بهتر اینکه دم فروبندم

‏‏بهتر اینکه دم فروبندم‏

‏‏اِنّ الْجَهٰادَ بٰابٌ مِنْ اَبْوٰابِ الْجَنَّةِ فَتَحَهُ الله ُ لِخٰاصَّةِ اَوْلِیٰائِهِ‏‎[1]‎‏ (عن امیرالمؤمنین علیه السلام)‏

‏‏    ‏‏این فضیلت بزرگ در بین فضایل بیشماری که برای مجاهدین فی سبیل الله نقل شده‏‎ ‎‏بیشتر جلب توجه می کند.این واژه ها با همان معنای عرفی خود ـ نه اسرار الهی و عرفانی‏‎ ‎‏که دست ما از آنها کوتاه است ـ بی شک گفتار و نوشتار بشر عادی از بیان آنها عاجز‏‎ ‎‏است. این مدال الهی بر بازوان مجاهدان، چون خورشید در نزد صاحبان اسرار غیبی و‏‎ ‎‏ملکوتی می درخشد. مگر این جلوۀ همان خلقت نیست که ابراهیم خلیل الرحمن را‏‎ ‎‏مفتخر کرد؟ و بارقه ای از مقام حبیب اللهی نیست که در تارک افضل موجودات‏‎ ‎‏می درخشد؟ و مگر نازلۀ مقام ولیّ اللهی نیست از امیرالمؤمنین تا خاتم الاولیا که به آن‏‎ ‎‏اولیاءالله مشرف شده؟ اگر هست ـ که هست ـ با چه بیان می توان حول آن گردید، و با‏‎ ‎‏کدام چشم بشری می شود این جلوه را دید؟ پس بهتر اینکه من قاصر با تقدیم «السلام‏‎ ‎‏علیکم یا خاصة اولیاءالله »‏‎[2]‎‏ دم فرو بندم.‏‎[3]‎

‏‏*  *  *‏

‏‎ ‎

‏‎

• «جهاد، دری از درهای بهشت است که خداوند آن را برای اولیای خاص خویش گشوده است». نهج البلاغه امام علیع، خطبۀ 27.
• «درود بر شما ای اولیای برگزیدۀ خدا».
• )) صحیفه امام؛ ج 17، ص 179.