نهضت آزادی ایران

‏‏نهضت آزادی ایران‏‏ ‏

‏‏مصاحبه با خبرگزاری فرانسه ‏

‏‏تاریخ: 3 / 8 / 57‏

‏‏خبرنگار: شما آقای مهندس بازرگان را به حضور پذیرفتید و آقای دکتر کریم سنجابی ‏‎ ‎‏نیز به پاریس می آید؛ و گفته می شود آیت‌الله شیرازی هم خواهد آمد. معروف است که ‏‎ ‎
‏‎

‏‏امام: من با روش آشتی و بینابینی مخالفم و از اول هم با این روش مخالف بودم.‏

‏‏صحیفه امام؛ ج 4، ص146‏

‏‏*  *  *‏

‏‏دیدار با سید علی خامنه ای (نماینده امام در شورای عالی دفاع) و فرماندهان نظامی‏‏ ‏

‏‏تاریخ: 24 / 3 / 60‏

‏‏تمام نگرانی‌های احتمالی ـ البته احتمال، احتمال ضعیف، اما خوب [است که] گفته ‏‎ ‎‏شود ـ این است که دوباره یک دست‌هایی در کار باشد که بخواهند همان مسائل سابق ‏‎ ‎‏پیش بیاید. البته مسئلۀ شاهنشاهی دیگر مدفون شده، آن مسأله دیگر مطرح نیست، لکن ‏‎ ‎‏به طور دیگر یک مسائلی فراهم بیاورند. کسانی که از آنها هستند یا افکارشان آن نحو ‏‎ ‎‏افکار است یا ـ به اصطلاح ـ خودشان صلاح ملت را می دانند، که وابسته باشد. خوب، ‏‎ ‎‏هستند اشخاصی که متدین هم هستند، نمازخوان هم هستند، شاید نماز شب هم ‏‎ ‎‏می خوانند، اما افکارشان این طوری پرورش یافته؛ یعنی، از بچگی به گوش اینها ‏‎ ‎‏خوانده اند که این کشورهای ضعیف بدون وابستگی یا به این طرف یا به آن طرف، ‏‎ ‎‏بدون این، برایشان امکان استمرار حیات نیست! وقتی هم وارد شدند در مدرسه، توی ‏‎ ‎‏مدرسه این را به گوششان خوانده اند. وقتی هم وارد شدند در جامعه، هی این در ‏‎ ‎‏گوششان خوانده شده است، در روزنامه ها تبلیغ شده است، در مجلات تبلیغ شده ‏‎ ‎‏است، همه جا این مطلب پیش آمده است که شما خودتان نمی توانید خودتان را اداره ‏‎ ‎‏کنید. اگر از دامن شرق فرار کنید، به دامن غرب باید پناهنده بشوید! این اشخاص ‏‎ ‎‏متدینی هم که نمازخوان هم هستند، متدین هم هستند، لکن این معنا در ذهنشان هست ‏‎ ‎
‏‎

‏‏آن قضیه رفراندم و قبل از او، قضیه طرح آنکه مجلس خبرگان منحل بشود که در ‏‎ ‎‏زمان دولت موقت این طرح شد و بعد هم معلوم شد که اساسش از امیر انتظام‏‎[1]‎‏  بوده و ‏‎ ‎
‏‎

‏‏صحیفه امام؛ ج 14، ص 435 ـ 438‏

‏‏*  *  *‏

‏‏در جمع روحانیون مازندران و اقشار مختلف مردم‏

‏‏تاریخ:25 / 3 / 60‏

‏‏امروز ... چون مجمعی است از برادران اهل سنت و برادران تشیع، مسائلی را باید ‏‎ ‎‏عرض کنم، یا درد دل‌هایی را با شما در میان بگذارم. من در طول مدتی که با رژیم ‏‎ ‎‏منحوس پهلوی مقابله می کردم تکلیفم خیلی روشن بود ـ تشخیص داده بودیم که آن ‏‎ ‎‏رژیم رژیمی است که بر خلاف مصالح اسلام و مسلمین مشغول کار هست و کشور ما ‏‎ ‎‏را به سوی امریکا سوق داده است و منافع این کشور را در جیب دو ابرقدرت کرده ‏‎ ‎‏است، و تتمه ای اگر باقی مانده در جیب خود و بستگان خود در بانک‌های خارج از ‏‎ ‎‏کشور ریخته است. آن روز تکلیف ما روشن بود. به عبارت دیگر، تکلیف در مقابل یک ‏‎ ‎‏جمعیتی که، یا یک رژیمی که، صاف ایستاده بود در مقابل مصالح کشور و مصالح ‏‎ ‎‏اسلام عمل می کرد روشن بود. ... لکن مع الأسف ما الآن مقابل یک گروه‌ها و ‏‎ ‎‏گروهک‌هایی هستیم که نه به طور صریح می آیند بگویند که ما اسلام را قبول نداریم و ‏‎ ‎‏قوانین اسلام را قبول نداریم و جمهوری اسلامی را قبول نداریم. تا باز ما تکلیفمان ‏‎ ‎‏معلوم باشد و همان طوری که سابق عمل کردیم امروز هم عمل کنیم. ونه آن طور ‏‎ ‎‏است که اینها سر جای خودشان بنشینند و به قوانین مملکت خاضع بشوند و به ‏‎ ‎‏اسلام و قوانین اسلام خاضع بشوند. بین دو محظور الآن [هستیم]: با اینها ‏‎ ‎
‏‎

‏‏من می خواهم ببینم که این راهپیمایی که امروز اعلام شده است، اساس این ‏‎ ‎‏راهپیمایی چه هست. من دو تا اعلامیه از «جبهۀ ملی»، که دعوت به راهپیمایی کرده ‏‎ ‎‏است، دیدم. در یکی از این دو اعلامیه، جزء انگیزه ای که برای راهپیمایی قرار داده اند، ‏‎ ‎‏لایحۀ قصاص است. یعنی مردم ایران را دعوت کردند که مقابل لایحۀ قصاص بایستند. ‏‎ ‎‏در اعلامیۀ دیگری که منتشر کرده بودند تعبیر این بود که لایحۀ غیر انسانی! ملت ‏‎ ‎‏مسلمان را دعوت می کنند که در مقابل لایحۀ قصاص راهپیمایی کنند، یعنی چه؟ یعنی ‏‎ ‎‏در مقابل نص قرآن کریم راهپیمایی کنند! شما را دعوت به قیام و استقامت و راهپیمایی ‏‎ ‎‏می کنند در مقابل قرآن کریم. نص قرآن کریم. ضروری مسلمین، چه برادران اهل سنت ‏‎ ‎‏و چه برادران شیعی، ضروری این است که این قرآن از خداست و در قرآن هرچه باشد ‏‎ ‎‏ضروری است که باید پذیرفت. قضیۀ قصاص در جاهایی از قرآن تصریح شده است. ‏‎ ‎‏لایحۀ قصاص همین مسائل قرآن است. در این راهپیمایی که مسلمان‌ها را به اصطلاح ‏‎ ‎‏خودشان دعوت کرده اند، دعوت کرده اند که مردم قیام کنند در مقابل قرآن! مردم قیام ‏‎ ‎‏کنند در مقابل احکام ضروریۀ اسلام! آنهایی که از بعض جبهه ها هستند، تکلیفشان ‏‎ ‎‏معلوم است. آنها از اول هم، از آن وقتی هم که «جمهوری اسلامی» تأسیس شده است، ‏‎ ‎‏مسئلۀ اسلام پیش آنها مطرح نبوده است. آنچه مطرح بوده است، اگر راست بگویند، ‏‎ ‎‏همان ملی گرایی بوده است. و من در این هم شک دارم! ... ‏

‏‏ ‏

‏‏من آن چیزی که بسیار مورد تعجبم است این نیست که در اعلامیۀ «جبهۀ ملی» ‏‎ ‎‏برای لایحۀ غیرانسانی [به اصطلاح او] قصاص، یعنی حکم غیر انسانی قرآن! ، یعنی ‏‎ ‎‏حکم غیر انسانی اسلام!، اعلامیه بدهند و مردم را دعوت کنند که ایهاالناس بیایید، در ‏‎ ‎
‏‎

‏‏من باید متأسف باشم، من باید بسیار متأسف باشم، از اینکه غیب نمی دانم! ‏‎ ‎‏نمی دانستم در چنته اینها چه هست. من بعضی از اینها را می پذیرفتم؛ به ایشان هم ‏‎ ‎‏محبت می کردم؛ لیکن نمی دانستم که اینها بر ضد قرآن هم قیام می کنند. من نمی دانستم ‏‎ ‎‏که اینها ائتلاف پیدا می کنند[و] مرکز ائتلافشان یک جا است، و ائتلاف پیدا می کنند با ‏‎ ‎‏منافقین که «شناخت»‏‎[2]‎‏شان را اشخاصی که مطالعه کرده اند می دانند چیست، ائتلاف ‏‎ ‎‏کرده اند با این جبهه ها که ماسک را از روی صورتشان برداشتند و به طور صریح مردم ‏‎ ‎‏را دعوت کردند به اینکه ای مسلمان‌ها بیایید و حکم قرآن را، حکم غیر انسانی قرآن ‏‎ ‎‏را!! و لا حولَ ولا قوةَ اِلاّ باللّه . در یک کشور اسلامی این طور سبّ بر قرآن و سبّ بر ‏‎ ‎‏اسلام در مرئی و منظر مسلمین بشود، و فلان مقام هم تأیید کند و دعوت به شورش! ‏‎ ‎‏در مقابل چه؟ در مقابل نص صریح قرآن؟! امروز، دو بعد از ظهر دعوت به راهپیمایی ‏‎ ‎‏است. به حسب چیزی که در اعلامیه شان ثبت شده است، دعوت به راهپیمایی است در ‏‎ ‎‏مقابل این حکم غیر انسانی اسلام!‏

‏
‏‎

‏‏با اینها ما چه بکنیم؟ با این مقدس‌هایی که از اینها پشتیبانی می کنند و با هم ائتلاف ‏‎ ‎‏کردند، وبا منافقین هم از اول ائتلاف داشتند، با این مسلمان‌های نمازخوان ما چه ‏‎ ‎‏بکنیم؟ اینکه من گفتم درد دل خودمان را باید در میان بگذاریم، برای این بود که ‏‎ ‎‏«سعدی از دست دوستان فریاد»! ما این دوست نماها را چه بکنیم؟ ...‏

‏‏ ‏

‏‏خوب، من با این جمعیت نمازخوان و متدین چه بکنم؟ من به اینها علاقه داشتم، حالا ‏‎ ‎‏به بعضیشان هم باز علاقه دارم. با اینها ما تکلیفمان چیست؟ خوب چرا حسابتان را جدا ‏‎ ‎‏نمی کنید؟ من حالا باز عرض می کنم به شماها حسابتان را جدا کنید. به مجرد اینکه ‏‎ ‎‏کمونیست‌ها هم به ضد اسلام است، آقایان از کمونیست‌ها هم دعوت کردند که بیایید، ‏‎ ‎‏بیایید با هم باشیم! خوب، «جبهۀ ملی» تکلیفش معلوم است؛ آن صریحاً به ضد اسلام قیام ‏‎ ‎
‏‎

‏‏ ‏

‏‏اینها تفاله های آن جمعیت هستند که حالا قصاص را، حکم ضروری اسلام را، غیر ‏‎ ‎‏انسانی می خوانند. ما تکلیفمان با آنها خوب تا یک حدودی معلوم است. هر وقت هم ‏‎ ‎‏مصلحت پیدا بشود، روشنش می کنیم. اما با این نمازخوان‌ها باید چه بکنیم؟ همین ‏‎ ‎‏نمازخوان‌هایی که حضرت امیر ـ سلام‌الله علیه ـ من نمی خواهم بگویم من حضرت ‏‎ ‎‏امیر، آنها خوارج. خیر، من هم مثل شما یکی از افراد ملت هستم ـ اما اینها همان ‏‎ ‎‏جمعیت‌هایی هستند که حضرت امیر در مقابل آنها فَشَل شد نتوانست کاری بکند...‏

‏‏ ‏

‏‏یک قدر اصلاح کنید خودتان را آقا! چرا برای دنیا این قدر دست و پا می زنید؟ ‏‎ ‎
‏‎

‏‏ ‏

‏‏مسأله این است که نمی خواهند این چیزها باشد. یک دولتی که اسلامی باشد و در ‏‎ ‎‏وزارتخانه اش وقتی می خواهند بنشینند با هم صحبت کنند، اول قرآن می خوانند. آخر ‏‎ ‎‏این هم رسم شد، که یک مملکتی قرآن بخواند! این مرتجعین، این مرتجعین در ‏‎ ‎‏وزارتخانه قرآن می خوانند! شما با این چیزها بَدید. نمی گویم این دستۀ متدینش را. من ‏‎ ‎‏آن دستۀ متدین را حالا هم عقیده بهشان دارم. در عین حالی که آنها هم ضربه دارند ‏‎ ‎‏می زنند، لکن من آنها را علی‌حدّه می کنم. و از خدا می خواهم که اینها جدا بشوند از آن ‏‎ ‎‏جمعیت‌ها؛ جدا بشوند و وارد بشوند با سایر مردم. شنا نکنند در مقابل سیل برخلاف ‏‎ ‎‏سیل، سیل خروشان، شنا نکنند. شما یک اشتباه بزرگی دارید و آن این است که خیال ‏‎ ‎‏می کنید که حالا در زمان محمدرضا اگر یک دو تا اعلامیه بر ضدش دادید، مردم به شما ‏‎ ‎‏علاقه پیدا کردند، حالا هم اگر چنانچه یک اعلامیه به ضد مثلاً دولت بدهید، مردم ‏‎ ‎‏علاقه پیدا می کنند! شما مقایسۀ این دوتاتان غلط بوده است. من که می گویم دید ‏‎ ‎‏سیاسی ندارید، برای این است که شماحالا برای اینکه خودتان را روی کار بیاورید ـ ‏‎ ‎‏من می دانم که قضیۀ خدایی تو کار نیست! نه من و نه تو! خدایی تو کارنیست. هر چه ‏‎ ‎
‏‎

‏‏ ‏

‏‏اما ما چه بکنیم؟ من که می گویم باید از دست این دوستان یک فکری بکنیم. برای ‏‎ ‎‏این دوستان یک فکری بکنیم، که من نمی خواهم اینها به آن طوری که خودشان را ‏‎ ‎‏رساندند برسانند. من نمی خواستم که وضع این طور بشود. من نمی خواستم که این ‏‎ ‎‏مردم و این ملت که سال اول جمهوری اسلامیشان هست این طور مشوش بشود ‏‎ ‎
‏‎

‏‏ ‏

‏‏من ازخدای تبارک و تعالی می خواهم که همه اصلاح بشوند.ان شاءالله همه به آغوش ‏‎ ‎‏اسلام برگردند. و نگذارند خدای نخواسته یک وقت چیزی پیش بیاید که ناگوار باشد.‏

‏‏ج 14 ، ص 448 ـ 465 ‏

‏‏*  *  *‏

‏‏در جمع کارکنان پایگاه چهارم نیروی هوایی و اقشار مختلف مردم‏‏ ‏

‏‏تاریخ: 1 / 4 / 60‏

‏‏من امروز هم علاقه به این دارم که این گروه‌هایی که  مسلمان هستند، این جمعیتی ‏‎ ‎‏که نمازخوان هستند، این جمعیتی که با خدا باز قطع مراوده نکرده اند، این آقایانی که ‏‎ ‎‏باز رابطه شان را با اسلام قطع نکرده اند، اینها به هوش بیایند و حساب خودشان را از ‏‎ ‎‏آنهایی که قیام به ضد اسلام کردند جدا کنند، در ملأ عام و در رادیو و تلویزیون بروند ‏‎ ‎‏و این گروه‌هایی که چند روز پیش آن قدر جنایت کردند محکوم کنند. [از] آن اشخاصی ‏‎ ‎
‏‎

‏‏ ‏

‏‏این هیاهوی چند روز پیش از این، دو روز پیش از این، و آن شرارت‌ها، برای ‏‎ ‎‏جلوگیری از امریکا بود؟! این مردمی که شهید شدند امریکایی بودند؟! این خرمن‌هایی ‏‎ ‎‏که شما آتش می زنید خرمن‌های امریکاست؟! این کارخانه هایی که شما به تعطیلی ‏‎ ‎‏می کشید کارخانه های امریکایی است؟! این کشاورزان را که دعوت به کمکاری و ‏‎ ‎‏بیکاری، [می کنید] یا اینکه اگر حاصل عمرشان را جمع کردند شما با یک کبریت آتش ‏‎ ‎‏می زنید، اینها مردم امریکا هستند؟! شما طرفدار خلق هستید؟! طرفدار خلق ایران ‏‎ ‎‏هستید؟! طرفدار ملت خودتان هستید؟! شما آقایان که از اینها تأیید می کنید طرفداری از ‏‎ ‎‏اسلام می کنید؟! طرفداری از کشور اسلامی می کنید؟! کارهای اینها را اسلامی می دانید؟! ‏‎ ‎‏شما کارهای حکومت اسلامی ما را اسلامی نمی دانید، و کارهای این گروهک‌ها را که ‏‎ ‎‏در میدان‌ها و در خیابان‌ها با سلاح به جنگ مردم برخاسته اند اسلامی میدانید؟! نباید ‏‎ ‎‏یک دفعه هم تفکر کنید؟! ‏‏تفکّرُ سَاعَةٍ خَیْرٌ مِنْ عِبادَةِ سَبعِینَ سَنَة‏‏ اگر شما هفتاد سال ‏‎ ‎‏هم عبادت کردید، بنشینید یک ساعت هم تفکر کنید؛ فکر کنید که دارید چه می کنید، ‏‎ ‎‏فکر کنید که برای خودتان دارید چه غائله ای بپا می کنید. آن صحبت‌هایی که شما ‏‎ ‎‏فرستادید و در مجلس کردند این برای خدا بود؟! این تهمت‌ها برای خدا بود؟! این ‏‎ ‎‏کارهایی که شما می کنید، مع الأسف شمایی که طبقۀ مسلم و اسلامی هستید، این کارها ‏‎ ‎
‏‎

‏‏     باید من متأسف باشم از این مسائل که گرفتارش هستیم. من نمی خواهم که ‏‎ ‎‏شماها هم به سر نوشت دیگران مبتلا بشوید. من نمی خواستم که آنها هم این سرنوشت ‏‎ ‎‏را داشته باشند. من در حالات همه تان مطالعه کردم و می کنم و نمی خواهم که منتهی ‏‎ ‎‏بشود آن رأیی که من دارم به اینکه شما ـ خدای نخواسته ـ دیگر در فکر اسلام نیستید، ‏‎ ‎‏و همه فکر خود هستید. مگر من و شما چند سال دیگر هستیم؟ مگر شماها چه قدر ‏‎ ‎‏می خواهید عمر بکنید؟ مگر شما هر مقامی هم پیدا بکنید از مقام رضا خان و ‏‎ ‎‏محمدرضاخان بیشتر می شود؟ عبرت بگیرید! عبرت بگیرید از این حوادث تاریخ. ‏‎ ‎‏تاریخ معلم انسان است. تعلیم بگیرید از این حوادثی که در دنیا واقع می شود. شماها ‏‎ ‎‏چند سال دیگر نیستید در این عالم...‏

‏‏ ‏

‏‏چرا من به شما عرض کردم که یک مطلبی که بر خلاف ضرورت اسلام است و بر ‏‎ ‎‏خلاف نص قرآن است، و از یک گروهی صادر شده است با اسم و رسم، من دعوت ‏‎ ‎‏کردم که از اینها حسابتان را جدا کنید، نکردید؟... ‏

‏‏شما الآن وقت دارید. وقت توبه باقی است وقت جدایی از گروه‌هایی که به ضد ‏‎ ‎‏اسلام قیام کرده اند باقی است. یک قدم روی هوای نفس بگذارید، یک قدم روی ‏‎ ‎‏خواست‌های شیطانی خود بگذارید، و اعلام کنید به اینکه این کسانی که اعلامیۀ «جبهۀ ‏‎ ‎‏ملی» را داده اند و بر ضد اسلام اعلامیه دادند، و ارتداد برای آنها ـ هر کدام ثابت بشود ‏‎ ‎‏که به اطلاع آنها بوده است این مطلب ـ مرتد شدند، شما از آنها تبرّی کنید. شما از ‏‎ ‎
‏‎

‏‏ ‏

‏‏و شمایی که امروز هستید در مجلس و در صحنه، شما هم این نصیحت عاجزانۀ من ‏‎ ‎‏را قبول کنید و یک پاروی نفسانیت بگذارید، و این گروه‌هایی که ایران را می خواهند ‏‎ ‎‏به تباهی بکشند، قیام مسلحانه بر ضد اسلام کردند، اینها را از خود برانید و از آنها تبّری ‏‎ ‎‏کنید؛ و آنهایی که اسلام را برای حالا دیگر صحیح نمی دانند، آنها را هم از خودتان ‏‎ ‎‏برانید و از آنها تبری کنید. جای توبه باز است. بزرگترین گناه این است که انسان ‏‎ ‎‏طرفداری بکند از کسانی که به ضد اسلام قیام کرده اند، یا به ضد اسلام اعلامیه ‏‎ ‎‏می دهند. من خیر شما را می خواهم. من حق خودم را بخشیدم به شما. هر چه بد گفتید ‏‎ ‎‏بخشیدم. لکن خیر شما را می خواهم که از این خطاها که تا کنون شده است دست ‏‎ ‎‏بردارید، و با ملت حسابتان را یکی کنید؛ و با این گروه‌های مختلفی که می خواهند از ‏‎ ‎‏حیثیت شما برای خودشان کسب و جاهت کنند، و هر چه آنها کسب وجاهت کنند ‏‎ ‎‏شما وجاهتتان را از دست می دهید، از اینها ببرید، و به اسلام، به همان چیزی که عقیده ‏‎ ‎‏به آن دارید ـ لکن هوای نفس نمی گذارد ـ برگردید...‏

‏‏ ‏

‏‏خداوند همۀ ما را از شرّ خودمان نجات بدهد خداوند همۀ مارا به راه راست ‏‎ ‎‏خودش هدایت کند. خداوند کشور ما را از شرّ اجانب نجات بدهد. ‏

‏‏ج 14، ص 488 ـ 494‏

‏‏*  *  *‏

‏
‏‎

‏‏تاریخ: 11 / 4 / 60‏

‏‏شما دیدید که آقای بنی‌صدر حسابش را جدا نکرده، خدا می داند که من مکرر به این ‏‎ ‎‏گفتم که آقا، اینها تو را تباه می کنند. این گرگ‌هایی که دور تو جمع شده اند و به هیچ چیز ‏‎ ‎‏عقیده ندارند، تو را از بین می برند، گوش نکرد، ... حالا هم من به این آقایانی که اهل ‏‎ ‎‏سدادند، اهل صلاحند، منتها اعوجاج فکری دارند، [می گویم که ] امریکا برای شما هیچ ‏‎ ‎‏فایده ای ندارد، دیگر گذشت آن وقت. امروز آنی که برای شما برای دینتان برای دنیاتان ‏‎ ‎‏فایده دارند این ملت اند، این ملت پابرهنه است. آن ملت سرمایه دار هم به درد ‏‎ ‎‏شما نمی خوردند، آنها همه برای خودشان می کشند، شماها را می خواهند آلت دست قرار ‏‎ ‎‏بدهند.‏

‏‏صحیفه امام؛ ج 15، ص30 ـ 31‏

‏‏*  *  *‏

‏‏پاسخ به نامه وزیر کشور ‏

‏‏تاریخ: 30 / 11 / 66‏

‏‏جناب حجت الاسلام آقای محتشمی، وزیر محترم کشور ـ ایّده‌الله تعالی‏

‏‏در موضوع نهضت به اصطلاح آزادی مسائل فراوانی است که بررسی آن محتاج به ‏‎ ‎‏وقت زیاد است. آنچه باید اجمالاً گفت آن است که پروندۀ این نهضت و همین طور ‏‎ ‎‏عملکرد آن در دولتِ موقتِ اولِ انقلاب شهادت می دهد که نهضت به اصطلاح آزادی ‏‎ ‎‏طرفدار جدی وابستگی کشور ایران به امریکا است، و در اینباره از هیچ کوششی ‏‎ ‎‏فروگذار نکرده است؛ و حمل به صحت اگر داشته باشد، آن است که شاید امریکای ‏‎ ‎‏جهانخوار را، که هرچه بدبختی ملت مظلوم ایران و سایر ملت‌های تحت سلطۀ او دارند ‏‎ ‎‏از ستمکاری اوست، بهتر از شوروی ملحد می دانند. و این از اشتباهات آنها است. در ‏‎ ‎
‏‎

‏‏«نهضت آزادی» و افراد آن از اسلام اطلاعی ندارند و با فقه اسلامی آشنا نیستند. از ‏‎ ‎‏این جهت، گفتارها و نوشتارهای آنها که منتشر کرده اند مستلزم آن است که دستورات ‏‎ ‎‏حضرت مولی الموالی امیرالمؤمنین را در نصب ولات و اجرای تعزیرات حکومتی که ‏‎ ‎‏گاهی بر خلاف احکام اولیه و ثانویۀ اسلام است، بر خلاف اسلام دانسته و آن بزرگوار ‏‎ ‎‏را ـ نعوذبالله ـ تخطئه، بلکه مرتد بدانند! و یا آنکه همۀ این امور را از وحی الهی بدانند ‏‎ ‎‏که آن هم بر خلاف ضرورت اسلام است. نتیجه آنکه نهضت به اصطلاح آزادی و افراد ‏‎ ‎‏آن چون موجب گمراهی بسیاری از کسانی که بی اطلاع از مقاصد شوم آنان هستند ‏‎ ‎‏می گردند، باید با آنها برخورد قاطعانه شود، و نباید رسمیت داشته باشند.‏

‏‏صحیفه امام؛ ج 20، ص480 ـ 481‏

‏‏*  *  *‏

‏
‏‎

‏‏تاریخ: 3 / 12 / 67‏

‏‏من امروز بعد از ده سال از پیروزی انقلاب اسلامی همچون گذشته اعتراف می کنم ‏‎ ‎‏که بعض تصمیمات اول انقلاب در سپردن پست‌ها و امور مهمه کشور به گروهی که ‏‎ ‎‏عقیده خالص و واقعی به اسلام ناب محمدی نداشته اند، اشتباهی بوده است که تلخی ‏‎ ‎‏آثار آن به راحتی از میان نمی رود، گر چه در آن موقع هم من شخصاً مایل به روی کار ‏‎ ‎‏آمدن آنان نبودم ولی با صلاحدید و تأیید دوستان قبول نمودم و الآن هم سخت معتقدم ‏‎ ‎‏که آنان به چیزی کمتر از انحراف انقلاب از تمامی اصولش و هر حرکت به سوی ‏‎ ‎‏امریکای جهانخوار قناعت نمی کنند، در حالی که در کارهای دیگر نیز جز حرف و ادعا ‏‎ ‎‏هنری ندارند. امروز هیچ تأسفی نمی خوریم که آنان در کنار ما نیستند چرا که از اول ‏‎ ‎‏هم نبوده اند. انقلاب به هیچ گروهی بدهکاری ندارد و ما هنوز هم چوب اعتمادهای ‏‎ ‎‏فراوان خود را به گروه‌ها و لیبرال‌ها می خوریم، آغوش کشور و انقلاب همیشه برای ‏‎ ‎‏پذیرفتن همه کسانی که قصد خدمت و آهنگ مراجعت داشته و دارند گشوده است ‏‎ ‎‏ولی نه به قیمت طلبکاری آنان از همه اصول .‏

‏‏صحیفه امام؛ ج21، ص 285 ـ 286‏

‏‏*  *  *‏

‏‎ ‎

• . عباس امیر انتظام، نک: ص 210.
• . کتاب شناخت، نک: ص 233.
• . اشاره به مهدی بازرگان.