ظهور پدیده چماقداری در سال 57

‏‏ظهور پدیده چماقداری در سال 57‏

‏‏رژیم پهلوی در ماههای آخر حکومتش و در زمان نخست وزیری بختیار برای ایجاد رعب‏‎ ‎‏و وحشت بیشتر در بین مردم و به جهت عدم همکاری کامل ارتش با سازماندهی عده‏‎ ‎‏خاصی از نظامیان و نیروهای ساواکی و بعضی از اوباش و اراذل شهرها مسأله ای تحت‏‎ ‎‏عنوان چماقداری را پدید آورد. چماقداران در شهرهای مختلف با حمله به مردم و اماکن‏‎ ‎‏عمومی و تخریب منازل و مغازه ها به اذیت و آزار مردم و بویژه انقلابیون می پرداختند.‏‎ ‎‏البته شدت و دامنه خرابکاری چماقداران در شهرهای مختلف تفاوت داشت. در بعضی‏‎ ‎‏از شهرها کم و در بعضی دیگر خیلی زیاد بود که به عنوان مثال می توانم از دو شهر خوی‏‎ ‎‏و ماکو در استان آذربایجان غربی نام ببرم که چماقداران با استفاده از عناصر محلی اعم از‏‎ ‎‏شیعه و سنی و ترکها و کردها دست به تخریب و انهدام اماکن و ضرب و شتم مردم‏‎ ‎‏نمودند. وسعت و شدت خرابکاری چماقداران در شهر دزفول که با همکاری مستقیم‏‎ ‎‏ارتش صورت گرفت از شهرهای دیگر خیلی بیشتر بود. در این شهر دو روز به ارتش و‏‎ ‎‏مزدوران چماقدار اذن عام داده شده بود که هر کاری که می توانند انجام بدهند. در این دو‏‎ ‎‏روز نظامیان با تانک منازل مردم را خراب کردند و ماشینهای آنها را زیر چرخهای تانک‏‎ ‎‏منهدم کردند و یا با ماشینهای ارتشی مردم را زیر گرفتند و به این ترتیب بیشترین مقدار‏‎ ‎‏قتل و غارت در این دو روز صورت گرفت که به جهت شکایات زیادی که از عوامل این‏‎ ‎‏فجایع شده بود اولین دادگاه انقلاب بعد از تهران در دزفول برای رسیدگی به این شکایتها‏‎ ‎‏برپا شد که خود من با همکاری جناب آقای ری شهری و آقای فهیم کرمانی دادگاه را‏‎ ‎‏اداره می کردیم. یکی دیگر از موارد حمله چماقداران در اطراف قم در جاده قم ـ اراک و‏‎ ‎‏در نزدیکی روستای اسفنجان اتفاق افتاد. به این صورت که مزدوران با مسدود کردن‏‎ ‎‏جاده، جلوی ماشینها را می گرفتند و مردم را پیاده می کردند و مورد اذیت قرار می دادند.‏‎ ‎

‏‎