هنر امام شکستن دیوار تحجر

‏‏هنر امام شکستن دیوار تحجّر و تزویر بود ‏

‏‏هنر امام در چه بود؟ بعضیها فکر می‌کنند که امام یک فقیه و مرجع بود.‏‎ ‎‏پس باید هنر امام را در فقه و اصول ایشان جستجو کرد، بعضی دیگر هم‏‎ ‎‏حضرت ایشان را عارف و فیلسوف می‌دانند و اعتقاد دارند که هنر امام را‏‎ ‎‏باید در عرفان و فلسفه امام یافت، عده‌ای دیگر شعر امام را هنر امام‏‎ ‎‏می‌دانند. ولی آیا هنر امام اینهاست؟ یا هنر امام مبارزه آشتی ناپذیر علیه‏‎ ‎‏مجموعه دنیای استکبار است؟ آیا هنر امام برپایی جمهوری اسلامی است‏‎ ‎‏یا چیز دیگری است؟ به نظر من هنر امام به تنهایی هیچکدام از اینها‏‎ ‎‏نیست. ما فقیه و فیلسوف و عارف بسیاری داشته‌ایم، اما اینها هیچکدام‏‎ ‎‏امام نبوده‌اند. هنر امام تنها در مبارزه با امریکا نیست، برای اینکه سیاسیون‏‎ ‎‏بسیاری در داخل و خارج با امریکا جنگیدند اما آنها هم امام نیستند. من‏‎ ‎‏معتقدم آنچه که امام را امام کرده است و باعث اوجگیری نهضت تاریخی و‏‎ ‎‏اسلامی امام شد مبارزه پیگیر حضرت ایشان با متحجرین و مقدس مآبان و‏‎ ‎‏واپسگرایان احمق بوده است.‏

‏‏متحجرین در همه زمینه‌ها و حتی در زمینه هنر از ابتدا تا انتهای نهضت‏‎ ‎‏امام خمینی(س) در برابر نظام اعتقادی ایشان یعنی اسلام ناب محمدی‏‎ ‎‏ایستاده‌اند، اما امام بحمدالله در مقابل آنها ایستاد و آنان را شکست داد و‏‎ ‎‏نهضت را به نتیجه رساند.‏

‏‏امام از فقه، عرفان، کلام، فلسفه، شعر و هنر استفاده کرد، اما همۀ اینها‏‎ ‎‏مقدمه‌ای بود برای رهایی مردم مظلوم از قید و بندهایی که مقدس مآبها به‏‎ ‎‏دست و پای آنها بسته بودند و به دنبال سرکوب متحجرین، بسیج پابرهنگان‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‏(صحیفه امام؛ ج 21، ص 278)‏

‏‏امروز هم نظام و انقلاب اسلامی ما بیش از همه از سوی متحجرین و‏‎ ‎‏مرتجعین روحانی‌نما تهدید می‌شود. ما نباید بگذاریم متحجرین و‏‎ ‎‏مقدس مآبها زمام امور را در هیچ زمینه‌ای در دست بگیرند و برای این کار‏‎ ‎‏باید خیلی سرمایه‌گذاری کرد. حضرت امام فرمودند: «امروز غریبترین‏‎ ‎‏چیزها در دنیا همین اسلام است و نجات آن قربانی می‌خواهد و دعا کنید‏‎ ‎‏من یکی از قربانیهای آن گردم».‏

‏‏(صحیفه امام؛ ج 21، ص 160)‏

‏‏امروز من صراحتاً می‌گویم آنچه که شالوده و اساس تغییر بنیه فرهنگی‏‎ ‎‏حوزه‌ها بود مبارزه با دسته متحجرین و واپسگرایان بود که اگر امام از آنان‏‎ ‎‏شکست می‌خوردند و آنان روی کار می‌آمدند و یا بهتر بگوییم روی کار‏‎ ‎‏می‌ماندند، نه انقلابی پیدا می‌شد و نه مردم از اسلام ناب مطلع می‌شدند و‏‎ ‎‏اسلام واقعی دفن می‌شد. هنر امام در این است که توانسته‌اند در محیطی که‏‎ ‎‏دست زدن به روزنامه و شنیدن رادیو گناه به شمار می‌رفت شاگردانی‏‎ ‎‏تربیت کنند که در نهادهای مختلف به مردم خدمت و به تبع آن پایه‌های‏‎ ‎‏اعتقادی نهضت را استوار کنند و حکومت اسلامی را قوت بخشند. اگر‏‎ ‎‏مبارزه با جهل و خرافه و تحجر نبود نه تنها مردم عزیزمان موفق نمی‌شدند‏‎ ‎‏این بی‌دینان و دین‌فروشان را بشناسند، بلکه امروز شاه هنوز شاه بود و‏‎ ‎‏امریکا به عنوان حامی مسلمانان معرفی می‌شد.‏

‏‏امروز هنرمندان متعهد و شاگردان راستین امام باید تمام تلاش خود را‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‏حالات عرفانی امام در شرایط دشوار سیاسی و اجتماعی توصیف نشدنی‏‎ ‎‏است. وزیر سابق اطلاعات جناب حجت‌الاسلام ری‌شهری در بحبوحه‏‎ ‎‏بمبارانها و موشکبارانهای تهران با آقای انصاری تماس گرفته و اطلاع‏‎ ‎‏می‌دهند که بر اساس شواهد و مدارک موثق رژیم عراق مصمم است که منطقه‏‎ ‎‏جماران را مورد تهاجم هواپیما و موشک قرار بدهد، لذا از ایشان می‌خواهند‏‎ ‎‏مطلب را به حضرت امام منتقل کند تا از نظر حفاظتی اقدامات پیشگیرانه را به‏‎ ‎‏عمل آورند. آقای انصاری طی یادداشتی به حضرت امام می‌نویسند: ‏

‏‏بسمه تعالی ‏

‏‏پس از سلام به یاری خداوند وضع جبهه خوب است و رزمندگان‏‎ ‎‏علی‌رغم فشار دشمن مشغول تثبیت مواضع و عملیات هستند. به گفتۀ‏‎ ‎‏آقای ری شهری طبق اطلاعات موثق و مطمئن دشمن ظرف امروز یا فردا‏‎ ‎‏به جماران حمله می‌کند. تقاضای عاجزانه حقیر، شما را به جان‏‎ ‎‏زهرای اطهر(س) اجازه بفرمایید از حضرتعالی حفاظت گردد.‏

‏‏انصاری‏

‏‏حالات امام در اوج التهاب عمومی که تمامی سطح شهر تهران و بعضی‏‎ ‎‏از شهرهای دیگر را فراگرفته بود و وزیر اطلاعات این خبر مهم را می‌دهد‏‎ ‎‏غیر قابل توصیف است. امام با اطمینان و در کمال توکل بر خدا شعری را بر‏‎ ‎‏آن کاغذ می‌سرایند که واقعاً از نظر توکل عجیب و تکان دهنده است که در‏‎ ‎‏آن شرایط چگونه شخصی مانند امام اینگونه محکم می‌ایستند:‏

‏‏ ‏

‏‏بر در میکده‌ام دست فشان خواهی دید      پای‌کوبان، چو قلندر منشان خواهی دید‏

‏‏باز سرمست از آن ساغر می‌ْ خواهم شد      بیهُشم مسخرۀ پیر و جوان خواهی دید‏

‏‏از در مدرسه و دیْر بُرون خواهم تاخت             عاکف سایۀ آن سرو روان خواهی دید‏

‏‏از اقامتگه هستی به سفر خواهم رفت            به سوی نیستیم رخت‌کشان خواهی دید‏

‏‏خرقۀ فقر به یکباره تُهی خواهم کرد           ننگ این خرقۀ پوسیده عیان خواهی  خواهی دید‏

‎

‏‏ ‏

‏‏باده از ساغر آن دلزده خواهم نوشید             فارغم از همه ملک دو جهان خواهی دید‏

‏‏ ‏

‏‎ ‎

‏‏ (دیوان امام؛ چ 42، ص 117)‏

‏‎