اختلاف ایران و عراق و تأثیر آن بر روند مبارزات امام

‏‏اختلاف ایران و عراق و تأثیر آن بر روند مبارزات امام‏

‏‏دور جدید اختلافات ایران و عراق بر سر مسائل مرزی چندین سال قبل از انعقاد قرارداد‏‎ ‎
‏‎

‏‏     این روند به همین صورت ادامه داشت تا اینکه سرانجام بر اثر فشارهای ایران سران‏‎ ‎‏بغداد تسلیم شدند و با دعوتی که رئیس جمهور وقت الجزایر از صدام حسین‏‎[1]‎‎ ‎‏ـ نخست وزیر عراق ـ و محمدرضا پهلوی ـ شاه ایران ـ به عمل آورد، مقدمات قرارداد‏‎ ‎‏معروف الجزایر فراهم شد و پس از گفتگو و مذاکره طرفین و با کوتاه آمدن صدام،‏‎ ‎‏قرارداد الجزایر که متضمن تعیین حدود مرزی و مواد دیگر بود، امضا شد. براساس این‏‎ ‎‏قرارداد، ایران و عراق دست از تبلیغ علیه همدیگر برداشتند و پس از سالیان سال راه‏‎ ‎‏عتبات عالیات به روی زائران ایرانی باز شد و سازمان اوقاف هر دو هفته یک بار عده ای‏‎ ‎‏را به عراق می فرستاد. هنوز مدتی از انعقاد این قرارداد نگذشته بود که رژیم ایران بر اثر‏‎ ‎‏فشارهای امریکا که برای تثبیت حکومت ایران و در واقع تأمین منافع امریکا در منطقه‏‎ ‎‏بود مجبور به ایجاد فضای نسبتاً باز سیاسی گردید؛ به همین خاطر و همچنین آزاد شدن‏‎ ‎‏رفت و آمد به عراق، جمع زیادی از مبارزین و انقلابیون طرفدار حضرت امام نیز به‏‎ ‎‏دیدار ایشان در نجف شتافتند که شهید مطهری یکی از آنها بود. با این رفت و آمدها‏‎ ‎‏وجوهات مردم به دست امام می رسید و نوارها و اعلامیه ها و پیامهای حضرت امام به‏‎ ‎‏مبارزان و مردم ایران می رسید که در جای خود تأثیر بسزایی در روند تکاملی مبارزات‏‎ ‎‏داشت بویژه که حکام عراق در آن مقطع هیچ محدودیتی برای رفت و آمد این افراد‏‎ ‎‏ایجاد نمی کردند تا اینکه با بالاگرفتن مبارزه علیه حکومت پهلوی، رژیم ایران با بهانه‏‎ ‎
‏‎

‏‎ ‎

‏‎

• . در آن مقطع حسن البکر عهده دار مقام ریاست جمهوری بود اما صدام که داماد وی محسوب می شد از قدرت بیشتری برخوردار بود.
• . رژیم عراق در آن هنگام به همراه سه کشور لیبی، سوریه و الجزایر اتحادیه ای تحت عنوان اتحادیه کشورهای مترقی جهان عرب تشکیل داده بودند که در خط مقدم جبهه مقابله با استعمارگران و صهیونیستها قرار داشت.