قیام تبریز

‏‏قیام تبریز‏

‏‏به عنوان مقدمه باید عرض کنم که نقطۀ مشترک بین قیام مردم تبریز و حادثۀ 19 دی،‏‎ ‎‏عدم وجود یک برنامه ریزی از پیش تعیین شده بود و بسیاری از برنامه ها خود به خود و‏‎ ‎‏در هنگام عمل به وجود آمد. مثلاً در واقعۀ قم، در ابتدا تنها قرار بود که روز هجدهم دی‏‎ ‎‏تعطیل شود؛ اما فردای آن روز قم تعطیل شد و مردم به جمع طلاب ملحق گشته و‏‎ ‎‏بعدازظهر روز نوزدهم هم عدۀ زیادی از مردم تهران خبردار شدند و جمعی از جوانان‏‎ ‎‏دانشگاهی به قم آمدند و نزدیک غروب 19 دی بود که آن حادثۀ خونین و غم انگیز‏‎ ‎‏به وجود آمد. بعد از تهاجم وحشیانۀ عمال رژیم به مردم و طلاب که به زخمی و شهید‏‎ ‎‏شدن جمعی از تظاهرکنندگان انجامید، فضای قم را وحشت و خفقان فرا گرفت؛ حتی‏‎ ‎‏بعضی از نزدیکترین دوستان ما که در آن جلسات جامعه مدرسین حوزۀ علمیۀ قم حضور‏‎ ‎‏می یافتند و در تهیه و توزیع اعلامیه ها همکاری می کردند، بعد از حادثۀ 19 دی در لاک‏‎ ‎‏خود فرو رفتند و منطقشان این بود که دیگر کاری نمی شود انجام داد. حتی بعد از این‏‎ ‎‏ماجرا که من به منزل آیت الله آقای نوری رفتم تا در جریان اوضاع قرار گیرم، از آنجا که‏‎ ‎‏کشتار 19 دی بعد از سخنرانی بنده و آیت الله نوری اتفاق افتاده بود، لذا پیوسته به ما‏‎ ‎‏تلفن می کردند و کسب تکلیف می نمودند. من هم بلافاصله و بدون هماهنگ کردن با‏‎ ‎‏جمع، به نظرم می رسید که افراد را به اجتماع در منزل آیت الله العظمی گلپایگانی ترغیب‏‎ ‎‏کنم. اینجا بود که یکی از مدرسین به من تلفنی گفت: آقای موسوی! اجتماع و تظاهرات‏‎ ‎
‏‎

‏‎ ‎

‏‎

• . حضرات آیات گلپایگانی، نجفی مرعشی و شریعتمداری.