4 - 4 - 6 - قبول امانت و فطرت توحیدی انسان

‏‏ ‏

‏‏4 - 4 - 6 -  قبول امانت و فطرت توحیدی انسان‏

‏‏و بعد، فإنّ الإنسان ممتاز عن سایر الموجودات باللطیفه الربانیه والفطره الالهیه  -  فِطْرَه الله الَّتی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیها  -  و هذه بوجهٍ هی الأمانه المشار إلیها فی الکتاب العزیز الالهی: (إنَّا عَرَضْنا الأَمانَه عَلیَ السَّمواتِ وَالأَرْضِ وَالْجِبالِ فَأَبَیْنَ أَنْ یَحْمِلْنَها وَاَشْفَقْنَ مِنْها وَ حَمَلَها الإنْسانُ) و هذه الفطره هی فطره توحید الله فی المقامات الثلاثه بل رفض التعیّنات و إرجاع الکُلّ إلیه وإسقاط الإضافات حتّی الأسمائیه وإفناء الجُلّ لدیه. و مَنْ لم یصل إلی هذا المقام فهو خارجٌ عن فطره الله و خائنٌ فی أمانهالله، و جاهلٌ بمقام الإنسانیه والربوبیه، و ظالمٌ بنفسه والحضره الالهیه.‏‎[1]‎‏   ‏

‏‏در حقیقت، انسان میان سایر موجودات به لطیفه ربانی و نفخه روحی الهی و فطرت سلیم روحانی ممتاز است؛ ‏‎)‎‏فِطْرَه الله الَّتی فَطَرَ النّاسَ عَلَیْها‏‎(‎‏؛‏‎[2]‎‏ و این لطیفه ربانی، به ‏

‎

‏‏تعبیری دیگر، همان «امانت» است که خداوند متعال بدین گونه به آن اشارت فرموده: ‏‎)‎‏انّا عَرَضْنَا الاْمانه عَلَی السَّمواتِ والْأرضِ ...‏‎(‎‏ ‏‏الخ‏‎[3]‎‏ و این فطرت، همان فطرت توحیدی در مقامات سه گانه است: واگذاشتن تعینات و بازگرداندن همه چیز به او حتی اضافات اسمایی؛ و فنا و محو جملگی در او. و آن که بدین مقام نائل نگردد، همو است که خارج از فطرت ربانی و خائن به امانت الهی و سراپا جهل به مقام ربوبیت و سراسر ظلم به حضرت احدیت است.‏‎[4]‎‏   ‏

‏‎ ‎

‏‎

• . همان، ص 15.
• . «فطرت الهی که مردم را بر آن آفریده است»؛ روم(30)، آیه 30.
• . «به راستی آن امانت را بر آسمان ها و زمین عرضه داشتیم»؛ احزاب(33)، آیه72.
• . صحیفه امام، ج 1، ص 17.