مردی فراتر از تاریخ

‏‏ ‏

‏‏مردی فراتر از تاریخ‏

‏‏حجةالاسلام والمسلمین محمدتقی شریعتی سبزواری ‏

‏‏ ‏

‏‏نویسنده در این مقاله به ابعادی از شخصیت امام خمینی که خود از نزدیک از سلوک‏‎ ‎‏عملی ایشان بهره برده است، اشاره می کند و از جمله می نویسد: آیت الله شیخ مرتضی‏‎ ‎‏حائری به من گفته بود که متخصصان فلسفه و عرفان عقیده دارند که حکمت صدرایی و‏‎ ‎‏عرفان ابن عربی را فقط آقا روح الله خوب فهمیده است.‏

‏‏امام خمینی در دوران جوانی آثاری در مباحث عرفانی نگاشته است که هنوز هم‏‎ ‎‏برای عده ای غیرقابل فهم است. تزکیه و تهذیب دومین وادی حضور امام است. ایشان‏‎ ‎

‏‏‎

‏نزدیک به سی سال در تهذیب نفس کوشید و تمام ابواب شهرت، ریاست، مرجعیت را‏‎ ‎‏به روی خود بست. ایشان همواره از دیدار با علمای مشهور حذر می کرد و در سفرها به‏‎ ‎‏زیارت گمنامان همت می گمارد. از شرکت در مراسمی که از او تجلیل می شد، دوری‏‎ ‎‏می جست. از زمینه سازی برای پیدا کردن مسجد و محراب، گریزان بود و شخصاً در نماز‏‎ ‎‏جماعت آیت الله زنجانی و اراکی شرکت می کرد. به هنگام راه رفتن، اجازه نمی داد کسی‏‎ ‎‏پشت سرش به راه افتد. تا زمانی که از پدرش، مبلغی به ارث نرسید، به مکه مشرف نشد‏‎ ‎‏و از پول بیت المال جهت زیارت خانه خدا استفاده نکرد. در امر به معروف و نهی از‏‎ ‎‏منکر، روشی ویژه داشت و با نگاه های تند و خیره کننده اش، مانع از منکر و آمر به‏‎ ‎‏معروف می شد. منکر در دیدگاه ایشان تنها گناهان معروف رایج نبود. حتی اگر کسی‏‎ ‎‏مبالغه می کرد او را نهی می نمود و همواره از کسانی که در محضرش، به تمجید و‏‎ ‎‏مدیحه سرائی می پرداختند گله می کرد. با این که فیلسوف بود، با دانسته های فلسفی‏‎ ‎‏خود، به تفسیر فقه نمی پرداخت و در فقه فهم عرفی خود را معیار قرار می داد. برخلاف‏‎ ‎‏بیش تر فقها، بر شعر فارسی مسلط بود و اشعاری به بلندای اشعار حافظ و سعدی‏‎ ‎‏می سرود. سایر نوشته هایش روان و همه فهم بود، از همان ابتدای جوانی می نوشت و‏‎ ‎‏منتشر می کرد. او همواره ساکت بود و جز به هنگام تدریس، سخنرانی و گفتن درس‏‎ ‎‏اخلاق، در زمانی دیگر حرف نمی زد. در طول نهضت به عالمانی که مخالف نهضت‏‎ ‎‏بودند، احترام می گذاشت، اما به بدعت گذاران و متحجرین بسیار بی اعتنا بود.‏

‏‏ ‏

‏‏ ‏

‏‎