علت سکوت آقای خویی و جمعی از شاگردان ایشان در قبال مسائل انقلاب
به نظر من علت سکوت مرحوم آقای خویی در قبال مبارزه و انقلاب بعد از ورود امام به نجف و از سال 46 به بعد، عده ای از اطرافیان ایشان بودند که با زمینه سازیهای زیادی باعث دوری آقای خویی از امام و به تبع از انقلاب و مبارزه شدند. اینها چون نمی خواستند امام به عنوان رهبر انقلاب و مبارزه مطرح شود، با حرف و حدیثهای فراوانی که علیه امام پیش آقای خویی نقل کردند، ایشان را از صحنه مبارزه کنار کشیدند. به خاطر همین تبلیغات وسیعی که توسط اطرافیان و نزدیکان ایشان صورت می گرفت طبیعی بود که شاگردان ایشان حتی آنهایی که سعی می کردند خودشان را از مسائل سیاسی دور نگه دارند دید مثبتی نسبت به امام و انقلاب نداشته باشند و حتی بعد از پیروزی انقلاب نیز چنانکه باید و شاید در کنار امام قرار بگیرند که به نظر من بهترین اینها آیت الله آشیخ جواد تبریزی است که قبل از پیروزی انقلاب به ایران آمده و سالیان سال است که مشغول تدریس می باشد. ایشان موقعی که تدریس را با خارج مکاسب محرمه آغاز کرد (و من هم برای رونق پیداکردن درس ایشان تلاش کردم) اوایل مطالب امام را در
کتابخاطرات آیت الله سید حسین موسوی تبریزی (دفتر اول)صفحه 209
درس خود نقل نمی کرد و نامی از امام و نظریات فقهی ایشان نمی برد که با بحث و گفتگوی زیاد با ایشان قانع شد که مطالب امام را نیز در کنار آرا و افکار آقای خویی که هر روز ذکر می کرد، مطالعه و مطرح کند. وی ابتدا گفت که کتابهای فقهی و اصولی امام را ندارم و هنگامی که من کتابهای امام را برای او تهیه کردم در نهایت پذیرفت که هر از چندگاهی مطالب حضرت امام را نه به صراحت بلکه تحت عنوان بعض الاعلام مورد بحث قرار بدهد. ولی پس از پیروزی انقلاب دوبار خدمت امام رفت و اظهار علاقه کرد و در دوران جنگ در مخالفت با صدام و حمایت از رزمندگان اسلام سخن گفت.
یکی دیگر از شاگردان مرحوم آقای خویی آقای سیدابوالقاسم کوکبی تبریزی است. ایشان نیز موقعی که تدریس را در قم آغاز کرد، من هم مدتی در درس ایشان حاضر شدم؛ اما هنگامی که دیدم وی حاضر نیست در درسش نظریات امام را مطرح کند و اینجا و آنجا از ایشان بدگویی می کند دیگر در درسش شرکت نکردم و ایشان هرچه پیغام داد که در درسش حاضر شوم گفتم که من حضرت امام و ارزشهایی که بدان معتقدم خیلی بیش از آن است که شما تصور می کنید و حاضر نیستم آنها را زیر پا بگذارم. به هر حال اگرچه درس آشیخ جواد رونق پیدا کرد ولی درس آقای کوکبی هنوز هم رونق لازم را ندارد. در مجموع جز تعداد محدودی از فضلای نجف مثل مرحوم شهید مدنی و جناب آقای راستی و بعضی دیگر از نجفیون و شاگردان آقای خویی به جمع طرفداران انقلاب و امام نپیوستند.
کتابخاطرات آیت الله سید حسین موسوی تبریزی (دفتر اول)صفحه 210