حجةالاسلام والمسلمین سیدعلی حسینی
نویسنده در این مقاله می کوشد تا محورهای تصمیم گیری رهبری و کارگزاران حکومت اسلامی (ضوابط احکام حکومتی) را از دیدگاه امام خمینی در سه ضابطه ذیل بررسی کند:
مصلحت: نویسنده پس از بیان تاریخچه واژه مصلحت از دیدگاه عالمانی هم چون شیخ مفید، شیخ طوسی، محقق کرکی، ملا احمد نراقی، صاحب جواهر و شیخ مرتضی انصاری، به تبیین مصلحت در اندیشه سیاسی امام خمینی می پردازد. به عقیده امام، حاکم اسلامی، ولایتش در چارچوب مصلحت عمومی قرار دارد و خارج از آن، ولایتش ساقط می گردد.
کاوش در مفهوم لغوی و اصطلاحی مصلحت، تفاوت مفهوم مصلحت در اسلام و غرب، تمایز مصلحت در فقه شیعه و اهل سنت، متعلق مصلحت، ضوابط مصلحت، مرجع تشخیص مصلحت، حفظ اسلام و نظام اسلامی از جمله مباحث محور اول مقاله به حساب می آیند که نویسنده به تفصیل درباره آن ها سخن گفته است.
2) اجرای احکام شرعی: به باور نویسنده، ماهیت اسلامیِ حکومت دینی، از
کتابچکیده مقالات کنگره امام خمینی(س) و اندیشه حکومت اسلامیصفحه 288
زبان سیاسی امام، حکومت را اسلامی می کند. حکومت ممکن است اشکال مختلفی مثل جمهوری به خود گیرد، لکن محتوای آن، اسلامی است و باید شریعت اجرا گردد.
3) عدالت: عدالت آرمان حکومت دینی است و خداوند پیامبران را برانگیخت تا مردم به قسط و دادگری برخیزند.
از این رو تمام برنامه ریزی ها، قوانین، دستورالعمل ها و گزینش ها در حکومت دینی باید به گونه ای باشد که جامعه به سوی عدالت رهنمونی شود و زمانی که حکومت دینی نتواند عدالت را به اجرا درآورد، حکومت دینی، بی مفهوم می شود. اما این که مفهوم عدالت چیست، به عقیده نویسنده، امام خمینی به تعریف عدالت نپرداخته است. با این همه ایشان مساوات در برابر قانون، اعطای حقوق مردم و نفی اختیارات طبقاتی را به عنوان مصادیق بارز و مهم عدالت مطرح کرده اند.
کتابچکیده مقالات کنگره امام خمینی(س) و اندیشه حکومت اسلامیصفحه 289