2 - 5 - 6 - علم بالقوه، مظهر کرامت انسان

‏‏2 - 5 - 6 -  علم بالقوه، مظهر کرامت انسان‏

‏‏البته فقط آن آدم نبود که مظهر همه اسماء بود، بلکه ما همه آدمیم؛ ولیکن فرق ما و او این است که در ما این قوه هست که مظاهر اسماء الهی بتواند در ما فعلیت پیدا کند، ولی افسوس این قوه در حالت قوه مانده و به فعلیت نرسیده است و نخواهد رسید. در نتیجه ما نمی توانیم خودمان را به ملائکه عرضه بداریم و نمی توانیم آن اسماء الهیه را نمایان کنیم. ولیکن خوب می توانیم حیوانیت را عرضه بداریم، تمام شؤون حیوانیت را به طور کمال فعلی و به نحو فعلیت اتمّ  -  از شهوت و حرص و طمع و غضب و درندگی و حقد و حسد  -  می توانیم عرضه کنیم، ولی هیچ یک از شؤون انسانی وآدمی را نمی توانیم عرضه کنیم. به خلاف آدم که در او این مظهریت تامه فعلیت داشته است و توانسته است عرضه بدارد، و ملائکه الله هم تا دیدند، دانستند که آدم اشرف است و قابلیت آن را دارد که مقدم باشد.‏‎[1]‎

‏‎ ‎

‏‎

• . تقریرات فلسفه، ج 3، اسفار، ص 48.