امام خمینی(س) و وحدت بین مسلمانان

‏‏ ‏

‏‏ امام خمینی(س) و وحدت بین مسلمانان‏

‏‏ حضرت آیت الله بجنوردی‏

‏‏ ‏

‏‏قبل از هر چیز خدمت تمام برادران عزیز پاکستانی، ایرانی و دیگر ملل که‏‎ ‎‏در اینجا تشریف دارند، بیست و یکمین سال پیروزی انقلاب اسلامی‏‎ ‎‏ایران و صدمین سال ولادت حضرت امام خمینی(س) را تبریک عرض‏‎ ‎‏می نمایم.‏

‏‏     بحث دربارۀ شخصیت امام خمینی(س) کار آسانی نیست چرا که‏‎ ‎‏نمی توان دربارۀ تمام جنبه های وجودی یک انسان بزرگ صحبت کرد،‏‎ ‎‏می گویند: مُعَرِّف باید اجلی از معرَّف باشد؛ گرچه این غیرممکن است،‏‎ ‎‏ولی بنده تا آنجا که مقدور باشد خدمت شما عرض می کنم.‏

‏‏     تا قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، عوامل استکباری سعی در ایجاد‏‎ ‎‏تفرقه بین برادران شیعه و سنی داشتند. آنها به تلاش خود ادامه دادند و از‏‎ ‎‏این طریق ضربۀ بزرگی به جهان اسلام وارد کردند و این بر اساس سیاست‏‎ ‎‏کارساز و قدیمی انگلیس است که اعتقاد دارد: تفرقه بینداز و حکومت‏‎ ‎‏کن.‏

‏‏     امام راحل ـ قدس الله نفسه الزکیه ـ بر این اساس که:‏

‏‏     «بنی الاسلام علی کلمة التوحید»، (یعنی اساس اسلام بر توحید‏‎ ‎
‏

‎

‏استوار است)، کلمۀ توحید تمام اختلافات را از بین می برد، هفته ای را به‏‎ ‎‏نام «هفتۀ وحدت» نامیدند.‏

‏‏     من به زبان اردو خواهم گفت که: «شیعه و سنی با هم برادرند، امت‏‎ ‎‏واحده هستند.» و ما این حقیقت را در ایران به وضوح دیده ایم به طوری که‏‎ ‎‏انکار آن غیرممکن است. در ایران، اهل سنت در استانهای سیستان و‏‎ ‎‏بلوچستان، کردستان، بندرعباس و خراسان زندگی می کنند. پس از‏‎ ‎‏پیروزی انقلاب اسلامی برای برادران اهل سنت قوانین بر اساس احکام‏‎ ‎‏آنها (از جمله: وراثت، وصیت، اوقاف و ... ) و برطبق مذاهب چهارگانۀ‏‎ ‎‏ایشان، یعنی حنفی، شافعی، مالکی و حنبلی وضع گردیده است و بدین‏‎ ‎‏ترتیب آنها می توانند بر طبق احکام خود عمل کنند.‏

‏‏     در ضمن باید بگویم که بنده به مدت ده سال عضو شورای دادگاه‏‎ ‎‏عالی بوده ام. دادگاههای انقلاب در تمامی مناطقی که اهل تسنن زندگی‏‎ ‎‏می کنند، از میان خود آنها قاضی انتخاب کرده است تا بر اساس احکام‏‎ ‎‏فقهی فرقه های مختلف اهل سنت عمل شود، به طور مثال در کردستان که‏‎ ‎‏فرقۀ شافعی رواج دارد قاضی نیز شافعی می باشد؛ و یا در بلوچستان که‏‎ ‎‏افراد حنفی هستند قاضی نیز حنفی می باشد؛ و در مناطق دیگر که مالکی‏‎ ‎‏و حنبلی می باشند نیز وضع به همین منوال است. در اینجا این مطلب را‏‎ ‎‏هم اضافه می کنم که کثرت مذاهب، باعث تعدّد دین نمی شود، بلکه کلمۀ‏‎ ‎‏مذهب از زبان عربی گرفته شده است و به معنی راه می باشد. مذهب،‏‎ ‎‏یعنی «یذهب الانسان» آنجایی که انسان می رود، آن راهی که به واسطۀ آن‏‎ ‎‏به اسلام عمل می کنیم. به عنوان مثال عده ای پیرو مذهب جعفریه‏‎ ‎‏می شوند. بنیانگذاران تمام مذاهب اربعه، با واسطه یا بدون واسطه از‏‎ ‎‏حضرت امام جعفر صادق(ع) درس آموختند.‏

‏
‏‎

    به عنوان مثال، ابوحنیفه می گوید: «لولا السنتان لهلک النعمان»، یعنی‏‎ ‎‏اگر آن دو سالی که در خدمت امام صادق(ع) شاگردی کردم نبود، من‏‎ ‎‏هلاک می شدم.‏

‏‏     احمدبن حنبل می گوید: «ما رأت عینی و لاسمعت اذنی افضل من‏‎ ‎‏جعفربن محمد ـ علیه السلام ـ»، یعنی چشم و گوش من، کسی را برتر و‏‎ ‎‏فاضلتر از امام جعفر صادق(ع) ندیده و نشنیده است.‏

‏‏     همین طور امام شافعی و امام مالک چنین نظری را دربارۀ امام جعفر‏‎ ‎‏صادق ـ علیه السلام ـ دارند. یکی راه خود را منسوب به امام شافعی کرد،‏‎ ‎‏دیگری به ابوحنیفه، عده ای هم راه احمدبن حنبل را برگزیدند، و بعضی‏‎ ‎‏دیگر نیز، راه امام مالک را اختیار کردند. اما شاعر چه خوب گفته است:‏

‏‏ ‏

‏‏«عباراتنا شتّی و حسنک واحد‏    ‏و کلّ الی ذاک الجمال یشیرا»‏

‏ ‏

‏‏(جملات و کلمات ما با هم تفاوت دارد، اما جمال و حسن تو یکی است و‏‎ ‎‏همه به آن اشاره دارند).‏

‏‏     همه از اسلام سخن می گویند، همه توحید را بیان می کنند. راه اسلام از‏‎ ‎‏همه برتر و جامعتر است. با کمال تأسف باید گفت که ما تمام سعی و‏‎ ‎‏تلاش خود را فقط بر این مسأله مبذول می داریم که یک ملت اسلامی‏‎ ‎‏بسازیم، در حالی که حکم اسلام فراتر از این است:‏

‏‏     ‏‏قل یا اهل الکتاب، تعالوا الی کلمة سواء بیننا و بینکم الاّ نعبد الاّالله ‏‏؛ یعنی ای‏‎ ‎‏اهل کتاب، بیایید همگی به اصول مشترکی که همه به آن معتقد هستیم،‏‎ ‎‏تمسک جوییم و آن این است که جز خداوند، چیزی را پرستش نکنیم.‏

‏‏     هدف، فقط بیان توحید است. هدف مسیحیت، یهودیت، اسلام و تمام‏‎ ‎‏ادیان الهی دیگر یکی است. مقصود همگی آنها یکتاپرستی است. اساس،‏‎ ‎‏شناخت و معرفت خداست. کسی که معرفت خدا را حاصل کرد، دیگر‏‎ ‎

‏‎

چیزها را هم درک خواهد نمود. تمامی ادیان الهی برای معرفت و شناخت‏‎ ‎‏خدا آمده اند. اکنون تمام مسلکها، مذهبها و راهها برای رسیدن به شناخت‏‎ ‎‏خداوند است، امام راحل این خدمت ارزشمند را در حق عالم اسلام به‏‎ ‎‏انجام رساندند. دیگر، نیروهای استکباری نمی توانند بین ما تفرقه‏‎ ‎‏بیندازند، نمی توانند بگویند که این شیعه است، این سنی است، این‏‎ ‎‏جعفری است، این حنفی است، این حنبلی است و این زیدی است و ... .‏‎ ‎‏امروز مشاهده می کنید که چطور، زیدی، حنبلی، شافعی، مالکی و‏‎ ‎‏جعفری در یک جا دور هم جمع شده اند؛ همه یک چیز را می گویند و آن‏‎ ‎‏اسلام است. شما می توانید نمونۀ آن را امروز در اینجا به خوبی بنگرید،‏‎ ‎‏بنده نمود عملی آن را به وضوح مشاهده می کنم. اگرچه مذهبها مختلف‏‎ ‎‏هستند؛ ولی همۀ برادرانی که در اینجا کنار هم جمع شده اند، هدف و‏‎ ‎‏راهشان یکی است. هدف همۀ ما سربلندی اسلام است، مقصود همۀ ما‏‎ ‎‏معرفت خدا و توحید است.‏

‏‏     الحمدلله این نور و روشنایی را در ایران در قالب انقلاب اسلامی‏‎ ‎‏مشاهده کرده ایم. ما امیدواریم این مسأله در تمام جهان و عالم اسلام حل‏‎ ‎‏شود. من خدمت شما عرض می کنم که پاکستان و مردم آن، چه در گذشته‏‎ ‎‏و چه در حال به تمام معنا مسلمان بوده اند و هستند. نه مسلمان‏‎ ‎‏شناسنامه ای بلکه مسلمان به معنای واقعی کلمه. مردم پاکستان مطیع‏‎ ‎‏اسلام هستند. آنها اسلام را به معنای صحیح و واقعی خود درک کرده اند،‏‎ ‎‏و به اسلام به عنوان یک نظام حیاتی و دین کامل می نگرند و به دستورات‏‎ ‎‏آن عمل می کنند.‏

‏‏     اکنون فرزند گرامی یادگار امام راحل، حضرت حجت الاسلام‏‎ ‎‏والمسلمین جناب آقای حاج سید حسن خمینی به شما خواهند گفت که‏‎ ‎

‏‎

امام خمینی(س) چقدر به پاکستان ارادت داشتند و این وجود مقدس‏‎ ‎‏چقدر به پاکستان عشق می ورزیدند. ایشان محبت خاصی به ملت پاکستان‏‎ ‎‏داشتند. این ارادت برای چه بود؟‏

‏‏     دلیلش این است که ملت پاکستان به معنای واقعی مسلمان هستند.‏‎ ‎‏امیدوارم ان شاءالله تمام نهضتهای اسلامی بخصوص کشمیر که مورد‏‎ ‎‏توجه همۀ ماست، پیروز بشوند؛ مسألۀ فلسطین، مسائل بوسنی و‏‎ ‎‏هرزگوین و چچن حل شود و مسلمانان تحت ظلم و ستم نجات یابند؛ و‏‎ ‎‏ان شاءالله روزی فرا رسد که همه پرچم لااله الاالله را به اهتزاز درآورند و‏‎ ‎‏عظمت از دست رفتۀ امت اسلامی را بار دیگر به آنان بازگردانند «آمین».‏

‏
‏‎

‏‏ ‏

‏‎ ‎

‏‎