3 - 3 - 6 - سجده بر جلوه اظهریت خداوند

‏‎ ‎

‏‏3 - 3 - 6 -  سجده بر جلوه اظهریت خداوند‏

‏‏پس آنچه در آدم بوده که به آن جهت منسوب به خدا شده است، همان تشریف انسان است که خداوند متعال فرمود: ‏‎)‎‏وَ نَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی‏‎(‎‏ و ‏‏ملائکه‏‎ ‎‏الله‏‏ بر انسان سجده کردند از آن جهت که منسوب به خداست و جلوه اظهر اوست. ولی شیطان آن جهت را نمی دید، بلکه جهت طینی آدم را ملاحظه می کرد و لذا استدلال کرد: ‏‎)‎‏خَلَقْتَنِی مِنْ نَارٍ وَ خَلَقْتَهُ مِنْ طِینٍ‏‎(‎‎[1]‎‏ البته این کبری که اشرف بر اخسّ نباید سجده کند و اطاعت نماید درست است، ولی خطای شیطان در صغری بود که آن جهت منسوب الی الله را ندید.‏‎[2]‎

• . اعراف (7)، آیه 12.
• . تقریرات فلسفه، ج 3، اسفار، ص 45.