2 - 2 - تمایز بین اعتقاد به دین و عقب ماندگی

‏‏ ‏

‏‏2 - 2 -  تمایز بین اعتقاد به دین و عقب ماندگی‏

‏‏این ماجراجویان عقب افتادن خودشان را از ملل دنیا و بازماندن از تمدن امروزه اروپا را عقیده به دین و پیشوایان آن حساب می کنند و افسارگسیختگی و ترک مراسم دینی را از اسباب تعالی و تمدن می شمارند با صرف نظر از آن که در اروپا که این ها ‏

‎

‏‏آرزوی آن را می برند، تمدن به معنی خود حقیقت ندارد و ما نمی خواهیم وارد این مبحث شویم که از مورد مبحث ما خارج است تا روشن شود که کلمه توحش به اروپا نزدیک تر است از تمدن، ولی مطلعین می دانند که اروپا نیز از دین و مراسم دینی و احترام از حضرت عیسی مسیح و مادرش مریم بیرون نیست تا جایی که عیسی را که بنده مقرب خداست پسر خدا خوانند و قرآن آنها را در عالم رسوا کرده، ما همه دیدیم که در روزنامه های ایران نقل از روزنامه های اروپا مراسم دعای بزرگان اروپا را منتشر کردند و مطلعین می گویند بزرگان فعلی انگلستان و امریکا درهر صبح گاه به مراسم دعا قیام می کنند، همان دعایی که نویسندگان افسارگسیخته ما از روی استهزاء و توهین به آن نظر می کنند.‏

‏‏اینان گمان کردند که اسلام که در نیم قرن، نیمی از جهان را گرفت و در سیزده قرن رو به پستی گذاشت از دین داری ملت و قیام به مراسم  آیین است. با یک مراجعه به احوال زمامداران و سرداران و نظامیان و دینداران دوره اول اسلام و تماشای احوال امروز ما، مطلب خوب روشن می شود و حیله گری ها به خوبی معلوم می گردد. زمامداران آن روز اسلام کسانی بودند که سرتاسر مملکت خود حدود الهی را اجرا می کردند، دست دزد را می بریدند و آشوب طلبان و فتنه انگیزان را گردن می زدند. از اجانب و کفار دوری می جستند و احتراز می کردند، حتی در لباس و خوراک و مرکوب از آنها تقلید نمی کردند و شباهت به آنان را حرام می دانستند. در آثار ملی و شعار مذهبی مستقل بودند و با بیگانگان مودت و مراودت نداشتند. آنها کسانی بودند که به واسطه ربوده شدن یک خلخال از پای زن یهودی که تحت الحمایه آنها بود، می گفتند اگر مسلم از این غم بمیرد، به جاست. سرداران اسلامی در آن زمان به واسطه آن  که پیغمبر اسلام از پوشش حریر نهی فرموده بود در یکی از دربارهای سلطنتی روی فرش حریر ننشستند. قوه روحانیت در آنها به طور قوی بود که سردار بزرگ اسلامی یک مشت زهر کشنده خورد با عقیده آن که خدای اسلام و قرآن او را نگاهداری می کند در مقابل دشمن دین و همان طور هم شد. نظامیان اسلام شصت نفرشان به شصت هزار لشکر رومی حمله کرده و آنها را در هم شکستند و چند هزار آنها هفتصد هزار رومی را ‏

‎

‏‏از پا در آوردند و عده معدودی ایران را مسخر نمودند. این ها اثر نیروهای دینی و علاقه مندی های به دین بود نه برای این بود که دین ومراسم آن را خوار می شمردند. شما چه چیزتان شباهت به آنها دارد؟ آنها با عقیده به آن که در کشتن و کشته شدن سعادت است و شهیدان در زندگی ابدی نزد پروردگار عالم در ناز و نعمت هستند، آن همه فتوحات را کردند، جمله کلام آن که آنها از دینداری و ایمان به غیب و علاقمندی به روحانیت آن همه نصیب بردند وما در همه این قدم ها عقب ماندیم و خواهیم ماند.‏‎[1]‎

‏‎ ‎

‏‎

• . کشف اسرار، ص 7 ـ 5.