ادامه تحرکات مردمی و راهپیمایی عظیم در عید فطر 57

‏‏ادامه تحرکات مردمی و راهپیمایی عظیم در عید فطر 57‏

‏‏توطئه آتش زدن سینما رکس که در راستای کند کردن روند انقلاب و روی گرداندن مردم‏‎ ‎‏از مبارزه طراحی شده بود، علی رغم خواست رژیم به حرکت مردمی شتاب بیشتری داد‏‎ ‎‏ضمن آنکه این مسأله، موضوع بسیار مناسبی شد برای وعاظ و مبلغین انقلابی تا‏‎ ‎‏با استفاده از فرصت مبارک ماه رمضان با پرداختن به جوانب این قضیه، رژیم را بیش از‏‎ ‎‏پیش رسوا و مفتضح کنند. جالب است بدانید که آن سال، حضور مردم در مساجد‏‎ ‎
‏‎

‏‎ ‎

‏‎

• . مسجد علامه یحیی نوری در خیابان ژاله نیز از جمله مساجدی بود که به خاطر سخنان داغ و کوبنده آقای نوری علیه رژیم هر شب پر از جمعیت می شد. گفتنی است که علامه نوری اگرچه قبل از انقلاب در طیف انقلابیون قرار داشت ولی بعد از انقلاب احتمالاً به دلیل بی اعتنایی مسئولین به ایشان یا انتظارات بیش از حد وی، از انقلاب فاصله گرفت و از همکاری و همراهی با نظام خودداری کرد.
• . مرحوم شاه آبادی از روحانیون بزرگوار و فوق العاده فعال و زرنگی بود که در راه انقلاب از هیچ کاری رویگردان نبود. ایشان یک ماشین ژیان داشت که با آن به دنبال کارهای مربوط به مبارزه از قبیل تایپ و تکثیر و پخش اعلامیه و دعوت از تک تک علما و روحانیون مبارز برای تشکیل جلسه و امضاگرفتن از آنها در مواقع لزوم و همچنین سخنرانی می رفت و به دلیل فعال بودن و کارکرد فوق العاده اش هرجا که به وجودش نیازی احساس می شد فوراً اعلام آمادگی می کرد و هیچ گاه در این راه از هیچ کاری به بهانه اینکه در شأن من نیست شانه خالی نمی کرد.
• . گفته می شود که ابتدا قرار بود آقای سید ابوالفضل موسوی زنجانی یکی از روحانیون شجاع و انقلابی و معروف و امام جماعت یکی از مساجد منطقه شمیرانات که از نظر سنی هم مسن تر بود، امامت جماعت نماز عیدفطر را به عهده بگیرد ولی در آن روز ظاهراً به جهت کسالتی که بر ایشان عارض شده بود، شهید مفتح که ایشان نیز از روحانیون معروف و مقبول در حوزه و دانشگاه بود، عهده دار اقامه نماز عید فطر شد. البته در تهران برخلاف قم در این نوع مسائل عنوان دار بودن یا نبودن افراد نقشی نداشت. به عنوان مثال در اعلامیه هایی که جامعه روحانیت مبارز تهران منتشر می کرد، اسامی و امضاهای جامعه نه برحسب مقام و موقعیت بلکه براساس حروف الفبا نوشته می شد و بنابراین اسم یک امام جماعت معمولی یکی از مساجد تهران اول از همه نوشته می شد و مثلاً اسم شهید بهشتی یا بعضی از علمای بزرگ دیگر در اواسط یا اواخر مرقوم می شد.