حوصله ات سر می رود

‏‏حوصله ات سر می رود‏

‏‏امام خیلی عاطفی و مهربان بودند و به‏‎ ‎‏شرایط روحی اطرافیان توجه خاصی‏

‏‎ ‎‏داشتند. هنگام بستری شدن ایشان دربیمارستان روزی در کنار ایشان‏‎ ‎‏نشسته بودم چشمانشان را باز کردند و پرسیدند: تنها هستی؟ گفتم: بله.‏‎ ‎‏گفتند: پس بلند شو برو، حوصله ات سر می رود. گفتم: نه، من حوصله ام‏‎ ‎‏سر نمی رود. امام گفتند: من مریض که هستم، پیر که هستم، در بیمارستان‏‎ ‎‏که هستم، تو جوان هستی، در چنین شرایطی، امکان اینکه حوصله ات سر‏‎ ‎‏برود وجود دارد.‏

‏
‏‎

‏‏     گفتم: آقا یک ذره شربت می خورید؟ چشمانشان را باز کردند گفتند:‏‎ ‎‏شربت مرگ؟ گفتم: نه، شربت قند، شربت گلاب. دیگر هیچی نگفتند.‏‎ ‎‏یکی دو روز بعد خدمتشان عرض کردم: آقا الحمدللّه حالتان که خوب‏‎ ‎‏است.‏

‏‏     امام فرمودند: همان بهتر که نمی فهمید من چه می کشم.‏

‏‎ ‎

‏‎