مناجات شعبانیه
امام به دعا خیلی اهمیت می دادند، بخصوص به مناجات شعبانیه. این مطلب را
به عناوین مختلف و به دلایل گونه گون در صحبتهایشان ذکر می کردند و خواندن آن را به ما توصیه می کردند. ایشان می گفتند: مناجات شعبانیه،
کتابیک ساغر از هزار: سیری در عرفان امام خمینی (س)صفحه 528
یکی از دعاهایی است که همه معصومین می خوانده اند.
بخصوص هر وقت به این عبارت می رسیدند، چهره شان تغییر می کرد: «الهی هب لی کمال الانقطاع الیک...» در واقع نظرشان بر این بود که در عبادت، در عشق و در محبت و بندگی کمال انقطاع از غیر لازم است. یعنی عاشق واقعی، فقط می خواهد به وصال معشوق حقیقی خود برسد. پس، لازمه چنین کمالی انقطاع است. همان برون رفتن و بریدن از خویش است، مجرد شدن است، به سوی او رفتن است و باقی در بقای او شدن و فانی شدن از خویشتن است؛ لذا می گویند:
همچو پروانه بسوزم بر شمعش همه عمر محو چون می زده در روی نکویش باشم
خلاصه آنکه، به نظر امام، عشق حقیقی فقط عشق به خداوند است و ابزار این عشق، عبادت است و زمان بیان این عشق، نیمه شب و جایگاه این محبت، قلب.
توصیه و تأکید زیادی به مناجات شعبانیه می کردند و درباره آن می فرمودند: اگر دقت کنید، می بینید که یک کلام از آن دعاها را نمی توانیم بگوییم؛ یعنی جرأت گفتن یکی از آن کلماتی را که در ادعیه وارد شده نداریم؛ جز اینکه لطف و رحمت خودش بوده که به ما القاکرده تا از آن طریق کامل شویم.
کتابیک ساغر از هزار: سیری در عرفان امام خمینی (س)صفحه 529