واکنش امام در قبال واقعه مدرسه فیضیه

‏‏واکنش امام در قبال واقعه مدرسه فیضیه‏

‏‏امام بعد اطلاع یافتن از خبر حمله مأموران شاه به فیضیه و درگیری با طلاب، بشدت‏‎ ‎‏ناراحت شدند‏‎[1]‎‏ و در سخنانی که در منزل ایراد فرمودند حمله وحشیانه دژخیمان‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‎ ‎

‏‎

• . زمانی که خبر یورش مأموران و عوامل رژیم به امام خمینی (س) رسید، به میان مردم وحشت زده ای که در بیرونی خانه اجتماع کرده بودند، آمدند. عده ای قصد نمودند تا در خانه امام را ببندند. امام از این اقدام ناراحت شدندو در مقابل تلاش جماعتی که به بسته بودن در اصرار ورزیدند، فرمودند: «من باید به فیضیه بروم و ببینم به طلبه هایم چه می گذرد»؛ اما با خواهش حاضران از این کار منصرف شدند. یکی از روحانیونی که در آن وقت در منزل امام حضور داشته است در خاطراتش می نویسد:          «یکی از طلاب به امام عرض کرد: اجازه بدهید درب منزل را ببندند، مبادا به منزل حمله کنند. امام فرمودند: اجازه نمی دهم. آیت الله سیدمحمد صادق لواسانی از دوستان امام که در کنار ایشان نشسته بود، عرض کرد: پیشنهاد بدی نیست، اجازه بدهید در را ببندند، خطرناک است. امام فرمودند: گفتم نه، اگر اصرار کنید از خانه خارج می شوم و به خیابان می روم؛ این چوبها را باید به سر من زده باشند، به طلاب زده اند؛ حالا من در خانه ام را ببندم؟ این چه حرفی است! بعداً وضو گرفتند و در وسط حیاط منزل با طلاب نماز جماعت خواندند و صحبت کوتاه جالبی هم برای حاضرین کردند. از جمله مطالبی که به یاد دارم، فرمودند: «اینها تمام شدند، گور خودشان را کندند، فیضیه را کوبیدند، طلاب را کشتند و زخمی کردند؛ ریشه خودشان را کندند، خودشان را رسوا کردند، مگر با مدرسه فیضیه امام صادق (ع) می شود مخالفت کرد؟» کوثر؛ مجموعه سخنرانیهای حضرت امام خمینی؛ ج 1، ص 56.
• . منظور از اطلاعیه، پاسخ حضرت امام به علمای تهران است که در تاریخ 13 / 1 / 1342 صادر شد که به اعلامیه «شاه دوستی یعنی غارتگری» معروف شد.
• . برای اطلاع بیشتر ر. ک. به: صحیفه امام؛ ج 1، ص 178.