایشان ذکر می کردند و‏‎ ‎‏خواندن آن را به ما توصیه می کردند. ایشان می گفتند: مناجات شعبانیه،‏
‏‎

‏‏     بخصوص هر وقت به این عبارت می رسیدند، چهره شان تغییر می کرد:‏‎ ‎‏«الهی هب لی کمال الانقطاع الیک...» در واقع نظرشان بر این بود که در‏‎ ‎‏عبادت، در عشق و در محبت و بندگی کمال انقطاع از غیر لازم است. یعنی‏‎ ‎‏عاشق واقعی، فقط می خواهد به وصال معشوق حقیقی خود برسد. پس،‏‎ ‎‏لازمه چنین کمالی انقطاع است. همان برون رفتن و بریدن از خویش‏‎ ‎‏است، مجرد شدن است، به سوی او رفتن است و باقی در بقای او شدن و‏‎ ‎‏فانی شدن از خویشتن است؛ لذا می گویند:‏

‏‏ ‏

‏‏همچو پروانه بسوزم بر شمعش همه عمر‏‏          ‏‏محو چون می زده در روی نکویش باشم‏‎[1]‎

‏ ‏

‏‏    ‏‏خلاصه آنکه، به نظر امام، عشق حقیقی فقط عشق به خداوند است و‏‎ ‎‏ابزار این عشق، عبادت است و زمان بیان این عشق، نیمه شب و جایگاه‏‎ ‎‏این محبت، قلب.‏

‏‏     ‏‏توصیه و تأکید زیادی به مناجات شعبانیه می کردند و درباره آن می فرمودند:‏‎ ‎‏اگر دقت کنید، می بینید که یک کلام از آن دعاها را نمی توانیم بگوییم؛ یعنی‏‎ ‎‏جرأت گفتن یکی از آن کلماتی را که در ادعیه وارد شده نداریم؛ جز اینکه لطف‏‎ ‎‏و رحمت خودش بوده که به ما القاکرده تا از آن طریق کامل شویم.‏

‏‎ ‎

‏‎

• )) دیوان امام؛ ص 153.