‏‏ ‏

‏‏1 - 1 -  اعتقادات دینی و حفظ حقوق بشر‏

‏‏حکومتی می تواند ادعا بکند که حقوق بشر را حفظ می کند که دولتش مبتنی بر یک عقاید الهی دینی باشد؛ و خودش را مسئولْ پیش یک قدرت بزرگ بداند. آن اشخاصی که خودشان را مسئول نمی دانند پیش یک قدرتی، قائل نیستند. به یک قدرت بزرگی توجه ندارند، به یک قدرت عظیمی، به یک مسئولیت واقعی. این ها هر چه ادعا بکنند که ما بشردوست هستیم و ما می خواهیم حقوق بشر حفظ بشود و ما می خواهیم، ادعاست؛ هیچ واقعیت ندارد. تا آن نقطه اصلی که نقطه اتکاست، خدا نباشد و خوف از او نباشد و خوف از مسئولیت روز جزا نباشد، این بشر هرج و مرج می کند، به تباهی می کشد. طبع انسان این است که از همین کارهای خلاف بکند؛ طبعی است. اگر سر خود باشد متعدی است؛ آنی که انسان را به راه می آورد و کنترل می کند و راهش را معین می کند، آن دیانت است که می تواند کنترل کند. آن اعتقاد به یک مبدأ و یک معاد است که می تواند انسان را باز دارد از این که در خلوت هم که هیچ کس نباشد خلاف نکند. این  همه حرف ها که شرافت یک شخصی اقتضای کذا می کند، انسان دوستی یک شخصی اقتضای کذا می کند، این ها حرف هایی است که ما باورمان نمی آید که این انسان دوست ها و این شرافتمندها یک همچو مردمی باشند. همین انسان دوست ها هستند که می آید در ایران با آن کشته جمعه سیاه. این انسان دوستی که یک میلیارد جمعیت ‏

‎

‏‏زیردستش‏‎[1]‎‏ است و می گوید من انسان دوستم و کمونیستم و کذا، می آید ایران از روی این کشته های ما با هلیکوپتر رد می شود.‏‎[2]‎

‏‎ ‎

‏‎

• . هواکوفنگ (رئیس جمهور چین).
• . صحیفه امام، ج 4، ص 402.