پرداخت شهریه توسط امام در نجف
امام در همان ابتدای ورود به نجف امکان پرداخت شهریه را داشت زیرا عده زیادی از ایرانی های مقلد ایشان به راحتی به کویت و امارات رفت و آمد می کردند و به هر ترتیبی
کتابخاطرات آیت الله سید حسین موسوی تبریزی (دفتر اول)صفحه 168
که بود وجوهاتشان را به ایشان می رساندند. پول ایران نیز در آن موقع در مقایسه با پولهای کشورهای عربی منطقه از ارزش بالاتری برخوردار بود و به راحتی تبدیل می شد به همین دلیل دست و بال امام کاملاً باز بود؛ ولی ایشان به احترام مراجع وقت نجف و برای اینکه عملاً اعلام کند که نمی خواهد دفتر و دستک در مقابل دفاتر آنها باز کند از پرداخت شهریه امتناع می کرد و به مدت شش ماه وضع به همین منوال بود تا اینکه از بین خود طلاب و فضلای نجف نامه ها و طومارهای متعددی به دست امام رسید که خواهان شهریه ایشان بودند به همین خاطر بود که امام شروع به دادن شهریه کرد. گفتنی است که شهریه امام در آن سالهایی که من در نجف بودم دو دینار بود. شهریه آقای خویی نیز همین مقدار بود ولی آقای حکیم به هر طلبه سه دینار می داد و مرحوم آقای شاهرودی یک دینار و نیم. حضرت امام غیر از این شهریه رسمی که به همه طلاب می داد به بعضی از علما و فضلای متدین نیز به طور خصوصی شهریه می داد و افرادی را مأمور می کرد که این شهریه را در منزل آنها تحویل دهند. اگرچه بعضی از اینها مخالف امام بودند و به دیدار امام نمی آمدند ولی این باعث نمی شد که امام به آنها رسیدگی نکند. حضرت امام در قم نیز همین رویه را داشت همان گونه که بعد از انقلاب نیز به طور مخفیانه به علمایی که حتی با انقلاب میانه خوبی نداشتند کمک می کرد و جناب آقای حاج شیخ حسن صانعی هرماه از طرف امام به عده ای از علما و فضلا رسیدگی می کرد.
کتابخاطرات آیت الله سید حسین موسوی تبریزی (دفتر اول)صفحه 169