علت تصمیم امام برای مهاجرت به کویت
حضرت امام هنگامی که با فشارها و محدودیتهای حکام عراق مواجه شد، فرمود: در صورتی که من نتوانم به مبارزه ام علیه رژیم ایران ادامه بدهم و سخنرانی و یا اعلامیه صادر کنم از اینجا خواهم رفت و مرحوم حاج احمدآقا برای من نقل کرد که حضرت امام یک روز صبح به طور ناگهانی به من گفت که عصر حرکت خواهیم کرد بنابراین ما اصلاً فرصت نداشتیم که مقدمات سفر به کشور دیگری را مهیا کنیم و تنها توانستیم با آقای مهری که نماینده امام در کویت بود تماس بگیریم و از ایشان بخواهیم که ویزای ورود امام به کویت را بگیرد و حضرت امام قبل از اینکه از تهیه ویزای کویت مطمئن بشود به طرف مرز کویت حرکت نمود؛ اما متأسفانه با تمام تلاشهایی که آقای مهری نموده بود مقامات کویتی به خاطر دوستی شان با رژیم ایران و سرسپردگی شان نسبت به امریکا از صدور ویزا برای امام و همراهانش خودداری کرده بودند. درباره انتخاب کویت به عنوان محل اقامت از سوی امام می توان به دلایلی اشاره کرد: دلیل اول این بود که کویت فاصله خیلی کمی با عراق داشت و حضرت امام می خواست بدون اینکه صدام متوجه بشود و احیاناً مانع تراشی بکند، به سرعت از عراق خارج شود و کویت از این نظر بهترین موقعیت را داشت و امام و همراهانش می توانستند طی چند ساعت از طریق یک جاده آسفالته که عراق را به کویت متصل می کرد به کویت بروند. دلیل دوم این بود که اکثریت قریب به اتفاق مردم کویت شیعه و اکثر این عده هم ایرانی الاصل بودند؛ به همین جهت حضرت امام در کویت هم مقلدین زیادی داشت و هم از محبوبیت بالایی در میان مردم آنجا برخوردار بود و همین موضوع می توانست زمینه مساعدی را برای تداوم فعالیتهای سیاسی و مبارزاتی حضرت امام پدید آورد بخصوص که علمای ایرانی مقیم عراق یا خود ایران به راحتی به کویت رفت و آمد می کردند و از این نظر هیچ محدودیتی وجود نداشت و حتی گاهی بعضی از علمایی که با رژیم عراق مشکل پیدا می کردند و دولت عراق مانع فعالیتهای سیاسی آنها می گردید به کویت می رفتند و به فعالیت می پرداختند که آیت الله سیدمحمد شیرازی از آن جمله بود؛ بنابراین خیلی طبیعی به نظر می رسید که حضرت امام نیز بعد از اعمال محدودیت از طرف دولت عراق، کویت را برای اقامه و
کتابخاطرات آیت الله سید حسین موسوی تبریزی (دفتر اول)صفحه 449
ادامه مبارزه اختیار کند.
کتابخاطرات آیت الله سید حسین موسوی تبریزی (دفتر اول)صفحه 450