حجت الاسلام والمسلمین موسوی تبریزی

‏‏مصاحبه با حجت الاسلام والمسلمین موسوی تبریزی‏

‏‏ ‏

‏‏□ از چه تاریخی با مرحوم حاج احمد آقا آشنا شدید؟‏

‏‏ ‏

‏‏بسم الله الرحمن الرحیم‏

‏‏بعد از آنکه حرکت امام در سال 42 علیه شاه شروع شد، رفت و آمد ما به منزل ایشان‏‎ ‎‏زیاد شد و در آنجا بود که حاج احمد آقا را دیدم و با ایشان آشنا شدم. بعدها که امام تبعید‏‎ ‎‏شدند به نجف، نامه ای نوشتند که در آن تأکید کرده بودند، حاج احمد آقا به کسوت‏‎ ‎‏روحانیت درآیند و از آن زمان ایشان در کلاس درس مرحوم حاج آقا مصطفی حائری‏‎ ‎‏شرکت می کردند. ما در همان کلاس همدیگر را می دیدیم و همین امر سبب شد تا‏‎ ‎‏پایه های دوستی میان بنده و آن مرحوم محکمتر شود. ‏

‏‏ ‏

‏‏□در آن زمان رابطۀ امام با آن مرحوم به چه صورت بود؟‏

‏‏ ‏

‏‏مرحوم حاج احمد آقا رابط بسیار مطمئن بین حضرت امام و روحانیت و مدرسین‏‎ ‎‏مبارز طرفدار امام در قم بودند. لذا سؤالات و شبهاتی که پیش می آمد، یا مطالبی که از‏‎ ‎‏طرف امام برای علماء و مردم صادر می شد از طریق حاج احمد آقا به صورت سری به‏‎ ‎‏طرف مقابل می رسید. تا سالهای 53 و 52 که ایشان به نجف رفتند. ‏

‏
‏‎

‏‏ ‏

‏‏با توجه به موقعیت حساسی که ایشان داشتند یعنی بودن در کنار حضرت امام در قبل و‏‎ ‎‏بعد انقلاب، چند نکته را که برای شخص بنده آموزنده بود و در کنار دیگران کمتر این‏‎ ‎‏خصوصیات را دیدم ذکر می کنم. ‏

‏‏نکتۀ اول برخورد آن مرحوم با دوستان و مراجعین بود-باتوجه به موقعیتی که مرحوم‏‎ ‎‏حاج احمد آقا در آن قرار داشت و این قدرت بزرگی بود که می توانست ایشان را وسوسه‏‎ ‎‏کند تا از آن استفاه کند-اما در شیوه اخلاقی ایشان در برخورد با دوستان هیچ تغییری‏‎ ‎‏حس نشد. ایشان در سکوت محض به سخنان مراجعه کننده گوش می داد و آرامش از‏‎ ‎‏رفتار و اخلاق ایشان هیچگاه دور نمی شد. حتی اگر نظر مخالفی با مخاطب داشت آن نظر‏‎ ‎‏را با خنده و گاهی با شوخی عنوان می کرد به نحوی که به مراجعه کننده آرامش می داد.‏‎ ‎‏یادم می آید، وقتی، عده ای از دوستداران که فکر می کردند، حاج احمد آقا به نفع گروه‏‎ ‎‏دیگری حرکت می کند، با ناراحتی به دفتر امام رفتند، بعد از ملاقات با ایشان در مراجعت‏‎ ‎‏گفتند: ما استغفار می کنیم، ما فکر می کردیم ایشان یک بعدی برخورد می کنند و ما را‏‎ ‎‏خوب تحویل نمی گیرند. ‏

‏‏بنده کسانی را می شناختم که حاج احمد آقا از نظر فکری با آنها موافق نبود، اما همیشه‏‎ ‎‏با آنها برخورد اسلامی داشت چرا که ایشان یک تزی داشت که می گفت: امام مال همه‏‎ ‎‏است و متعلق به حزب و شخص خاصی نیست و همه باید احساس کنند از امام می توانند‏‎ ‎‏به صورت مساوی بهره ببرند. در قاموس حاج احمد آقا تکبر، خشونت و رفتار بی ادبانه‏‎ ‎‏نبود. ‏

‏‏ویژگی دیگری که می توانم به آن اشاره بکنم این بود که نظر خودش را در مقام رابط‏‎ ‎‏امام و امت و امام و مسؤولین هیچ دخالت نمی داد. و این از دو جهت نمود خوبی داشت:‏‎ ‎‏یکی اینکه ایشان در ملاقات دادن به مسؤولین و امت، علی رغم شایعاتی که از دوستان و‏‎ ‎‏دشمنان وجود داشت هیچ فرقی قائل نمی شد و تا حد امکان تمام مسؤولین را-از هر‏‎ ‎‏گروه و حزبی که بودند-در تماس با امام قرار می داد حتی اگر افراد و گروههای مخالف هم‏‎ ‎‏از امام ملاقات می خواستند در صورت عدم وجود مشکل امنیتی به آنها کمک می کرد که‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‏ویژگی دیگری که باید به آن اشاره بکنم این است که در ملاقتهایی که مسؤولین و‏‎ ‎‏مردم با امام داشتند ایشان امام را با افراد تنها می گذاشت، در حالی که بارها و دربارۀ‏‎ ‎‏مراجع بزرگ تقلید و همچنین مسؤولین ردۀ بالای نظام این امر اتفاق نیفتاده است. نکته‏‎ ‎‏دیگری که در این ملاقاتها جلب نظر می کرد. این بود که مرحوم حاج احمد آقا آنچه را که‏‎ ‎‏فرمایش امام بود-حتی اگر خودشان با توجه به اینکه متفکر بزرگی بودند و بر روی بعضی‏‎ ‎‏از مسائل نظر خاصی داشتند و در درون با آن موافقت نداشتند، نظر خودشان را اعمال‏‎ ‎‏نمی کردند. حتی در مراکز حساسی مثل شورای امنیت ملی که احتمال هرگونه برداشت‏‎ ‎‏غلط برای افراد دیگری پیش می آمد-عین کلمات امام را می خواندند. ‏

‏‏ ‏

‏‏□ اگر خاطره ای از آن مرحوم دارید، نقل کنید. ‏

‏‏ ‏

‏‏ایشان مایل بود در سفرها، شناخته نشود. لذا هنگام سفر تأکید می کردند که مخارج از‏‎ ‎‏حد قناعت بالاتر نرود. در وقت سفر علاقمند بود با افراد مسن و قدیمی و کشاورز و کارگر‏‎ ‎‏نشست و برخاست کند. یادم می آید در سفری که به بندرعباس و جزیرۀ ابوموسی‏‎ ‎‏داشتیم، در قهوه خانه های بین راه توقف و چنان گرم و صمیمی با آنها برخورد می کرد که‏‎ ‎‏افراد جذب اخلاق حسنۀ ایشان می شدند. ‏

‏‎ ‎

‏‎